Εριντού
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
| Το Αχβάρ του νοτίου Ιράκ: Καταφύγιο βιοποικιλότητας και τοπίο των ερειπίων των πόλεων της Μεσοποταμίας | |
|---|---|
| Επίσημο όνομα στον κατάλογο μνημείων Π.Κ. | |
Το τελ της Εριντού. | |
 | |
| Χώρα μέλος |  Ιράκ |
| Τύπος | Μικτό |
| Κριτήρια | iii, v, ix, x |
| Ταυτότητα | 1481 |
| Ιστορικό εγγραφής | |
| Εγγραφή | 2016 (40ή συνεδρίαση) |
Η Εριντού είναι αρχαία πόλη στη νότια Μεσοποταμία (σημερινή περιοχή: Κυβερνείο του Ντι Καρ στο νότιο Ιράκ). Η Εριντού θεωρείται η παλαιότερη πόλη της Νοτίου Μεσοποταμίας και μέχρι σήμερα διεκδικεί την θέση της παλαιότερης πόλης του κόσμου[1]. Ήταν η πρώτη πόλη των Σουμερίων, και η παραδοσιακή πατρίδα τού Αδάπα (Αδάμ), και τού αγαθού θεού των υδάτων Ένκι-Έα, τού οποίου διατηρούνται ακόμα ίχνη τού πύργου τού Ναού του. Η Εριντού, σαν απλός οικισμός, χτίστηκε από τους πρώτους Ουμπαϊδινούς, κατά το 5.400 π.Χ., και κατοικείτο τουλάχιστον ως το 3.600 π.Χ.Την περίοδο Ουμπαϊντ, είχε έκταση 100 στρεμμάτων και ο πληθυσμός της έφθασε τους 4.000 κατοίκους. Βρίσκεται 12 χλμ Νότια της Ουρ, σε μια περιοχή που σχηματίστηκε στη Μεσοποταμία από τις προσχώσεις των δυο ποταμών Τίγρη και Ευφράτη και είναι η νοτιότερη μιας σειράς πόλεων των Σουμερίων που αναπτύχθηκαν η μια δίπλα στην άλλη λόγω των ναών τους.
Στη μυθολογία των Σουμερίων, η Εριντού ήταν το αληθινό σπίτι του Ένκι, αργότερα γνωστή από τους Ακκάδιους ως Εα, οι οποίοι θεωρείτο ότι είχαν ιδρύσει την πόλη. Από την αρχή λατρευόταν ο Ένκι, (Θεός τής γης και των γλυκών υδάτων, αλλά και ο σοφός θεός της δημιουργίας, του πνεύματος και της ιατρικής που μπορούσε να αναστήσει τους νεκρούς), όπως φαίνεται από τα λείψανα ψαριών στον πρώτο τους ναό, ακόμα και πολύ πριν υπάρξουν γραπτά κείμενα.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Leick, Gwendolyn (2002), "Mesopotamia: The Invention of the City" (Penguin).
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Leick, Gwendolyn (2002), "Mesopotamia: The Invention of the City" (Penguin)
|