Ιερός Ναός Αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης

Μνημείο Παγκόσμιας
Κληρονομιάς της UNESCO
Παλαιοχριστιανικά και Βυζαντινά μνημεία της Θεσσαλονίκης
	Επίσημο όνομα στον κατάλογο μνημείων Π.Κ.
Χώρα μέλος	Ελλάδα
Τύπος	Πολιτισμικό
Κριτήρια	i, ii, iv,
Ταυτότητα	456
Περιοχή	Ευρώπη
Ιστορικό εγγραφής
Εγγραφή	1988 (12η συνεδρίαση)

Ιερός Ναός Αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης
	Άγιος Δημήτριος
Είδος	εκκλησία
Αρχιτεκτονική	βυζαντινή αρχιτεκτονική
Διεύθυνση	Αγίου Δημητρίου 83
Γεωγραφικές συντεταγμένες	40°38′20″N 22°56′52″E
Θρήσκευμα	Ορθόδοξη Εκκλησία
Θρησκευτική υπαγωγή	Ιερά Μητρόπολις Θεσσαλονίκης
Διοικητική υπαγωγή	Δήμος Θεσσαλονίκης
Τοποθεσία	Θεσσαλονίκη
Χώρα	Ελλάδα
Έναρξη κατασκευής	7ος αιώνας
Προστασία	αρχαιολογικός χώρος στην Ελλάδα και τμήμα μνημείου παγκόσμιας κληρονομιάς (από 1988)
Ιστότοπος
	Επίσημος ιστότοπος
	Πολυμέσα
	δεδομένα (π)

Συντεταγμένες: 40°38′19.76″N 22°56′52.29″E / 40.6388222°N 22.9478583°E / 40.6388222; 22.9478583

Ο Ναός του Αγίου Δημητρίου βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη και είναι αφιερωμένος στον Άγιο Δημήτριο, τον πολιούχο της πόλης. Βρίσκεται στην ομώνυμη οδό και είναι πεντάκλιτη βασιλική του «ελληνιστικού τύπου», αλλά με πολλά ιδιαίτερα και σπάνια χαρακτηριστικά σε σχέση με άλλους ναούς της ίδιας περιόδου στην Ελλάδα. Διαθέτει εγκάρσιο κλίτος και πλούσιο ζωγραφικό και μαρμάρινο διάκοσμο με περίτεχνα κιονόκρανα.

Χρονολόγηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά το 313 μ.Χ. (Διάταγμα της Ανεξιθρησκίας) ιδρύθηκε το πρώτο προσευχητάριο στον τόπο μαρτυρίου του Αγίου, τον 5ο αι. μία τρίκλιτη βασιλική που κάηκε τον 7ο αιώνα και στη θέση της χτίστηκε η πεντάκλιτη βασιλική, που κάηκε σχεδόν ολοκληρωτικά το 1917 και αναστηλώθηκε μέχρι το 1948.

Ιστορία του ναού[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο πρώτος ναός ήταν ένα μικρό προσευχητάριο που ιδρύθηκε μετά το 313 μ.Χ. (Διάταγμα των Μεδιολάνων περί ανεξιθρησκίας) στον τόπο μαρτυρίου του Αγίου Δημητρίου.

Το 412 - 413 μ.Χ., ο έπαρχος Ιλλυρικού Λεόντιος ίδρυσε στον ίδιο χώρο μια μεγάλη τρίκλιτη βασιλική, κάτω από το ιερό βήμα της οποίας διατήρησε τμήμα των θερμών όπου μαρτύρησε ο Άγιος Δημήτριος. Αυτή κάηκε το 629-634. Μετά την πυρκαγιά ο επίσκοπος Ιωάννης, με οικονομική ενίσχυση των πολιτών έχτισε μια μεγαλύτερη πεντάκλιτη βασιλική^[1] που αποτελούσε κατά τη βυζαντινή εποχή το κέντρο λατρείας του Αγίου.

