Επιτύμβια στήλη

Επιτύμβια στήλη ή επιτάφια στήλη ονομάζεται μια στήλη, συνήθως μαρμάρινη ή πέτρινη ή γενικά λίθινη, η οποία τοποθετείται πάνω στον τάφο.^[1]^[2] Μπορεί να είναι απλώς ενεπίγραφη ή διακοσμημένη με σχήματα ή τη μορφή του νεκρού ή παραστάσεις σχετικές με τη ζωή του. Είναι παραδοσιακό στοιχείο στη χριστιανική, την εβραϊκή και τη μουσουλμανική θρησκεία.

Στις περισσότερες περιπτώσεις αναγράφεται το όνομα, η ημερομηνία γέννησης και η ημερομηνία θανάτου του θανόντα, μαζί με ένα προσωπικό μήνυμα ή μια προσευχή. Μπορεί να περιέχει επίσης κομμάτια ταφικής τέχνης, κυρίως λεπτομέρειες σε πέτρινο ανάγλυφο. Σε πολλά μέρη της Ευρώπης, συνηθίζεται η τοποθέτηση μιας φωτογραφίας του νεκρού.

Χρήση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η επιτύμβια στήλη, όπως ονομάζεται στην αρχαιολογία, είναι μία από τις παλαιότερες μορφές ταφικής τέχνης. Αρχικά, η ταφόπλακα ήταν το πέτρινο καπάκι ενός πέτρινου φέρετρου ή το ίδιο το φέρετρο, ενώ η επιτύμβια στήλη ήταν η πέτρινη πλάκα (ή ολόσωμη πέτρα) που τοποθετούνταν επίπεδα πάνω από έναν τάφο. Τώρα, και οι τρεις όροι («στήλη», «επιτύμβια στήλη», «ταφόπλακα») χρησιμοποιούνται επίσης για σημάδια που τοποθετούνται (συνήθως όρθια) στην κεφαλή του τάφου. Ορισμένοι τάφοι τον 18ο αιώνα περιείχαν επίσης επιτύμβιες στήλες για να οριοθετήσουν το άκρο του τάφου. Αυτό μερικές φορές εξελίχθηκε σε πλήρη σύνολα πεζοδρομίων που σηματοδοτούσαν ολόκληρη την περίμετρο του τάφου. Οι πέτρες σπάνια έγραφαν μόνο τα αρχικά του νεκρού και το έτος θανάτου, και μερικές φορές τον μνημειακό κτίστη και τον αριθμό αναφοράς του τάφου. Πολλά νεκροταφεία έχουν αφαιρέσει τις επιπλέον πέτρες για να διευκολύνουν την κοπή του χόρτου με μηχανήματα κοπής. Σε ορισμένα νεκροταφεία του Ηνωμένου Βασιλείου, το κύριο, και μάλιστα το μοναδικό, σημάδι τοποθετείται στους πρόποδες του τάφου.

Λόγω της μετακίνησης του εδάφους και του κατηφορικού ερπυσμού σε ήπιες πλαγιές, οι παλαιότερες επιτύμβιες στήλες και οι πέτρες βρίσκονται συχνά κεκλιμένες υπό γωνία. Με την πάροδο του χρόνου, η κίνηση αυτή μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα οι πέτρες να τοποθετούνται αρκετά μέτρα μακριά από την αρχική τους θέση.

