Θεμιστοκλής Τσάτσος
| Θεμιστοκλής Τσάτσος | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 17 Ιουλίου 1906 Αθήνα |
| Θάνατος | 9 Φεβρουαρίου 1970[1] Αθήνα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | νέα ελληνική γλώσσα |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός νομικός διπλωμάτης |
| Πολιτική τοποθέτηση | |
| Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | Κόμμα Φιλελευθέρων και Εθνικό Φιλελεύθερο Κόμμα |
| Οικογένεια | |
| Τέκνα | Δημήτρης Θ. Τσάτσος |
| Γονείς | Δημήτριος Ι. Τσάτσος |
| Αδέλφια | Κωνσταντίνος Τσάτσος |
| Οικογένεια | Οικογένεια Τσάτσου |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Υπουργός Αεροπορίας της Ελλάδας Υπουργός Δικαιοσύνης της Ελλάδας Υπουργός Εφοδιασμού της Ελλάδας μέλος της Βουλής των Ελλήνων |
Ο Θεμιστοκλής Δ. Τσάτσος (17 Ιουλίου 1906 – 9 Φεβρουαρίου 1970) ήταν Έλληνας συνταγματολόγος και πολιτικός.[2]
Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 4/17 Ιουλίου 1906[3] και ήταν γιος του Δημητρίου Τσάτσου, πολιτικού και δικηγόρου, και της Θεοδώρας Ευστρατιάδη εκ Τεργέστης. Μεγαλύτερος αδελφός του ήταν ο μετέπειτα πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Τσάτσος. Σπούδασε νομικά στα πανεπιστήμια των Αθηνών και της Χαϊδελβέργης, και ιδιώτευσε ως δικηγόρος στην Αθήνα. Το 1929 διορίστηκε υφηγητής του διοικητικού δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1968, οπότε και διορίστηκε για μικρή περίοδο, μέχρι το 1970, έκτακτος καθηγητής. Δίδαξε επίσης ως καθηγητής διοικητικού δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
Το 1936 εκλέχθηκε για πρώτη φορά βουλευτής με το κόμμα των Φιλελευθέρων[4]. Επί Μεταξά εκδιώχθηκε και εκτοπίστηκε στην Ανάφη αρχικά και μετά στη Μήλο. Το 1938 επανεξορίσθηκε στην Εύβοια. Η εκδίωξή του αποδίδεται από τον αδελφό του Κ. Τσάτσο στη συμμετοχή του στις συνεννοήσεις του Θεμιστοκλή Σοφούλη με το ΚΚΕ για την εκλογή Προέδρου του Κοινοβουλίου.[4] Συμμετείχε ως εκπρόσωπος των Φιλελευθέρων στην ελληνική κυβέρνηση της Αιγύπτου, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα σύμφωνα με τη μαρτυρία του Κωνσταντίνου Τσάτσου τη ρήξη του με το κόμμα των Φιλελευθέρων[5], ενώ στις παραμονές της απελευθέρωσης αφού γύρισε στην Ελλάδα, ετοιμαζόταν να συγκροτήσει με τους Ζεβγό και στρατηγό Σπηλιωτόπουλο, μια τριμελή κυβερνητική επιτροπή ως μεταβατικό σχήμα μέχρι τον ερχομό της εξόριστης Ελληνικής κυβέρνησης.[6] Μετά την απελευθέρωση διετέλεσε υπουργός δικαιοσύνης (1944), εφοδιασμού (1945)[6], αεροπορίας (1947) και ξανά δικαιοσύνης (1950[7]). Το 1959 αντιπροσώπευσε την Ελλάδα στη σύνταξη του κυπριακού συντάγματος[8], ενώ το 1961 διορίστηκε πρεσβευτής στη Βόννη. Όταν ξέσπασε η Υπόθεση Μέρτεν και επακολούθησε η παραίτηση του Υψηλάντη, στη θέση του διορίστηκε ο Θεμιστοκλής Τσάτσος[9]. Μετά την παύση του από τη θέση του πρέσβεως, με την άνοδο του Γεωργίου Παπανδρέου, δεν επέστρεψε στην Ελλάδα, αλλά διορίστηκε άμισθος «επί τιμή» έκτακτος καθηγητής στη Χαϊδελβέργη.[10] Το 1968 συμμετείχε στην Επιτροπή Μητρέλια για την εκπόνηση ενός Συντάγματος το οποίο θα ίσχυε μετά το πέρας της Δικτατορίας.[11]
Ο Θεμιστοκλής Τσάτσος συνέγραψε αρκετά νομικά έργα. Γιος του είναι ο Δημήτρης Θ. Τσάτσος.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ (Γερμανικά) Munzinger Personen. 00000009895. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ Βιογραφία στη ΒιβλιοΝέτ, ανάκτηση 27-3-2014.
- ↑ Κωνσταντίνος Τσάτσος, Λογοδοσία μιας ζωής τομ. 2ος, εκδ. Οι εκδόσεις των φίλων, Αθήνα, 2000, σελ. 398
- ↑ 4,0 4,1 Κωνσταντίνος Τσάτσος: Λογοδοσία μιας ζωής, όπ.π., σελ. 402
- ↑ Κωνσταντίνος Τσάτσος: Λογοδοσία μιας ζωής, όπ.π., σελ. 403
- ↑ 6,0 6,1 Κωνσταντίνος Τσάτσος: Λογοδοσία μιας ζωής, όπ.π., σελ. 404
- ↑ Κωνσταντίνος Τσάτσος: Λογοδοσία μιας ζωής, όπ.π., σελ. 405
- ↑ Κατόπιν πρωτοβουλίας των Κωνσταντίνου Τσάτσου και Ευάγγελου Αβέρωφ. Κωνσταντίνος Τσάτσος: Λογοδοσία μιας ζωής, όπ.π., σελ. 406
- ↑ Κωνσταντίνος Τσάτσος: Λογοδοσία μιας ζωής, όπ.π., σελ. 406
- ↑ Κωνσταντίνος Τσάτσος: Λογοδοσία μιας ζωής, όπ.π., σελ. 407
- ↑ Κωνσταντίνος Τσάτσος: Λογοδοσία μιας ζωής, όπ.π., σελ. 408
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Κωνσταντίνος Τσάτσος: Λογοδοσία μιας ζωής, τόμ. 2ος, εκδ. «Οι εκδόσεις των φίλων», Αθήνα 2000