Ελβετική εκστρατεία του Σουβόροφ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Η Ελβετική εκστρατεία του Σουβόροφ είναι οι μάχες του Ρώσου στρατηγού Αλεξάντερ Βασίλεβιτς Σουβόροφ στην Ελβετία, οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα την απελευθέρωση της χώρας από τους Γάλλους, το 1799. Αυτή ήταν η τελευταία εκστρατεία του Ρώσου στρατηγού.

Γεγονότα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πριν την εκστρατεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κύριο λήμμα: Ιταλική εκστρατεία του Σουβόροφ

Μετά την απελευθέρωση της Βόρειας Ιταλίας, ο Σουβόροφ πρότεινε να αρχίσουν την επίθεση στη Γαλλία, με τις κύριες δυνάμεις να επιτίθενται στην Γκρενόμπλ, στη Λυών και το Παρίσι. Αλλά οι σύμμαχοι αρνήθηκαν, φοβούμενοι μην αυξηθεί η επιρροή της Ρωσίας στη Μεσόγειο και την Ιταλία. Η Αγγλία και η Αυστρία αποφάσισαν να απομακρύνουν τους Ρώσους από τη Βόρεια Ιταλία. Διέταξαν το Σουβόροφ να αφήσει τους Αυστριακούς στην Ιταλία, και ως αρχηγός του ρωσικού στρατού να κινηθεί στην Ελβετία, για να ενωθεί με το σώμα του Αλεξάντερ Κορσάκοφ και να αρχίσουν τις επιθέσεις κατά των Γάλλων[1].

Οι Ρώσοι στρατιώτες πέρασαν σε 6 μέρες 150 χιλιόμετρα από την Αλεσάντρια μέχρι το Ταβέρνο. Όταν έφτασαν στο Ταβέρνο ανακάλυψαν πως οι Αυστριακοί, παρά τη συμφωνία να στείλουν εκεί 1.429 ζώα, χρήσιμα για να μεταφέρουν το πυροβολικό, δεν το έκαναν. Οι Ρώσοι μετέφεραν το πυροβολικό τους με άλλο τρόπο, τα δε υποζύγια έφτασαν 4 μέρες αργότερα, συνολικά 650, αντί των 1.429. Οι Αυστριακοί έδωσαν επίσης λάθος πληροφορίες και για τον αριθμό των Γάλλων στρατιωτών, καθώς και για το πυροβολικό τους[2].

Εκστρατεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 31 Αυγούστου (11 Σεπτεμβρίου) οι Ρώσοι άρχισαν να επιτίθενται με δύο σώματα και με αυτόν τον τρόπο άρχισε η ελβετική εκστρατεία του Σουβόροφ, η οποία έμελλε να είναι και η τελευταία του[3]. Η πρώτη σημαντική σύγκρουση με τους Γάλλους έγινε η μάχη στο Σεν Γκοντάρ, το οποίο άνοιγε το δρόμο για την Ελβετία. Το οχυρό υπερασπιζόταν από τους Γάλλους του Λεμπούρ. Αφού κατέκτησαν τα χωριά Ουρζέρν και Οσπεντάλ, οι Ρώσοι άρχισαν την πολιορκία του Σεν Γκοντάρ τα ξημερώματα της 13ης (24) Σεπτεμβρίου. Με την τρίτη προσπάθεια οι Ρώσοι κατάφεραν να καταλάβουν το οχυρό. Στις 14 (25) Σεπτεμβρίου οι Ρώσοι κινήθηκαν στο Σβίτσου, και στο δρόμο για το Σβίτσου, οι Ρώσοι έπρεπε να πολιορκήσουν τα οχυρά των Γάλλων σε δύσκολες συνθήκες[4].

Οι Ρώσοι κατάφεραν να ρίξουν τους Γάλλους στη Γέφυρα του Διαβόλου (γερμ. Teufelsbrucke). Οι Ρώσοι κατάφεραν να καταλάβουν τη γέφυρα, χωρίς να χρειαστεί να την καταστρέψουν[5]. Μετά από δύσκολες μάχες, οι Ρώσοι κατάφεραν να προωθηθούν. Η πιο δύσκολη δοκιμασία για τους Ρώσους ήταν να περάσουν από το βουνό Μπίντνερμπεργκ, όπου έχασαν πολλούς στρατιώτες. Όταν κατάφεραν να περάσουν από το βουνό και να φτάσουν στο Άλτντορφ, ο Σουβόροφ ανακάλυψε ότι δεν υπήρχαν δρόμοι μέχρι τον ποταμό Λιούτσερνσκ, για τους οποίους του είχαν πει οι Αυστριακοί, κάτι που έκανε τη προώθηση μέχρι το Σβιτς αδύνατη[6].