Οι τάφοι και τα σχετικά μνημεία αποτελούν εστία πένθους και μνήμης. Τα ονόματα των συγγενών συχνά προστίθενται σε μια ταφόπλακα με την πάροδο των ετών, έτσι ώστε ένας δείκτης μπορεί να καταγράφει τον θάνατο μιας ολόκληρης οικογένειας που εκτείνεται σε δεκαετίες. Δεδομένου ότι οι επιτύμβιες στήλες και η θέση σε ένα νεκροταφείο ή σε ένα νεκροταφείο κοστίζουν χρήματα, αποτελούν επίσης σύμβολο πλούτου ή εξέχουσας θέσης σε μια κοινότητα. Ορισμένες επιτύμβιες στήλες μάλιστα ανατέθηκαν και ανεγέρθηκαν στη μνήμη τους από ανθρώπους που ζούσαν ακόμη, ως απόδειξη του πλούτου και της θέσης τους. Στο χριστιανικό πλαίσιο, οι πολύ πλούσιοι συχνά έστηναν περίτεχνα μνημεία μέσα σε εκκλησίες αντί να έχουν απλώς εξωτερικές ταφόπλακες. Τα κρεματόρια συχνά προσφέρουν παρόμοιες εναλλακτικές λύσεις σε οικογένειες που δεν έχουν τάφο για να σημαδέψουν, αλλά θέλουν να έχουν ένα σημείο εστίασης για το πένθος και την ανάμνηση. Σκαλιστές ή χυτές αναμνηστικές πλάκες μέσα στο κρεματόριο, για παράδειγμα, μπορούν να εξυπηρετήσουν αυτόν τον σκοπό.

Υλικά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ένα νεκροταφείο μπορεί να ακολουθεί εθνικούς κώδικες πρακτικής ή να ορίζει ανεξάρτητα το μέγεθος και τη χρήση ορισμένων υλικών, ιδίως σε μια περιοχή διατήρησης. Ορισμένα μπορεί να περιορίζουν την τοποθέτηση ενός ξύλινου μνημείου σε έξι μήνες μετά την ταφή, μετά την οποία πρέπει να τοποθετηθεί ένα πιο μόνιμο μνημείο. Άλλοι μπορεί να απαιτούν πέτρες συγκεκριμένου σχήματος ή θέσης για να διευκολύνεται η κοπή του χόρτου. Οι επιτύμβιες στήλες από γρανίτη, μάρμαρο και άλλα είδη πέτρας συνήθως δημιουργούνται, τοποθετούνται και επισκευάζονται από μαστόρους μνημείων. Τα νεκροταφεία απαιτούν τακτική επιθεώρηση και συντήρηση, καθώς οι πέτρες μπορεί να καθιζάνουν, να ανατρέπονται και, σε σπάνιες περιπτώσεις, να πέφτουν και να τραυματίζουν ανθρώπους ή οι τάφοι μπορεί απλώς να φυτρώσουν και να χαθούν ή να βανδαλιστούν οι σημάνσεις τους.

Η αποκατάσταση είναι μια εξειδικευμένη εργασία για έναν μαστόρο μνημείων. Ακόμα και η απομάκρυνση της υπερβλάστησης απαιτεί προσοχή για να μην καταστραφεί το γλυπτό. Για παράδειγμα, ο κισσός πρέπει να κόβεται μόνο από τις ρίζες της βάσης και να αφήνεται να πεθάνει φυσικά, χωρίς ποτέ να αφαιρείται με δύναμη. Πολλά υλικά έχουν χρησιμοποιηθεί ως δείκτες.

Πέτρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πέτρες του αγρού. Σε πολλούς πολιτισμούς, τα σημάδια για τάφους εκτός από κλειστούς χώρους, όπως φυτεμένους με χαρακτηριστικά φυτά, ιδίως στη βόρεια Ευρώπη το πουρνάρι, ήταν φυσικές πέτρες πεδίου, μερικές χωρίς σημάδια και άλλες διακοσμημένες ή χαραγμένες με μεταλλικό σουβλί. Τυπικά μοτίβα για τη χάραξη περιλάμβαναν ένα σύμβολο και το όνομα και την ηλικία του νεκρού.
Γρανίτης. Ο γρανίτης είναι μια σκληρή πέτρα και απαιτεί επιδεξιότητα για τη χάραξη με το χέρι. Οι σύγχρονες μέθοδοι λάξευσης περιλαμβάνουν τη χρήση περιστροφικών κοπτών που ελέγχονται από υπολογιστή και την αμμοβολή πάνω σε λαστιχένιο στένσιλ. Αφήνοντας τα γράμματα, τους αριθμούς και τα εμβλήματα εκτεθειμένα στην πέτρα, ο αμμοβολιστής μπορεί να δημιουργήσει σχεδόν κάθε είδους έργο τέχνης ή επιτάφιο.
Μάρμαρο και ασβεστόλιθος. Τόσο ο ασβεστόλιθος όσο και το μάρμαρο δέχονται καλά τη χάραξη. Το μάρμαρο είναι μια ανακρυσταλλωμένη μορφή ασβεστόλιθου. Το ήπιο οξύ στο νερό της βροχής μπορεί να διαλύσει αργά το μάρμαρο και τον ασβεστόλιθο με την πάροδο του χρόνου, γεγονός που μπορεί να κάνει τις επιγραφές δυσανάγνωστες. Η πέτρα Πόρτλαντ ήταν ένας τύπος ασβεστόλιθου που χρησιμοποιούνταν συνήθως στην Αγγλία - μετά την αποσάθρωση, απολιθωματοφόρες αποθέσεις τείνουν να εμφανίζονται στην επιφάνεια. Το μάρμαρο έγινε δημοφιλές από τις αρχές του 19ου αιώνα, αν και το επιπλέον κόστος του περιόρισε την ελκυστικότητά του.
Αμμόλιθος. Ο ψαμμίτης είναι ανθεκτικός, αλλά αρκετά μαλακός ώστε να σμιλεύεται εύκολα. Ορισμένα σημάδια από ψαμμίτη διατηρούνται τόσο καλά που διακρίνονται μεμονωμένα σημάδια σμίλης, ενώ άλλα έχουν αποκολληθεί και έχουν θρυμματιστεί σε σκόνη. Η αποκόλληση συμβαίνει όταν η υγρασία μπαίνει ανάμεσα στα στρώματα του ψαμμίτη. Καθώς παγώνει και διαστέλλεται, τα στρώματα αποκολλώνται. Τον 17ο αιώνα, ο ψαμμίτης αντικατέστησε τις πέτρες των χωραφιών στην αποικιακή Αμερική. Ο Yorkstone ήταν ένα συνηθισμένο υλικό ψαμμίτη που χρησιμοποιούνταν στην Αγγλία.
Σχιστολιθική πλάκα. Η σχιστολιθική πλάκα μπορεί να έχει ευχάριστη υφή, αλλά είναι ελαφρώς πορώδης και επιρρεπής στην αποκόλληση. Συνήθως χρησιμοποιούνταν από τους αποικιοκράτες ξυλογλύπτες της Νέας Αγγλίας, ιδίως στη Βοστώνη, όπου οι περίτεχνοι σχιστολιθικοί δείκτες στέλνονταν στην ακτή του Ατλαντικού μέχρι το Τσάρλεστον και τη Σαβάνα. Δέχεται καλά τα γράμματα, τα οποία συχνά τονίζονται με λευκό χρώμα ή επιχρύσωση.
Σχιστόλιθος. Ο σχιστόλιθος ήταν κοινό υλικό για την κατασκευή τάφων στις αμερικανικές αποικίες κατά τον 17ο και 18ο αιώνα. Αν και ήταν πιο δύσκολο στη χάραξη από τον ψαμμίτη ή τον σχιστόλιθο, τα γράμματα και τα σύμβολα έπρεπε συνήθως να σκαλιστούν βαθύτερα στην πέτρα και επομένως άντεχαν καλά για μεγάλες χρονικές περιόδους. Αν και δεν είναι τόσο ανθεκτικό όσο οι περισσότεροι σχιστόλιθοι, οι περισσότεροι άντεξαν καλά απέναντι στα στοιχεία της φύσης.

The Maymūnah Stone, a tombstone with an Arabic inscription dated 1174 on a reused Roman marble block. Now exhibited at the Gozo Museum of Archaeology in Malta.^[3]
Slate gravestone of Josiah Leavitt (1679–1717), Hingham Center Cemetery, Hingham, Plymouth County, Massachusetts
Slate vestige of a Jewish gravestone depicting a Tzedakah box. Jewish cemetery in Otwock (Karczew-Anielin), Poland.
Gravestone showing death date of 1639, Wormshill, Kent, England.
HIS LAST MESSAGE: NO MORE WARS FOR ME – A headstone in the Jerusalem British World War I Cemetery on Mount Scopus
Elaborately carved grave slab at Shebbear (Devon, England) showing a skull sprouting flowering shoots, as a symbol of resurrection
Tottering Victorian headstones
in Woolaton, in Nottingham, England
Schist tombstone dated 1795, carved by Josiah Manning in Mansfield CT.

