Κωνσταντίνος Βαρώτσος

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Κωνσταντίνος Βαρώτσος
Γέννηση14 Αυγούστου 1956
ΥπηκοότηταΕλλάδα
ΣπουδέςΕθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
Γνωστός γιαΦαινόμενο Μέγιστης Αιφνίδιας Στρατοσφαιρικής Θέρμανσης στην Ανταρκτική - Τρύπα Όζοντος
Επιστημονική σταδιοδρομία
Ερευνητικός τομέαςΚλιματική Αλλαγή, Φυσικές Καταστροφές Ατμοσφαιρική Φυσικο-Χημεία
Ιδιότηταφυσικός και διδάσκων πανεπιστημίου
Διδακτορικός καθηγητήςΕθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Ακαδημαϊκός τίτλοςΚοσμήτωρ Σχολής Θετικών Επιστημών ΕΚΠΑ (2014-2018)
Αυτό το λήμμα αφορά τον φυσικό . Για τον γλύπτη, δείτε: Κώστας Βαρώτσος.

Ο Κωνσταντίνος Βαρώτσος (γεννηθείς στις 14 Αυγούστου 1956) είναι Έλληνας Φυσικός, Καθηγητής του Τμήματος Φυσικής και Κοσμήτωρ της Σχολής Θετικών Επιστημών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Η ερευνητική του δραστηριότητα καλύπτει τους τομείς της Δυναμικής του Κλίματος, τις Φυσικές Καταστροφές, της Φυσικής - Χημείας της Ατμόσφαιρας [1] (http://scholar.uoa.gr/covar)

Κύριο επιστημονικό έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Με άρθρο του σε Διεθνές Επιστημονικό Περιοδικό [2] προσδιόρισε ως αιτία της εξαιρετικής συμπεριφοράς της «τρύπας του όζοντος» το 2002, ένα δυναμικό φαινόμενο που μέχρι τότε δεν είχε παρατηρηθεί ποτέ στην Ανταρκτική, δηλαδή την αιφνίδια εμφάνιση μεγάλης θέρμανσης της στρατόσφαιρας που είχε ως αποτέλεσμα το διαχωρισμό της «τρύπας του όζοντος» σε δύο μικρότερης έκτασης «τρύπες» καθώς και τον περιορισμό της καταστροφής του όζοντος το έτος εκείνο.[3][4][5](βλ. και "Highlights" του Περιβαλλοντικού Προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών).

Μεταξύ άλλων πρότεινε την μορφοκλασματική (φράκταλ) δομή του ολικού όζοντος και της θερμοκρασίας της γήινης ατμόσφαιρας. Κατά την περίοδο 2005-2006 έδειξε πως διαδικασίες που βασίζονται στην μη γραμμική φύση της δυναμική της ατμόσφαιρας θα μπορούσαν να απαντήσουν στο ερώτημα "Τι προκάλεσε το πρωτόγνωρο φαινόμενο του 2002 στο νότιο ημισφαίριο;" Η απόδειξη του ισχυρισμού αυτού βασίζεται σε νέα ευρήματα των ερευνών του, σύμφωνα με τα οποία οι διακυμάνσεις της ολικής στήλης όζοντος και της θερμοκρασίας παρουσιάζουν συσχετίσεις μακράς εμβέλειας[6][7][8][9] (http://scholar.google.com/citations?user=hiPftWoAAAAJ&hl=en).

Συγγραφικό Έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Έχει δημοσιεύσει περισσότερες από 300 μελέτες σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά με κριτές (https://orcid.org/0000-0001-7215-3610) και 15 βιβλία εκ των οποίων τα 11 είναι μονογραφίες δημοσιευμένες από τον εκδοτικό οίκο Springer (http://crg.phys.uoa.gr/books.html).

