Εκφοβισμός ομοφυλοφίλων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Εκφοβισμός
Είδη
π • σ • ε

Ο εκφοβισμός ομοφυλοφίλων (αγγλικά:Gay bashing και gay bullying) είναι η λεκτική ή σωματική κακοποίηση εναντίον ενός ατόμου που εκλαμβάνεται από τον εκφοβιστή ως γκέι, λεσβία, αμφιφυλόφιλος, διαφυλικός συμπεριλαμβανομένου ακόμα και ατόμων που στην πραγματικότητα είναι ετεροφυλόφιλα ή δεν έχουν συγκεκριμένο ή έχουν άγνωστο σεξουαλικό προσανατολισμό.

Το bashing μπορεί να αφορά ένα συγκεκριμένο συμβάν για το οποίο θα μπορούσε κανείς να χρησιμοποιήσει το ρήμα bash (μετάφραση:χτυπώ δυνατά, βίαιο χτύπημα) (π.χ. «Ήμουν γκέι που δέχτηκε βίαιη επίθεση.»). Μια λεκτική επίθεση ομοφυλοφίλων θα μπορούσε να εμπεριέχει τη σεξουαλική δυσφήμηση, τα επιφωνήματα, τον εκφοβισμό, τις απειλές ή πραγματική βία. Επίσης είναι πιθανόν να λάβει χώρα σε ένα πολιτικό χώρο συζήτησης και να περιλαμβάνει ένα ή περισσότερα αντι-γκέι συνθήματα.

Ο εκφοβισμός ομοφυλοφίλων εμπεριέχει την πρόθεση και τις απρόκλητες ενέργειες προς το θύμα, με αλλεπάλληλες αρνητικές ενέργειες από ένα ή περισσότερα άτομα εναντίον ενός άλλου προσώπου και τη διαφορά μεγέθους της σωματικής ή ψυχολογικής δύναμης.[1] Παρόμοιοι όροι όπως ο λεσβιακός εκφοβισμός, το queer bullying και το queer bashing μπορεί επίσης να δημιουργούνται.

Περιεχόμενο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο εκφοβισμός ομοφυλοφίλων έχει εμφανιστεί ανά τον κόσμο, για πολλές δεκαετίες και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.[2] Η ομοφοβία στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν ιδιαίτερα σοβαρή στα τέλη της δεκαετίας του 1940 και στις αρχές της δεκαετίας του 1950, όταν πολλοί ομοφυλόφιλοι αναγκάστηκαν να βγουν εκτός της κυβέρνησης μέσω των διοικητικών συμβουλίων που είχαν συσταθεί από τους προέδρους Χάρυ Τρούμαν και Ντουάιτ Αϊζενχάουερ. Όπως εξηγεί ο ιστορικός Ντέιβιντ Κ. Τζόνσον:[3]

Ο Λάβεντερ τρόμος βοήθησε να ρίξει λάδι στη φωτιά του Κόκκινου τρόμου. Στον λαϊκό διάλογο οι κομμουνιστές και οι ομοφυλόφιλοι συχνά συγχέονταν. Και οι δύο ομάδες θεωρήθηκαν ως κρυφές υποκουλτούρες με τη δική τους λογοτεχνία, τους δικούς τους χώρους συνάντησης, πολιτιστικούς κώδικες και δεσμούς πίστης. Και οι δύο ομάδες θεωρούνταν πως επιστράτευαν στις τάξεις τους ψυχολογικά αδύναμους ή διαταραγμένους. Και οι δύο ομάδες θεωρήθηκαν ανήθικες και χωρίς θρησκευτικό υπόβαθρο. Πολλοί άνθρωποι πίστευαν ότι οι δύο ομάδες δούλευαν μαζί για να υπονομεύσουν την κυβέρνηση.

Ο Τζόνσον καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο γερουσιαστής Τζο Μακάρθι, διαβόητος για τις επιθέσεις τους στους υποτιθέμενους κομμουνιστές στην κυβέρνηση, συχνά πιεζόταν από τους συμμάχους του να καταγγείλει ομοφυλόφιλους στην κυβέρνηση, αλλά αντιστάθηκε και δεν το έκανε.[3] Χρησιμοποιώντας φήμες που συγκέντρωνε ο Ντρου Πίρσον, ένας εκδότης από τη Νεβάδα έγραψε το 1952 ότι τόσο ο Μακάρθι όσο και ο διευθύνων σύμβουλος του Ρόι Κον, ήταν ομοφυλόφιλοι.[note 1] Ο εκδότης της Washington Post Μπέντζαμιν Σ. Μπράντλι είπε, "Υπήρξε ένα μεγάλο διάστημα που δαπανήθηκε στη διερεύνηση" αυτών των ισχυρισμών "αν και κανείς δεν κατάφερε ούτε στο ελάχιστο να τους αποδείξει." Κανένας έγκριτος βιογράφος του Μακάρθι δεν έχει αποδείξει αυτή τη φήμη ως πιθανή.[note 2]