Το 904 ο ναός λεηλατήθηκε από τους Σαρακηνούς. Το 1185, κατά την άλωση της πόλης από τους Νορμανδούς, αφαίρεσαν το σκήνωμα του Αγίου Δημητρίου που φυλασσόταν σε κιβώριο στο κέντρο του ναού. Βρέθηκε στο μοναστήρι του Αγίου Λαυρεντίου του Κάμπο στη Βόρεια Ιταλία. Η κάρα και μέρος των λειψάνων του Αγίου επιστράφηκαν το 1978 και τοποθετήθηκαν στο βόρειο κλίτος σε αργυρή λειψανοθήκη κάτω από το ομοίωμα του παλιού κιβωρίου, έργο του γλυπτικού οίκου Φιλιππότης από την Τήνο.

Το 13ο αιώνα ο ναός επισκευάστηκε και ανακαινίστηκε. Την εποχή εκείνη χτίστηκε και το παρεκκλήσι του Αγίου Ευθυμίου στην νοτιοανατολική πλευρά του ναού του Αγίου Δημητρίου

Το 1492-93 ο ναός μετατράπηκε σε τζαμί^[2] με το όνομα Κασιμιέ Τζαμί^[3]. Τότε η λατρεία του Αγίου άλλαξε τόπο. Ένας παραθαλάσσιος ναός, μία ξυλόγλυπτη τρίκλιτη βασιλική που χτίστηκε στα τέλη του 13ου-αρχές 14ου αι. στην θέση της σημερινής Μητρόπολης, τιμήθηκε στο όνομα του Αγίου Δημητρίου. Μεταφέρθηκαν εκεί η περίφημη εικόνα του Αγίου (είχε ζωγραφιστεί όσο ζούσε) και πολλά κειμήλια. Ο ναός εκείνος κάηκε το 1890.

Επί Βαλή Δεούφ Πασά έγιναν επισκευές στο ναό του Αγίου Δημητρίου και τότε αποκαλύφθηκαν τα μωσαϊκά του. Αποδόθηκε ξανά στη χριστιανική λατρεία το 1912.

Κατά τη διάρκεια της μεγάλης πυρκαγιάς^[4], η οποία κατέστρεψε τα 2/3 της πόλης τον Αύγουστο του 1917^[4], κάηκε σχεδόν ολοκληρωτικά^[4] και αναστηλώθηκε το 1948 διατηρώντας αρκετά από τα αρχιτεκτονικά του στοιχεία. Χάρη στον αρχιτέκτονα Αριστοτέλη Ζάχο, που είχε κρατήσει σημειώσεις, σχέδια και φωτογραφίες, με τη συνεργασία των Γ. Σωτηρίου, E. Hebrard, Α. Ορλάνδου, Α. Ξυγγόπουλου, Σ. Πελεκανίδη, κ.ά., ο ναός αναστηλώθηκε «εκ βάθρων» για να δοθεί και πάλι στη λατρεία των πιστών στις 26 Οκτωβρίου του 1949, την ημέρα της γιορτής του άγιου. Στο παράθυρο της δυτικής όψης του ναού βρίσκεται λαξευμένο το μονόγραμμα του Αριστοτέλη Ζάχου με χρονολογία 1927.

Λίγο αργότερα, το 1978, τα λείψανα του Αγίου επέστρεψαν από το αββαείο του Αγίου Λαυρεντίου στο Κάμπο της Ιταλίας και τοποθετήθηκαν σε μια αργυρή λάρνακα όπου φυλάσσονται ως σήμερα.

Το 1988 ο ναός ανακηρύχθηκε Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO.^[5]

Από το 1988 η κρύπτη του ναού λειτουργεί ως εκθεσιακός χώρος (μουσειακή έκθεση), όπου εκτίθενται συλλογή γλυπτών, κιονόκρανων, θωρακίων και αγγείων από τις διάφορες φάσεις της ιστορίας του ναού του Αγίου Δημητρίου.