Μέταλλο, ξύλο και φυτά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σίδερο. Οι σιδερένιοι επιτύμβιοι δείκτες και τα διακοσμητικά ήταν δημοφιλή κατά τη βικτοριανή εποχή στο Ηνωμένο Βασίλειο και αλλού, και συχνά κατασκευάζονταν από εξειδικευμένα χυτήρια ή από τον τοπικό σιδηρουργό. Οι χυτοσιδηρές επιτύμβιες στήλες άντεξαν για πολλές γενιές, ενώ τα σφυρήλατα σιδερένια έργα συχνά επιβιώνουν μόνο σε σκουριασμένη ή διαβρωμένη κατάσταση. Στο ανατολικό Värmland της Σουηδίας, οι σιδερένιοι σταυροί αντί για πέτρες ήταν δημοφιλείς από τον 18ο αιώνα.
Λευκός χαλκός. Στην πραγματικότητα είναι ψευδάργυρος από αμμοχύτευση, αλλά ονομάζεται λευκός χαλκός για λόγους εμπορίας. Σχεδόν όλοι, αν όχι όλοι, οι επιτύμβιοι δείκτες ψευδαργύρου κατασκευάστηκαν από την εταιρεία Monumental Bronze Company του Μπρίτζπορτ, CT, μεταξύ 1874 και 1914. Η εταιρεία δημιούργησε θυγατρικές στο Ντιτρόιτ, τη Φιλαδέλφεια, τη Νέα Ορλεάνη και το Des Moines- μια θυγατρική στο Σικάγο ονομάστηκε American Bronze Company, ενώ η St. Thomas White Bronze Monument Company ιδρύθηκε στο Οντάριο του Καναδά[3]. βρίσκονται σε νεκροταφεία της εποχής σε όλες τις ΗΠΑ και τον Καναδά. Πωλούνταν ως πιο ανθεκτικά από το μάρμαρο, περίπου κατά το 1/3 φθηνότερα και προοδευτικά.
Ξύλο. Αυτό ήταν ένα δημοφιλές υλικό κατά τη διάρκεια της Γεωργιανής και Βικτωριανής εποχής, και σχεδόν σίγουρα πριν, στη Μεγάλη Βρετανία και αλλού. Μερικά μπορούσαν να είναι πολύ περίτεχνα, αν και λίγα επιβιώνουν πέρα από 50-100 χρόνια λόγω φυσικής αποσύνθεσης ή τερμιτών και άλλων εντόμων που τρώνε το ξύλο.
Φύτευση. Μπορούν να φυτευτούν δέντρα ή θάμνοι, ιδίως τριαντάφυλλα, ειδικά για να σηματοδοτήσουν τη θέση της τέφρας. Αυτό μπορεί να συνοδεύεται από ένα μικρό ενεπίγραφο μεταλλικό ή ξύλινο σημάδι.

Επιγραφές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι στήλες μερικές φορές φέρουν επιγραφές. Οι πληροφορίες στην ταφόπλακα περιλαμβάνουν γενικά το όνομα του αποθανόντος και την ημερομηνία γέννησης και θανάτου του. Οι πληροφορίες αυτές μπορεί να είναι χρήσιμες στους γενεαλόγους και τους τοπικούς ιστορικούς. Τα μεγαλύτερα νεκροταφεία μπορεί να απαιτούν επίσης έναν διακριτικό κωδικό αναφοράς για να βοηθήσουν στον ακριβή καθορισμό της θέσης για τη συντήρηση. Ο ιδιοκτήτης του νεκροταφείου, η εκκλησία ή, όπως στο Ηνωμένο Βασίλειο, οι εθνικές οδηγίες μπορεί να ενθαρρύνουν τη χρήση "καλαίσθητης" και ακριβούς διατύπωσης στις επιγραφές. Η τοποθέτηση των επιγραφών τοποθετείται παραδοσιακά στην μπροστινή πλευρά του μνημείου, αλλά μπορεί επίσης να παρατηρηθεί σε ορισμένες περιπτώσεις στην πίσω πλευρά και γύρω από τις άκρες της ίδιας της πέτρας. Ορισμένες οικογένειες ζητούν να γίνει επιγραφή στο τμήμα του μνημείου που θα είναι υπόγειο.