Εκφοβισμός ομοφυλοφίλων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Egale Canada πραγματοποίησε μια έρευνα σε περισσότερους από 3700 μαθητές γυμνασίου στον Καναδά μεταξύ του Δεκεμβρίου 2007 και του Ιουνίου 2009. Η τελική έκθεση της έρευνας που αφορούσε τα αποτελέσματα «σε κάθε τάξη σε κάθε σχολείο»[4], που δημοσιεύθηκε το 2011 διαπίστωσε ότι το 70% όλων των μαθητών που συμμετείχαν στην έρευνα άκουγαν καθημερινά στο σχολείο την έκφραση "ότι είναι τόσο γκέι" και το 48% των ερωτηθέντων είχαν ακούσει χαρακτηρισμούς όπως "αδελφή" και "λεσβία», καθημερινά. Το 58% ή περίπου 1400 από τα 2400 ετεροφυλόφιλους μαθητές που συμμετέχουν στην έρευνα του Egale βρήκε τα ομοφοβικά σχόλια ανησυχητικά. Περαιτέρω, το Egale διαπίστωσε ότι οι μαθητές που δεν επηρεάζονται άμεσα από την ομοφοβία, την τρανσφοβία και την διαφυλοφοβία το αντιλαμβάνονταν σε μικρότερο βαθμό. Αυτό το εύρημα σχετίζεται με την έρευνα που γίνεται στον τομέα της έλλειψης συμπόνοιας για τον κοινωνικό πόνο που υποδεικνύει ότι αυτοί που δεν αντιμετωπίζουν άμεσα κοινωνικό πόνο (σε αυτή την περίπτωση εκφοβισμό) υποτιμούν συστηματικά τις επιπτώσεις του και επομένως δεν μπορούν να ανταποκριθούν επαρκώς στις ανάγκες κάποιου που αντιμετωπίζει κοινωνικό πόνο.[5]

To Egale μαζί με την προηγούμενη έρευνα [6][7][8][9] εντόπισε πως οι καθηγητές και η διοίκηση του σχολείου μπορεί να είναι συνένοχη στον εκφοβισμό ομοφυλοφίλων μέσω της σιωπής και / ή της αδράνειά τους.

Τα γράφιτι που βρέθηκαν στους χώρους του σχολείου και της περιουσίας του[8] είναι άλλη μια άλλη μορφή του εκφοβισμού ομοφυλοφίλων.

Μερικοί ερευνητές προτείνουν, να συμπεριλαμβάνουν σε οποιαδήποτε έρευνα σχετικά με τον εκφοβισμό ομοφυλοφίλων και τους νέους που αμφισβητούν την σεξουαλικότητά τους, διότι μπορεί να είναι επιρρεπείς στα αποτελέσματά τους[9][10][11] ως ομοφυλόφιλοι μαθητές.

Μια ερευνητική μελέτη σε 78 αγόρια ηλικίας 11 εως 14 που διεξήχθη σε δώδεκα σχολεία του Λονδίνου, στην Αγγλία μεταξύ του 1998 και του 1999[7], αποκάλυψε ότι οι ερωτηθέντες που χρησιμοποίησαν τη λέξη «γκέι» για να χαρακτηρίσουν ένα άλλο αγόρι με έναν υποτιμητικό τρόπο το έκαναν "απλά ως ένα αστείο", ως "μόνο μια βρισιά" και όχι ως μια δήλωση του αντιληπτού σεξουαλικού προσανατολισμού τους.[8][12] Ο Αμερικανός κοινωνιολόγος Μάικλ Κίμελ και ο Αμερικανός ψυχολόγος Γκρέγκορι Χέρεκ έγραψαν ότι η αρρενωπότητα είναι μια απάρνηση της θηλυκότητας και ότι τα αρσενικά ενισχύουν την αίσθηση του ανδρισμού τους, με τη συκοφάντηση της θηλυκότητας και τελικά της ομοφυλοφιλίας.[13][14] Βασιζόμενοι στην έννοια του ανδρισμού που καθορίζει τον εαυτό τους σε σχέση με το τι δεν είναι, ορισμένοι ερευνητές προτείνουν ότι στην πραγματικότητα η συκοφάντηση της θηλυκότητας μπορεί να είναι μισογυνισμός.[7][8] Αυτά τα εμπλεκόμενα ζητήματα εξετάστηκαν το 2007, όταν η Αμερικανή κοινωνιολόγος CJ Pascoe περιγράφει αυτό που αποκαλεί "αδελφίστικος λόγος" σε ένα αμερικανικό λύκειο στο βιβλίο της, Φίλε, είσαι αδελφή. Οι νέοι γκέι και λεσβίες είναι πιο πιθανό να αναφέρουν τον εκφοβισμό.[15] Σε μια μελέτη, τα αγόρια που έπεσαν θύματα εκφοβισμού με κοροϊδίες του ότι είναι γκέι, αντιμετώπισαν σημαντικότερα προβλήματα σε σύγκριση με τα αγόρια που ήταν θύματα εκφοβισμού για άλλους λόγους.[16]