Στο προαύλιο του ναού σώζεται η βυζαντινή μαρμάρινη στρογγυλή λεκάνη της φιάλης του αγιασμού^[6].

Εντός του ναού φυλάσσονται επίσης τα λείψανα της Αγίας Ανυσίας και του Αγίου Γρηγορίου Καλλίδου.^[7]

Περιγραφή-Χαρακτηριστικά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο ναός είναι ένα ξυλόστεγο κτίσμα, χωρίς θόλο, με διαστάσεις κάτοψης 43,58 μ. μήκος και 33 μ. πλάτος.

Η ύπαρξη αιθρίου παραμένει άγνωστη. Η είσοδος στο νάρθηκα γίνεται από δύο θύρες στο δυτικό τοίχο του ναού, που αντιστοιχούν στα εσωτερικά πλάγια (βόρειο και νότιο κλίτος), ενώ θύρες εισόδου υπάρχουν και στο βόρειο και νότιο τοίχο της βασιλικής. Από το στενό νάρθηκα που είναι μικρότερος από το ναό (το νότιο κλίτος χρησιμεύει σαν κλιμακοστάσιο), περνώντας από το τρίβηλο μπαίνουμε στον κυρίως ναό. Το τρίβηλο είναι ένα άνοιγμα στο κέντρο του νάρθηκα και σχηματίζεται από δύο κίονες από πράσινο θεσσαλικό μάρμαρο.

Εσωτερικά χωρίζεται με τέσσερις σειρές μαρμάρινων κιονοστοιχιών σε πέντε κλίτη, ενώ ένα έκτο κλίτος διαμορφώνεται κάθετα στα προηγούμενα, όπου βρίσκονται η Αγία Τράπεζα και το Ιερό. Το μεσαίο κλίτος, πιο πλατύ από τα άλλα τέσσερα, υπερυψώνεται και κυριαρχεί σαν όγκος, ενώ τα πλάγια στεγάζονται κλιμακωτά με στέγες δίνοντας τη δυνατότητα να δημιουργηθούν πολύκλιτα παράθυρα στους πλάγιους τοίχους (μονόβολα, δίβολα και πολύβολα). Στο μεγαλύτερο μέρος του ναού, ιδιαίτερα στα κατώτατα τμήματα, διατηρείται η παλιά τοιχοποιία διαμορφωμένη από ανισόδομη αργολιθοδομή και πλινθοδομές που ακολουθούν τα τόξα των ανοιγμάτων, παραθύρων ή θυρών.

Τάφος του Λουκά Σπαντούνη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στη βορειοδυτική γωνία του κεντρικού κλίτους και ανάμεσα στον πεσσό και τον πρώτο κίονα της κιονοστοιχίας σώζεται μνημειακός τάφος, κατασκευασμένος με χαρακτηριστικά της ιταλικής αναγέννησης, πιθανότατα στην Ιταλία. Είναι ο τάφος του Λουκά Σπαντούνη (ή Σπανδωνή), άρχοντα της Θεσσαλονίκης, που τάφηκε στην εκκλησία στα 1481^[3]. Είναι στολισμένος με λουλούδια και υπάρχει επιγραφή με εικοσιδύο ελληνικούς ιαμβικούς στίχους προς τιμήν του.

Γλυπτός διάκοσμος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο μαρμάρινος διάκοσμος του ναού αποτελείται από την ορθομαρμάρωση, τα θωράκια, τους κίονες, τα κιονόκρανα, το κιβώριο, το τέμπλο, τους αμφικίονες των παραθύρων και τους κοσμήτες.

Ορθομαρμάρωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στο ναό υπάρχει μόνο στο κεντρικό κλίτος και στο νάρθηκα (είναι του 5ου αι.). Αποτελείται από τέσσερις πλάκες σκυριανού μαρμάρου, που βρίσκονται στον ανατολικό τοίχο, νότια από το τρίβηλο, τοποθετημένες με τέτοιον τρόπο, ώστε οι φλεβώσεις τους να σχηματίζουν άνθρωπο σε δέηση.