Επιπλέον, ορισμένες επιτύμβιες στήλες φέρουν επίσης επιτάφιους που εξυμνούν τον αποθανόντα ή αποσπάσματα από θρησκευτικά κείμενα, όπως "requiescat in pace". Σε λίγες περιπτώσεις η επιγραφή έχει τη μορφή έκκλησης, νουθεσίας, διαθήκης πίστης, διεκδίκησης φήμης ή ακόμη και κατάρας - η επιγραφή του Ουίλιαμ Σαίξπηρ δηλώνει περίφημα

Καλέ μου φίλε, για χάρη του Ιησού, δείξε λίγη επιείκεια,
να σκάψεις τη σκόνη που είναι κλεισμένη εδώ.
Ευλογημένος να είναι ο άνθρωπος που θα γλιτώσει αυτές τις πέτρες,
Και καταραμένος να είναι αυτός που κινεί τα κόκαλά μου.

Ή μια προειδοποίηση για τη θνησιμότητα, όπως αυτή η περσική ποίηση που είναι χαραγμένη σε μια αρχαία επιτύμβια στήλη στην πρωτεύουσα του Τατζικιστάν, Ντουσανμπέ.

Άκουσα ότι ο ισχυρός Τζαμσίντ ο βασιλιάς
χάραξε σε μια πέτρα κοντά σε μια πηγή νερού αυτές τις λέξεις:
«Πολλοί - όπως εμείς - κάθισαν εδώ δίπλα σε αυτή την πηγή
Και έφυγαν από αυτή τη ζωή εν ριπή οφθαλμού.
Κατακτήσαμε ολόκληρο τον κόσμο με το θάρρος και τη δύναμή μας,
Ωστόσο, δεν μπορέσαμε να πάρουμε τίποτα μαζί μας στον τάφο μας»

Ή μια πιο απλή προειδοποίηση για το αναπόφευκτο του θανάτου:

Να με θυμάστε καθώς περνάτε,
Όπως είσαι τώρα, έτσι ήμουν κι εγώ κάποτε,
Όπως είμαι εγώ τώρα, έτσι θα είσαι κι εσύ,
Προετοιμάσου για το θάνατο και ακολούθησέ με.

Οι χαράκτες επιτύμβιων λίθων αντιμετώπισαν το δικό τους «πρόβλημα του έτους 2000», όταν άνθρωποι που ζούσαν ακόμη (έως και 500.000 μόνο στις ΗΠΑ), προ-αγόρασαν επιτύμβιες στήλες με προ-χαραγμένα τα έτη θανάτου που άρχιζαν με 19-.

Σε ορισμένες επιτύμβιες στήλες, ιδίως μέχρι τον 19ο αιώνα, παρατηρούνται ανάγλυφα σκαλίσματα θρησκευτικού χαρακτήρα ή προφίλ του νεκρού. Από την εφεύρεση της φωτογραφίας, μια ταφόπλακα μπορεί να περιλαμβάνει μια κορνιζαρισμένη φωτογραφία ή μια καμέα του αποθανόντος- φωτογραφικές εικόνες ή έργα τέχνης (που δείχνουν το αγαπημένο πρόσωπο ή κάποια άλλη εικόνα σχετική με τη ζωή, τα ενδιαφέροντα ή τα επιτεύγματά του) είναι μερικές φορές πλέον χαραγμένα σε λείες πέτρινες επιφάνειες.