Θέσεις Ευθύνης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Editor του International Journal of Remote Sensing (Taylor & Francis).
  • Editor-in Chief στην Ατμοσφαιρική Ρύπανση του Frontiers in Environmental Science (Nature Publishing Group).
  • Editor του Remote Sensing Letters (Taylor & Francis).
  • Advisor του Environmental Science and Pollution Research (Springer) (2007-2009).
  • Μέλος του Editorial board και Guest Editor σε αριθμό έγκυρων διεθνών επιστημονικών περιοδικών

Τιμητικοί Τίτλοι - Βραβεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Επίτιμος Καθηγητής της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών
  • Ακόλουθος (Fellow) της Βασιλικής Μετεωρολογικής Εταιρείας (Οξφόρδη, Ηνωμένο Βασίλειο)
  • Τακτικό Μέλος (εκλεγμένο) της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Φυσικών Επιστημών (Γερμανία)
  • Τακτικό Μέλος της New York Academy of Sciences (ΗΠΑ)
  • Επισκέπτης Καθηγητής του Dundee University (Ηνωμένο Βασίλειο)
  • Επισκέπτης Καθηγητής του Institute of Remote Sensing and Digital Earth, Chinese Academy of Sciences (Κίνα)
  • Επισκέπτης Καθηγητής του University of Maryland, College Park (ΗΠΑ).
  • Επισκέπτης Καθηγητής του Lomonosov Moscow State University (Ρωσική Ομοσπονδία)
  • Βραβείο της Ευρωπαϊκής Υηρεσίας Διαστήματος (European Space Agency - ESA) και του Εθνικού Κέντρου Δορυφορικής Τηλεπισκόπησης της Κίνας (Nat. Remote Sensing Centre China - NRSCC)
  • Βραβείο RADI της Chinese Academy of Sciences (Κίνα)
  • Χρυσό Μετάλλιο “AS Popov” Russian AS Popov Society (Ρωσική Ομοσπονδία)
  • Μετάλλιο IIAP NAS RA dedicated to 60th Anniversary (Ρωσική Ομοσπονδία)

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. «Καθ. Δρ. Κωνσταντίνος Βαρώτσος, Σύντομο Βιογραφικό» (PDF). Ανακτήθηκε στις 7 Δεκεμβρίου 2016. 
  2. Varotsos, C. (2002). «The Southern Hemisphere Ozone Hole Split in 2002». ESPR-Environmental Science and Pollution Research 9: σσ. 375-376. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2013-12-03. https://web.archive.org/web/20131203080129/http://www.unep.ch/ozone/pdf/the-southern-hemisphere-ozone-hole-split-2002.pdf. Ανακτήθηκε στις 2016-12-07. 
  3. Von Savigny, C. κ.άλ. (2005). «The ozone hole breakup in September 2002 as seen by SCIAMACHY on ENVISAT». Journal of the Atmospheric Sciences 62: σσ. 721-734. http://journals.ametsoc.org/doi/full/10.1175/JAS-3328.1. Ανακτήθηκε στις 2016-12-07. 
  4. Pazmiño, Andrea F. κ.άλ. (2005). «Impact of Antarctic polar vortex occurrences on total ozone and UVB radiation at southern Argentinean and Antarctic stations during 1997–2003 period». Journal of Geophysical Research: Atmospheres 110.D3. http://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1029/2004JD005304/abstract. Ανακτήθηκε στις 2016-12-07. 
  5. K. Ya Kondratyev· A. P. Cracknell (2005). «Preface». International Journal of Remote Sensing , 26, 3331-3332. Ανακτήθηκε στις 7 Δεκεμβρίου 2016. 
  6. Chattopadhyay, Goutami και Surajit Chattopadhyay (2009). «Autoregressive forecast of monthly total ozone concentration: A neurocomputing approach». Computers & Geosciences 35: σσ. 1925-1932. http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0098300409001071. Ανακτήθηκε στις 2016-12-07. 
  7. Nerushev, A.F. (2008). «Perturbations of the ozone layer induced by intense atmospheric vortices». International Journal of Remote Sensing 29: σσ. 2705-2732. http://dl.acm.org/citation.cfm?id=1451105. Ανακτήθηκε στις 2016-12-07. 
  8. Hu, Y. και Q. Fu (2009). «Stratospheric warming in Southern Hemisphere high latitudes since 1979». Atmospheric Chemistry and Physics 9: σσ. 4329-4340. http://www.atmos-chem-phys.net/9/4329/2009/acp-9-4329-2009.html. Ανακτήθηκε στις 2016-12-07. 
  9. Lekien, Francois και Chad Coulliette (2007). «Chaotic stirring in quasi-turbulent flows». Philosophical Transactions of the Royal Society A: Mathematical, Physical and Engineering Sciences 365: σσ. 3061-3084. http://rsta.royalsocietypublishing.org/content/365/1861/3061.full.pdf+html. Ανακτήθηκε στις 2016-12-07. 

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]