Κίονες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι κίονες επιστέφονται με θεοδοσιανά κιονόκρανα (προέρχονται από παλαιότερα ρωμαϊκά κτίσματα ή από τη βασιλική του 5ου αιώνα). Αποτελούνται από δύο σειρές άκανθας κι έχουν έλικες στις τέσσερις γωνίες.

Δίζωνα κιονόκρανα: Η κάτω σειρά άκανθας έχει διατηρηθεί σε αυτό τον τύπο, ενώ η επάνω έχει αντικατασταθεί η κάτω σειρά με τέσσερις αετούς στις γωνίες ή τέσσερις κριούς.

Με ανεμιζόμενα φύλλα: Αποτελούνται από δύο σειρές άκανθας που γέρνουν προς τα πλάγια, σε αντίθετη κατεύθυνση η κάθε σειρά.

Πτυχωτά: Εδώ τα φύλλα της άκανθας απλώνονται σαν δαντέλα, με πτυχωτό τρόπο.

Ανάμεσα στα κιονόκρανα και τα τοξωτά επιστύλια παρεμβάλονται τα επιθήματα, απλά και ακόσμητα. Η μόνη διακόσμηση είναι ένας ρόδακας, στη στενή προς το κεντρικό κλίτος επιφάνεια, και ένας σταυρός στην προς τα πλάγια κλίτη όψη τους.

Επίκρανα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις παραστάδες του τριβήλου και στην παραστάδα της κιονοστοιχίας του κεντρικού κλίτους διατηρήθηκαν επίκρανα του 5ου αιώνα. Τα επίκρανα του τριβήλου διακοσμούνται με φύλλα πριονωτής άκανθας και προτομές ζώων. Στην παραστάδα της νότιας κιονοστοιχίας εικονίζονται φύλλα προιονωτής άκανθας, κλιματίδες, πουλιά (βόρεια όψη), παγόνια, κάνθαροι (ανατολική όψη), κλιματίδες και άκανθες (νότια όψη).

Κοσμήτες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο κύριος κοσμήτης του μνημείου είναι λοξότμητος και περιτρέχει το κεντρικό κλίτος στο ύψος του δαπέδου του υπερώου. Δύο άλλα είδη κοσμητών υπάρχουν στην κόγχη του ιερού βήματος, ένα στη γέννηση του τεταρτοσφαιρίου της κόγχης κι ένα άλλο κάτω από το πεντάλοβο παράθυρο.

Ιερό βήμα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Φωτίζεται από ένα μεγάλο πεντάλοβο παράθυρο και χωρίζεται από το ναό με ψηλό τέμπλο. Στο κέντρο βρίσκεται η Αγία Τράπεζα κάτω από την οποία υπάρχει σταυρικό σκάμμα (εγκαίνιο) με μια μαρμάρινη θήκη σε μορφή σαρκοφάγου. Μέσα σε αυτήν βρέθηκε γυάλινο φιαλίδιο με στερεοποιημένο αίμα. Το εγκαίνιο περιέχει λείψανα Αγίων και είναι απαραίτητο για τον καθαγιασμό του ναού. Στην κόγχη υπάρχει σύνθρονο, στην κορυφή του οποίου βρίσκεται ο θρόνος του επισκόπου.

Τέμπλο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Δε γνωρίζουμε τη μορφή που είχε το αρχικό τέμπλο. Το σημερινό μαρμάρινο μιμείται παλαιοχριστιανικό τέμπλο που αναγράφει θέματα από γλυπτά που βρέθηκαν στις ανασκαφές.

Ψηφιδωτά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από την πυρκαγιά του 1917 σώθηκαν μόνο έντεκα ψηφιδωτά, από τον 5ο ως τον 9ο αιώνα. Βρίσκονται στην ανατολική όψη του τοίχου που χωρίζει το νάρθηκα από τον κυρίως ναό και στους δύο μεγάλους πεσσούς του ιερού βήματος.