Ορισμένες επιτύμβιες στήλες χρησιμοποιούν γράμματα από λευκό μέταλλο στερεωμένο στην πέτρα, τα οποία είναι ευανάγνωστα αλλά μπορούν να καταστραφούν από τον κισσό ή τον παγετό. Τα βαθιά σκαλίσματα σε μια ανθεκτική πέτρα μπορούν να αντέξουν πολλούς αιώνες εκτεθειμένα σε νεκροταφεία και να παραμείνουν ευανάγνωστα. Εκείνα που είναι στερεωμένα στο εσωτερικό των εκκλησιών, στους τοίχους ή στο δάπεδο (συχνά όσο το δυνατόν πιο κοντά στην Αγία Τράπεζα) μπορεί να διαρκέσουν πολύ περισσότερο: τέτοια μνημεία συχνά διακοσμούνταν με μνημειακό ορείχαλκο.

Η επιλογή της γλώσσας ή/και της γραφής στις επιτύμβιες στήλες έχει μελετηθεί από τους κοινωνιογλωσσολόγους ως δείκτης γλωσσικών επιλογών και γλωσσικής αφοσίωσης. Για παράδειγμα, μελετώντας τα νεκροταφεία που χρησιμοποιούνταν από κοινότητες μεταναστών, διαπιστώθηκε ότι ορισμένες γλώσσες ήταν χαραγμένες "πολύ καιρό αφότου η γλώσσα έπαψε να ομιλείται" στις κοινότητες. Σε άλλες περιπτώσεις, μια γλώσσα που χρησιμοποιείται στην επιγραφή μπορεί να υποδηλώνει μια θρησκευτική ένταξη.

Οι επιγραφές σε ταφόπλακες έχουν επίσης χρησιμοποιηθεί για πολιτικούς σκοπούς, όπως η ταφόπλακα που τοποθετήθηκε τον Ιανουάριο του 2008 στο κοιμητήριο Cave Hill στο Λούισβιλ του Κεντάκι από τον Μάθιου Πρέσκοτ, υπάλληλο της PETA. Ο επιτύμβιος δείκτης βρίσκεται κοντά στον τάφο του ιδρυτή της KFC Harland Sanders και φέρει το ακροστιχιδές μήνυμα «Η KFC βασανίζει τα πουλιά». Η ομάδα τοποθέτησε τον επιτύμβιο δείκτη για να προωθήσει τον ισχυρισμό της ότι η KFC είναι σκληρή προς τα κοτόπουλα.

Σχήμα και διακόσμηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Typical Death’s Head design, often used on tombstones in Colonial America. (Boston MA)

Οι επιτύμβιες στήλες μπορεί να είναι απλές όρθιες πλάκες με ημικυκλικές, στρογγυλές, αετωματικές, οξυκόρυφες, αετωματικές, τετράγωνες ή άλλου σχήματος κορυφές. Κατά τη διάρκεια του 18ου αιώνα, διακοσμούνταν συχνά με memento mori (συμβολικές υπενθυμίσεις του θανάτου), όπως κρανία ή φτερωτά κρανία, φτερωτές κεφαλές χερουβείμ, ουράνια στέμματα ή τις αξίνες και τα φτυάρια του νεκροθάφτη. Κάπως ασυνήθιστες ήταν οι πιο περίτεχνες αλληγορικές φιγούρες, όπως ο Γέρος Πατέρας Χρόνος, ή εμβλήματα του εμπορίου ή της ιδιότητας, ή ακόμη και κάποιο γεγονός από τη ζωή του νεκρού (ιδίως πώς πέθανε). Μεγάλα κιβώτια τάφων, ψεύτικες σαρκοφάγοι, καθώς τα πραγματικά λείψανα βρίσκονταν στο χώμα από κάτω, ή μικρότερα κιβώτια με καπάκι χρησιμοποιούνταν συνήθως από τους ευγενείς ως μέσο για την ανάμνηση πολλών μελών της ίδιας οικογένειας. Κατά τον 19ο αιώνα, οι μορφές των επιτύμβιων λίθων διαφοροποιήθηκαν πολύ, από απλές έως έντονα διακοσμημένες, και συχνά χρησιμοποιούσαν σταυρούς σε βάση ή άλλα σχήματα που διέφεραν από την παραδοσιακή πλάκα. Αυτή την εποχή τα δημοφιλή σχέδια μετατοπίζονταν από σύμβολα του θανάτου όπως φτερωτές κεφαλές και κρανία σε τεφροδόχους και ιτιές. Το μάρμαρο έγινε επίσης συντριπτικά δημοφιλές ως υλικό τάφου κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1800 στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι πιο περίτεχνα σκαλισμένοι δείκτες, όπως σταυροί ή άγγελοι, έγιναν επίσης δημοφιλείς κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Τα απλά περιμετρικά κράσπεδα, μερικές φορές γεμισμένα με γυάλινα θραύσματα, ήταν δημοφιλείς στα μέσα του 20ου αιώνα. Οι ισλαμικές επιτύμβιες στήλες είναι παραδοσιακά περισσότερο ορθογώνιος όρθιος άξονας, που συχνά ολοκληρώνεται με έναν σκαλιστό κόμπο κορυφής που συμβολίζει ένα τουρμπάνι - στις δυτικές χώρες χρησιμοποιούνται συχνά πιο τοπικά στυλ. Μπορεί να χρησιμοποιείται κάποια μορφή απλής διακόσμησης. Ειδικά εμβλήματα στις επιτύμβιες στήλες υποδηλώνουν διάφορα γνωστά θέματα σε πολλές θρησκείες. Μερικά παραδείγματα είναι :