Άγαλμα του Σουβόροφ στις ελβετικές Άλπεις

Την ίδια ώρα, οι Γάλλοι συγκέντρωναν τις κύριες τους δυνάμεις στον ποταμό Φιρβαλστέντσκι και ο Σουβόροφ αποφάσισε να περάσει με τους στρατιώτες του από την κορυφή του Ροστόκ και από εκεί στην κοιλάδα Μούτενσκ, κατευθυνόμενος στο Σβιτς. Καθώς περνούσαν από την κορυφή του Ροστόκ, ο Σουβόροφ αρρώστησε σοβαρά[7]. Φθάνοντας στην κοιλάδα Μούτεν, οι Ρώσοι άρχισαν την πολιορκία, κάτι που ήταν αναπάντεχο για τους Γάλλους. Εκεί, οι στρατιώτες του Σουβόροφ έμαθαν για την ήττα του Κορσάκοφ, τον οποίο προσπαθούσαν να βοηθήσουν. Οι στρατιώτες του Σουβόροφ περικυκλώθηκαν από τους Γάλλους[6].

Ο ρωσικός στρατός κατάφερε να σπάσει το μέτωπο των Γάλλων και με μάχες να προχωρήσει από τα χιονισμένα βουνά και περάσματα, αλλά υπέστη πολλές απώλειες. Δεν είχαν μείνει πολλά πυρομαχικά, τα ρούχα των στρατιωτών ήταν σχισμένα, ενώ κάποιοι από αυτούς περπατούσαν χωρίς παπούτσια. Στις 20 Σεπτεμβρίου, 7.000 Ρώσοι στρατιώτες με αρχηγό τον Αντρέι Ρόζενμπεργκ, οι οποίοι κάλυπταν τον Σουβόροφ, διέλυσαν ένα σώμα των Γάλλων με αρχηγό τον Μασενά και 15.000 στρατιώτες. Στη μάχη πέθαναν από 4 μέχρι 5 χιλιάδες Γάλλοι και 1.000 Γάλλοι αιχμαλωτίστηκαν (οι Ρώσοι έχασαν 650 στρατιώτες)[6]. Μετά από αυτό, το τελευταίο σώμα των Αυστριακών άφησε τους Ρώσους στο Γκλάρις, και οι Ρώσοι στρατηγοί αποφάσισαν να περάσουν από τη κοιλάδα Πάνκις και να ενωθούν με το σώμα του Κορσάκοφ. Οι Γάλλοι προσπάθησαν να σταματήσουν τους Ρώσους, αλλά δεν τα κατάφεραν. Η ελβετική εκστρατεία τελείωσε όταν ο Σουβόροφ έφτασε στο Φέλντκιρχ.

Γραμματόσημο «Ο Σουβόροφ στις Άλπεις» (ρωσ. Марка «Суворов в Альпах»)

Μετά την εκστρατεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Για την επιτυχία στην ελβετική εκστρατεία, στις 28 Οκτωβρίου 1799, ο Σουβόροφ έλαβε από τον Παύλο Α' το βαθμό του αρχιστράτηγου, και έγινε ο 4ος στην ιστορία της Ρωσικής Αυτοκρατορίας στρατιωτικός που λαμβάνει αυτό το βαθμό[8].

Απώλειες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στην ελβετική εκστρατεία, οι Ρώσοι έχασαν το 1/4 του στρατού τους (5.000 στρατιώτες), ενώ οι απώλειες των Γάλλων ήταν 3-4 φορές μεγαλύτερες. Αιχμαλωτίστηκαν 2.778 Γάλλοι, από τους οποίους ο Σουβόροφ κατάφερε να κρατήσει στη ζωή μόνο τους μισούς, οι οποίοι έγιναν απόδειξη του θριάμβου του[6].

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Михайлов, Олег. Суворов (PDF). σελίδες 483 – 485. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 18 Ιανουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2010. (Ρωσικά)
  2. ↑ Михайлов, Олег. Суворов (PDF). σελ. 489. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 18 Ιανουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2010. (Ρωσικά)
  3. ↑ Фон Рединг-Биберегг - Πоход Суворова через Швейцарию (24 Сентября - 10 Октября 1799 года)., Первая глава - Борьба в Швейцарии между Францией и союзными державами с января до конца августа 1799 года(Ρωσικά)
  4. ↑ Михайлов, Олег. Суворов (PDF). σελ. 496. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 18 Ιανουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2010. (Ρωσικά)
  5. ↑ А. В. Суворов. Документы, т 1 — 4; т.4 1799—1800. М, Воениздат, 1949—1953(Ρωσικά)
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 1799 г. октября 3. Из реляции А. В. Суворова Павлу I о походе в Швейцарию(Ρωσικά)
  7. ↑ Михайлов, Олег. Суворов (PDF). σελ. 516. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 18 Ιανουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2010. (Ρωσικά)
  8. ↑ Михайлов, Олег. Суворов (PDF). σελ. 519. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 18 Ιανουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2010. (Ρωσικά)

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Замостьянов А. А. Александр Суворов: Бог войны. — Эксмо: Яуза 2008. — 544 с ISBN 978-5-699-25365-4
  • Шефов Н. А. 1000 боёв и сражений русского оружия IX—XXI века. — М.: АСТ, 2007. — 830 с.
  • Шишов А. В. Генералиссимус великой империи. — М.: Олма, 2005. — 480 с.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ελβετική_εκστρατεία_του_Σουβόροφ&oldid=9940218"