Στο επάνω μέρος του δυτικού τοίχου του νότιου εσωτερικού κλίτους, εικονίζεται σε βάθρο ο Άγιος Δημήτριος, όρθιος σε στάση δέησης. Από δεξιά μια γυναίκα φέρνει το παιδί της στον Άγιο, ενώ αριστερά διασώζονται τα πόδια ενός δεύτερου παιδιού. Η σκηνή παριστάνει αφιέρωση παιδιών στον Άγιο και είναι ψηφιδωτό του 5ου αιώνα.

Στην αντίθετη θέση, στο βόρειο εσωτερικό κλίτος, υπάρχει ψηφιδωτό που εικονίζει έναν άγγελο με σάλπιγγες να σκύβει προς τον Άγιο. Η παράσταση αυτή του 5ου αιώνα δε διασώζεται ακέραια. Δίπλα στον άγγελο διασώζονται τα φτερά ενός δεύτερου αγγέλου.

Δίπλα στον τάφο του Λουκά Σπαντούνη, στο δυτικό τοίχο του εσωτερικού κλίτους, υπάρχει ψηφιδωτό του 7ου αιώνα με τον Άγιο Δημήτριο ανάμεσα σε τέσσερις κληρικούς μπροστά στις επάλξεις των τειχών της πόλης.

Στο νοτιοανατολικό πεσσό: Στη βόρεια πλευρά του εικονίζεται ο Άγιος ανάμεσα σε έναν επίσκοπο κι έναν έπαρχο, μπροστά στα τείχη της πόλης. Πρόκειται για την τρίτη πολιορκία από τους Σλάβους στις αρχές του 7ου αιώνα. Το ψηφιδωτό στην ανατολική πλευρά του παριστάνει τον Άγιο κι ένα διάκονο τον οποίο ο Άγιος περιβάλλει με τα δυο του χέρια. Ο ιερωμένος που εικονίζεται είναι ο διάκονος που φρόντισε για την ανοικοδόμηση του ναού μετά την καταστροφή του το 629-634. Στη δυτική πλευρά του εικονίζεται μπροστά από τοίχο ο Άγιος Σέργιος σε στάση δέησης.

Στο βορειοανατολικό πεσσό: Στη δυτική πλευρά του πάνω από το πηγάδι του αγιάσματος, υπάρχει ψηφιδωτό του Αγίου Γεωργίου με δύο παιδιά που έχουν τα χέρια τους σε στάση προσφοράς (5ος-6ος μ.Χ.). Σύμφωνα με γραπτή επιγραφή στο άνω μέρος του ψηφιδωτού απεικονίζεται ο Άγιος Γεώργιος. Τα παιδιά, ντυμένα με χλαμύδα που δείχνει αρχοντική καταγωγή, απλώνουν σε ικεσία τα χέρια τους^[8]. Στην ανατολική του πλευρά εικονίζεται ο Άγιος Δημήτριος δεόμενος. Το κεντρικό τμήμα της παράστασης είναι κατεστραμμένο. Στη νότια πλευρά του εικονίζεται η Παναγία σε στάση δέησης με στρατιωτικό Άγιο (Άγιος Θεόδωρος). Στο επάνω τμήμα υπάρχει προτομή του Χριστού που ευλογεί (9ος αιώνας).

Εντοίχια ψηφιδωτά του ναού που κάηκε το 1917, βρίσκονται στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού. Σε ψηφιδωτό της βόρειας κιονοστοιχίας ο Άγιος εικονίζεται σε στάση δέησης, ενώ αριστερά και δεξιά διασώθηκαν δύο μορφές που δέονται μαζί του. Επίσης βρέθηκε στα ερείπια της εκκλησίας ψηφιδωτό με παγόνι. Χρονολογούνται και τα δύο στον 5ο και 6ο αιώνα. Στο μουσείο βρίσκεται ακόμη τμήμα από τη διακόσμηση των εσωτερικών τοίχων με μαρμάρινες πλάκες του 7ου αιώνα (μία σύνθεση με πολύχρωμα μάρμαρα που δημιουργούσαν γεωμετρικά και φυτικά σχέδια.