Άγκυρα: Αγκυρα: Ακάθεκτη ελπίδα
Άγγελος της θλίψης: Θλίψη
Αψίδα: Επανενώθηκε με τον σύντροφο στον ουρανό
Πουλιά: Η ψυχή
Βιβλίο: Πίστη, σοφία
Χερουβείμ: Θεία σοφία ή δικαιοσύνη
Στήλη: Ευγενής ζωή
Σπασμένη στήλη: πρόωρος θάνατος
Κοχύλι: Σοφία
Σταυρός, άγκυρα και Βίβλος: Δοκιμασίες, νίκη και ανταμοιβή
Στέμμα: Ανταμοιβή και δόξα
Δελφίνι: Σωτηρία, μεταφορέας ψυχών στον ουρανό
Περιστέρι: Αγνότητα, αγάπη και Άγιο Πνεύμα
Αειθαλής: Αιώνια ζωή
Γιρλάντα: Νίκη επί του θανάτου
Κολοκύθες: Απελευθέρωση από τη θλίψη
Χέρια: Σχέση ή εταιρική σχέση
Καρδιά: Αφοσίωση
Πέταλο: Προστασία από το κακό
Κλεψύδρα: Ο χρόνος και η γρήγορη πτήση του
IHS: Λατινική συντομογραφία του «Iesus Hominum Salvator» («Ιησούς, σωτήρας της ανθρωπότητας») - εναλλακτικά αντιμετωπίζεται ως ένα αρχικό όνομα για το «in Hoc Signo (Vinces)»: «Σε αυτό το σημείο (θα κατοικήσεις)». Συνήθως υποδηλώνει τη ρωμαιοκαθολική πίστη, η τελευταία ιδίως την Κοινωνία του Ιησού
Κισσός: Πίστη, μνήμη και αιώνια φιλία
Αρνί: Αθωότητα, νεαρή ηλικία
Λαμπάδα: Αθανασία
Δάφνη: Νίκη, φήμη
Κρίνος: Αγνότητα και ανάσταση
Λιοντάρι: Δύναμη, ανάσταση
Γοργόνα: Διττός Χριστός - πλήρως Θεός, πλήρως άνθρωπος
Δρυς: Δύναμη
Κλάδος ελιάς: Συγχώρεση και ειρήνη
Φοίνικες: Μαρτύριο ή νίκη επί του θανάτου
Παγώνι: Αιώνια ζωή
Μαξιλάρι: νεκροκρέβατο, αιώνιος ύπνος
Παπαρούνα: Αιώνιος ύπνος
Κόκορας: Αφύπνιση, θάρρος και επαγρύπνηση
Κοχύλι: Γέννηση και ανάσταση
Σκελετός: Σύντομη ζωή
Φίδι σε κύκλο: Αιώνια ζωή στον ουρανό
Τετράγωνο και πυξίδα: Τεκτονισμός
Αστέρι του Δαβίδ: Ιουδαϊσμός
Χελιδόνι: Μητρότητα
Σπασμένο σπαθί: Ζωή που κόπηκε απότομα
Διασταυρωμένα σπαθιά: Ζωή που χάθηκε στη μάχη
Πυρσός: Αιώνια ζωή αν ανατραπεί, θάνατος αν σβήσει
Κορμός δέντρου: Η ομορφιά της ζωής
Τρίγωνο: Αλήθεια, ισότητα και τριάδα
Κουτί Τζεδάκα : Δικαιοσύνη, γιατί είναι γραμμένο "...να πράττετε δικαιοσύνη και ορθότητα" (Γεν. 18:19) και "η πράξη της δικαιοσύνης και της ορθότητας είναι προτιμότερη στον Κύριο από τη θυσία" (Παροιμίες 21:3).
Θρυμματισμένη λάρνακα: Γήρας, πένθος αν είναι ντυμένος.
Κλαίουσα ιτιά: Πένθος, θλίψη

