Εταιρεία Ελλήνων Καλλιτεχνών

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Η Εταιρεία Ελλήνων Καλλιτεχνών ήταν ένα σωματείο εικαστικών καλλιτεχνών που ιδρύθηκε το 1937, με τη συμμετοχή κυρίως συντηρητικών καλλιτεχνών συνασπισμένων γύρω από τον γλύπτη και τότε διευθυντή της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, Κωνσταντίνο Δημητριάδη.

Σύσταση και σκοποί[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Εταιρεία Ελλήνων Καλλιτεχνών ιδρύθηκε τον Μάιο του 1937 συσπειρώνοντας κατά βάση καλλιτέχνες που είχαν το αξίωμα του καθηγητή στην ΑΣΚΤ. Πιο συγκεκριμένα, το πρώτο διοικητικό συμβούλιο της ομάδας αποτελούσαν ο γλύπτης Κωνσταντίνος Δημητριάδης (πρόεδρος), οι ζωγράφοι Οδυσσέας Φωκάς, Δημήτρης Γερανιώτης, Παύλος Μαθιόπουλος, Νίκος Οθωναίος, Ουμβέρτος Αργυρός και ο γλύπτης Φωκίων Ρωκ. Εκείνη την περίοδο ο Δημητριάδης ήταν διευθυντής της ΑΣΚΤ, οι Γερανιώτης, Μαθιόπουλος και Αργυρός καθηγητές και ο Ρωκ έφορος της Σχολής. Σύμφωνα με δημοσιεύματα στον Τύπο της εποχής, στόχοι της Εταιρείας ήταν η καλλιέργεια καλλιτεχνικού αισθήματος στο κοινό, η εξυπηρέτηση των επαγγελματικών συμφερόντων των Ελλήνων καλλιτεχνών, η οργάνωση εκθέσεων στην Ελλάδα και το εξωτερικό, η πραγματοποίηση διαλέξεων και εκπαιδευτικών ταξιδιών, η έκδοση βιβλίων και η δημιουργία καλλιτεχνικής στέγης για γηραιούς, ασθενείς και άπορους εικαστικούς καλλιτέχνες.[1]

Αντιδράσεις και δράση της Εταιρείας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ίδρυση της Εταιρείας Ελλήνων Καλλιτεχνών πραγματοποιήθηκε ελάχιστους μήνες μετά τη συγκρότηση της Ένωσης Σωματείων Εικαστικών Τεχνών, που ένωνε στη μορφή δευτερογενούς συνδικαλιστικού οργάνου όλους τους Έλληνες εικαστικούς δημιουργούς. Η ίδρυση, λοιπόν, της Εταιρείας προκάλεσε την αντίδραση των υπολοίπων σωματείων, που είχαν συγκροτήσει την ΕΣΕΤ, που με παρεμβάσεις τους στον Τύπο καλούσαν τα μέλη της Εταιρείας να ενταχθούν στην ΕΣΕΤ, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Αυτό συνέβη επειδή οι ουσιαστικοί λόγοι σύστασης της Εταιρείας Ελλήνων Καλλιτεχνών ήταν η πρόθεσή τους να διαφοροποιηθούν και να καρπωθούν από την πολιτιστική πολιτική του καθεστώτος του Μεταξά. [2]

Οι αντιδράσεις των υπολοίπων σωματείων δεν επέτρεψαν στην Εταιρεία να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στην εικαστική ζωή της εποχής. Παρά το γεγονός ότι η δράση της ατόνησε, παρέμεινε ενεργή. Το 1944 οι ζωγράφοι Βάσος Γερμενής και Ουμβέρτος Αργυρός εκλέχτηκαν ως αντιπρόσωποί της και συμμετείχαν στη διαδικασία σύστασης του Καλλιτεχνικού Επαγγελματικού Επιμελητηρίου στο οποίο και τελικά εντάχθηκαν τα μέλη της.[3]

Σημειώσεις και παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Ματθιόπουλος Ευγένιος Δ., Η συμμετοχή της Ελλάδας στην Μπιεννάλε της Βενετίας, 1934-1940, διδακτορική διατριβή, Ρέθυμνο 1996,σελ. 765-767. Μοσχονάς Σπύρος, Καλλιτεχνικά σωματεία και ομάδες τέχνης στο α’ μισό του εικοστού αιώνα, διδακτορική διατριβή, Αθήνα 2010, σελ. 449-455.
  2. Ματθιόπουλος Ευγένιος Δ., «Από τον “Σύλλογο των Ωραίων Τεχνών” στους “Νέους Έλληνες Ρεαλιστές”: Καλλιτεχνικές Ομάδες και Οργανώσεις στην Ελλάδα (1882-1974)», στο: Μ. Λαμπράκη-Πλάκα (επιμέλεια), Εθνική Πινακοθήκη 100 Χρόνια. Τέσσερις Αιώνες Ελληνικής Ζωγραφικής, Εθνική Πινακοθήκη και Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου, Αθήνα 1999, σελ. 162.
  3. Μοσχονάς Σπύρος, Καλλιτεχνικά σωματεία και ομάδες τέχνης στο α’ μισό του εικοστού αιώνα, διδακτορική διατριβή, Αθήνα 2010, σελ. 531-532.

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Ματθιόπουλος Ευγένιος Δ., Η συμμετοχή της Ελλάδας στην Μπιεννάλε της Βενετίας, 1934-1940, διδακτορική διατριβή, Ρέθυμνο 1996.
  • Μοσχονάς Σπύρος, Καλλιτεχνικά σωματεία και ομάδες τέχνης στο α’ μισό του εικοστού αιώνα, διδακτορική διατριβή, Αθήνα 2010.
  • Ματθιόπουλος Ευγένιος Δ., «Από τον “Σύλλογο των Ωραίων Τεχνών” στους “Νέους Έλληνες Ρεαλιστές”: Καλλιτεχνικές Ομάδες και Οργανώσεις στην Ελλάδα (1882-1974)», στο: Μ. Λαμπράκη-Πλάκα (επιμέλεια), Εθνική Πινακοθήκη 100 Χρόνια. Τέσσερις Αιώνες Ελληνικής Ζωγραφικής, Εθνική Πινακοθήκη και Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου, Αθήνα 1999.