Ο Άγιος Δημήτριος ανάμεσα στον επίσκοπο και τον έπαρχο της πόλης, ως ανακαινιστές του ναού. Ψηφιδωτό του 5ου αι. στον Άγιο Δημήτριο Θεσσαλονίκης.
Ο Άγιος Δημήτριος με έναν διάκονο σε ψηφιδωτό του 7ου αιώνα στον ομώνυμο ναό Θεσσαλονίκης.
Ψηφιδωτό με τον Άγιο Γεώργιο με παιδιά από τον ναό του αγίου Δημητρίου (5ος-6ος μ.Χ.).

Τοιχογραφίες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η σημαντικότερη και παλαιότερη αγιογραφία του Αγίου βρίσκεται στο νότιο τοίχο του ναού και είναι κατεστραμμένη από μεγάλο τοξωτό άνοιγμα. Στο αριστερό της τμήμα εικονίζεται ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός έφιππος με στρατιωτική ακολουθία (685-695 και 705-711). Η τοιχογραφία αυτή ιστορικού περιεχομένου είναι του 8ου αιώνα.

Στον πρώτο από τα δυτικά πεσσό της νότιας κιονοστοιχίας του κεντρικού κλίτους και στη δυτική του όψη εικονίζεται ο αρχιεπίσκοπος Γρηγόριος Παλαμάς με τον Ιωάννη τον ΣΤ΄ Κατακουζηνό που είχε γίνει μοναχός με το όνομα Ιωάσαφ.

Στο δεύτερο πεσσό από δυτικά της ίδιας κιονοστοιχίας στη νότια όψη του ναού, υπάρχει η παράσταση του Οσίου Λουκά του Στειριώτη (11ος αιώνας).

Στη νότια παραστάδα του τριβήλου διακρίνει κανείς την αλληγορική σκηνή του ανθρώπου που κυνηγιέται από ένα μονόκερω, ενώ στη βόρεια τα πασχάλια των ετών 1474-1493.

Τοιχογραφίες που μιμούνται ορθομαρμάρωση διατηρούνται στους τοίχους των πλαγίων κλιτών της εκκλησίας.

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Απόστολος Παπαγιαννόπουλος, Ιστορία της Θεσσαλονίκης, Εκδόσεις Ρέκος, Θεσσαλονίκη 1982
Μνημεία της Θεσσαλονίκης, 9η έκδοση, Βιβλιοπωλείο Μόλχο, 1982
Θ. Παπαζώτος, Βυζαντινά και Μεταβυζαντινά Μνημεία της Θεσσαλονίκης, Εκδόσεις Ρέκος, Θεσσαλονίκη 1997
Ευτυχία Κουρκουτίδου-Νικολαΐδου, Αναστασία Τούρτα, Περίπατοι στη βυζαντινή Θεσσαλονίκη, Εκδόσεις ΚΑΠΟΝ, 1997
Richard Krautheimer, Παλαιοχριστιανική και Βυζαντινή Αρχιτεκτονική, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 1991
Τουριστικός Οδηγός, Κεντρική-Δυτική Μακεδονία, εκδόσεις Explorer, 2003, σελ. 61.
Ιωάνης Μαϊτός (ιερεύς). Ο Ναός του Αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης: ιστορία, τέχνη, παράδοση. Θεσσαλονίκη, 1982. 158 σ.
Αριστοτέλης Μέντζος. Το προσκύνημα του αγίου Δημητρίου στα βυζαντινά χρόνια. Θεσσαλονίκη: Βάνιας, 1994. 183 σ.
Χαράλαμπος Μπακιρτζής. Η βασιλική του Αγίου Δημητρίου. 2η εκδ. Θεσσαλονίκη: Ι.Μ.Χ.Α., 1986. 91 σ.
Ανδρέας Ξυγγόπουλος. Τα ψηφιδωτά του Αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης. Θεσσαλονίκη: Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών, 1969. 71 σ.
Τασσιάς Χ. 2002, Η Βασιλική του Αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης, Έκδοσις Ιερού Ναού Αγ. Δημητρίου, Θεσσαλονίκη.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