Μπορούσαν επίσης να χρησιμοποιηθούν ελληνικά γράμματα:

α ω (άλφα και ωμέγα): Η αρχή και το τέλος
χ ρ (χι και ρο): Τα πρώτα γράμματα από το όνομα του Χριστού

Ασφάλεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Με την πάροδο του χρόνου μια επιτύμβια στήλη μπορεί να καθίσει ή να εξασθενήσουν οι στερεώσεις της. Μετά από αρκετές περιπτώσεις όπου ασταθείς πέτρες έπεσαν σε επικίνδυνες συνθήκες, ορισμένες αρχές ταφής «δοκιμάζουν» τις επιτύμβιες στήλες με σταθερή πίεση για να ελέγξουν τη σταθερότητά τους. Στη συνέχεια, μπορεί να τις κολλήσουν με ταινία ή να τις ισοπεδώσουν. Η διαδικασία αυτή έχει αποδειχθεί αμφιλεγόμενη στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου το καθήκον φροντίδας μιας αρχής για την προστασία των επισκεπτών περιπλέκεται επειδή συχνά δεν έχει δικαιώματα ιδιοκτησίας επί του επικίνδυνου σημείου. Οι αρχές που έχουν ρίξει πέτρες κατά τη διάρκεια της δοκιμής ή έχουν μονομερώς σηκώσει και τοποθετήσει επίπεδες οποιεσδήποτε δυνητικά επικίνδυνες πέτρες έχουν επικριθεί, αφού πενθούντες συγγενείς ανακάλυψαν ότι ο σηματοδότης του συγγενή τους είχε μετακινηθεί. Από το 2007 το Consistory Court και οι οδηγίες των τοπικών αρχών περιορίζουν πλέον τη δύναμη που χρησιμοποιείται σε μια δοκιμή ανατροπής και απαιτούν από μια αρχή να συμβουλεύεται τους συγγενείς πριν μετακινήσει μια πέτρα. Επιπλέον, πριν από την τοποθέτηση μιας πέτρας σε επίπεδη θέση, πρέπει να καταγράφεται για τις επόμενες γενιές

Image gallery[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Grave marker for Horatio Nelson Ball and father, Joseph Ball, Jr., Grandville Cemetery, MI, US
Headstone for a dog, Tatton Park, Cheshire, England
Winged skull & winged soul effigies, Morristown, NJ
Unconventional tombstone in the Cemetery Park of the "Freireligiöse Gemeinde" in Berlin, Prenzlauer Berg. Tree stump headstones in U.S. cemeteries are often associated with fraternal organization Woodmen of the World
Der Schlaf (The Sleep), 1907, sculpture by Πρότυπο:Interlanguage link multi at the Πρότυπο:Interlanguage link multi
A late-19th-century headstone adorned with the Masonic square and compass
Stećak tombstones in Bosnia, burial practice of all religious communities until mid to late 16th century, probably spread through Vlach funerary practice.
The grave of Uchida Hyakken in Okayama, Japan. The headstone is columnar, which is a particularly common configuration for headstones in Japan.
Tombstone topped with orb symbolizing a celestial body and the reward of resurrection, churchyard of St. Peter's Church in the Great Valley, Malvern, Chester County, Pennsylvania
Personalized gravestone inscription, Berwick, PA