↑ «Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού | Ναός Αγίου Δημητρίου». odysseus.culture.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Αυγούστου 2016. Ανακτήθηκε στις 24 Απριλίου 2016.
↑ «Thessaloniki: An open Museum of Early Christian and Byzantine Art , Greece». Google Arts & Culture. Ανακτήθηκε στις 8 Αυγούστου 2023.
↑ ^3,0 ^3,1 «Ο άγιος Δημήτριος, ο Κασίμ και ο Σπαντούνης». HELLAS SPECIAL. 18 Μαΐου 2020. Ανακτήθηκε στις 8 Αυγούστου 2023.
↑ ^4,0 ^4,1 ^4,2 (Γαλλικά) Diehl, Charles (1917). «La destruction de Saint-Démétrius de Salonique». Comptes rendus des séances de l'Académie des Inscriptions et Belles-Lettres 61 (6): σελ. 377-380. doi:https://doi.org/10.3406/crai.1917.73911. https://www.persee.fr/doc/crai_0065-0536_1917_num_61_6_73911.
↑ Centre, UNESCO World Heritage. «Paleochristian and Byzantine Monuments of Thessalonika». UNESCO World Heritage Centre (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 8 Αυγούστου 2023.
↑ T, Giorgis. «Ι. Ν. Αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης. Διαδικτυακή περιήγηση και βίντεο». ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΑΧΩΡΗΤΟΥ. Ανακτήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου 2021.
↑ «Ιερός Ναός του Αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης - διαδικτυακή ιστοσελίδα». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Δεκεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου 2017.
↑ «Ο Άγιος Γεώργιος με τα δύο παιδιά». Ι.Μ.Θ. - Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου Πολιούχου Θεσσαλονίκης. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Ιουνίου 2021. Ανακτήθηκε στις 19 Φεβρουαρίου 2021.

[1] «Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού | Ναός Αγίου Δημητρίου». odysseus.culture.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Αυγούστου 2016. Ανακτήθηκε στις 24 Απριλίου 2016.

[2] «Thessaloniki: An open Museum of Early Christian and Byzantine Art , Greece». Google Arts & Culture. Ανακτήθηκε στις 8 Αυγούστου 2023.

[:0-3] 3,0 ^3,1 «Ο άγιος Δημήτριος, ο Κασίμ και ο Σπαντούνης». HELLAS SPECIAL. 18 Μαΐου 2020. Ανακτήθηκε στις 8 Αυγούστου 2023.

[Diehl-4] 4,0 ^4,1 ^4,2 (Γαλλικά) Diehl, Charles (1917). «La destruction de Saint-Démétrius de Salonique». Comptes rendus des séances de l'Académie des Inscriptions et Belles-Lettres 61 (6): σελ. 377-380. doi:https://doi.org/10.3406/crai.1917.73911. https://www.persee.fr/doc/crai_0065-0536_1917_num_61_6_73911.

[5] Centre, UNESCO World Heritage. «Paleochristian and Byzantine Monuments of Thessalonika». UNESCO World Heritage Centre (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 8 Αυγούστου 2023.

[6] T, Giorgis. «Ι. Ν. Αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης. Διαδικτυακή περιήγηση και βίντεο». ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΑΧΩΡΗΤΟΥ. Ανακτήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου 2021.

[7] «Ιερός Ναός του Αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης - διαδικτυακή ιστοσελίδα». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Δεκεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου 2017.

[8] «Ο Άγιος Γεώργιος με τα δύο παιδιά». Ι.Μ.Θ. - Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου Πολιούχου Θεσσαλονίκης. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Ιουνίου 2021. Ανακτήθηκε στις 19 Φεβρουαρίου 2021.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]