Δείτε ακόμα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Αφού ο Μακάρθι τον απεκάλεσε πρώην κομμουνιστή, ο Χανκ Γκρίνσπουν έγραψε: "Είναι κοινή γνώση ανάμεσα στους ομοφυλόφιλους του Μιλγουόκι που συναντούνται στο ξενοδοχείο White Horse Inn πως ο γερουσιαστή Τζο Μακάρθι έχει συχνά συμμετοχή σε ομοφυλοφιλικές δραστηριότητες." Las Vegas Sun, 25 Οκτωβρίου, 1952. Ο Μακάρθι αργότερα εξήγησε πως πρόθεσή του ήταν να αποκαλέσει τον Γκρίνσπουν πρώην κατάδικο (πράγμα που ήταν αληθές), παρά πρώην κομμουνιστή (κάτι που ήταν ψευδές).
  2. ↑ Οι κατηγορίες καταρρίπτονται ειδικά στο βιβλίο του Ρίτσαρντ Ροβέρε, Γερουσιαστής Τζο Μακάρθι (1969), σελ. 68, δείτε ακόμα Ρόμπερτ. Ντ. Ντίν, Αυτοκρατορική Αδελφότητα: Το φύλο και η δημιουργία του Ψυχρού Πολέμου της Εξωτερικής Πολιτικής (2001) σελ. 149 (περιλαμβάνει και το απόσπασμα του Μπράντλεϊ), Κάιλ Α. Κουορντιλεόνε, Ενηλικίωση και Αμερικανική πολιτική κουλτούρα στον Ψυχρό πόλεμο (2003), σελ. 94; Τόμας Πάτρικ Ντόχερτι, Ψυχρός Πόλεμος, Δροσερό Μέσο: Τηλεόραση, Μακαρθισμός και Αμερικανική κουλτούρα (2003), σελ. 228. Γκέοφ Σουμάχερ, Ήλιος, Αμαρτία και προάστια: Μια ουσιαστική ιστορία του σύγχρονου Λας Βέγκας (2004), σελ. 144, περιλαμβάνεται και το "Ο Γκρίνσπουν έριξε λάσπη με τα λεγόμενά του που θα έκανε την εφημερίδα National Enquirer να κοκκινήσει από ντροπή ". Γνωρίζοντας ότι ο Μακάρθι δεν θα τολμούσε να έρθει στη Νεβάδα, όπου θα του γινόταν μήνυση για τη δυσφήμιση του Γκρινσπούν, ο Γκρίνσπουν τιμώρησε τον Μακάρθι με το δικό του τρόπο με όπλο του τις ανώνυμες, σκανδαλώδεις κατηγορίες.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ «Bullying Myths and Facts». US Dept of Education. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Μαρτίου 2010. Ανακτήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 2010. 
  2. ↑ Rogers, Thomas. «Explaining American schools' gay bullying epidemic». Salon.com. Ανακτήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 2010. 
  3. ↑ 3,0 3,1 «An interview with David K. Johnson». University of Chicago Press. 
  4. ↑ Every Class in Every School Αρχειοθετήθηκε 2015-08-06 στο Wayback Machine.. Η τελική έκθεση για την πρώτη Εθνική έρευνα του κλίματος στα Καναδικά σχολεία σχετικά με την ομοφοβία, την διαφυλοφοβία και τρανσφοβία, του Egale Canada
  5. ↑ Nordgren, L. F.; Banas, K.; MacDonald, G. (2011). «Empathy Gaps for Social Pain: Why People Underestimate the Pain of Social Suffering». Journal of Personality and Social Psychology 100 (1): 120–128. doi:10.1037/a0020938. https://archive.org/details/sim_journal-of-personality-and-social-psychology_2011-01_100_1/page/120. 
  6. ↑ Crozier, W. R. & Skliopidou, E. (2002). Adult Recollections of Name-calling at School. Educational Psychology, 22(1), 113-124
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 Phoenix, A. , Frosh, S. & Pattman, R. (2003). Producing Contradictory Masculine Subject Positions: Narratives of Threat, Homophobia and Bullying in 11-14 Year Old Boys. Journal of Social Issues, 59(1), 179-195
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 Smith, G. W. (1998). «The Ideology of "Fag": The School Experience of Gay Students». The Sociological Quarterly 39 (2): 309–335. doi:10.1111/j.1533-8525.1998.tb00506.x. https://archive.org/details/sim_sociological-quarterly_spring-1998_39_2/page/n128. 
  9. ↑ 9,0 9,1 Swearer, S. M. , Turner, R. K. , Givens, J. E. , & Pollack, W. S. (2008). "You’re So Gay!": Do Different Forms of Bullying Matter for Adolescent Males?. School Psychology Review, 37(2), 160-173
  10. ↑ Russell, S. T.; Joyner, K. (2001). «Adolescent Sexual Orientation and Suicide Risk: Evidence From a National Study». American Journal of Public Health 91 (8): 1276–1281. doi:10.2105/ajph.91.8.1276. https://archive.org/details/sim_american-journal-of-public-health_2001-08_91_8/page/1276. 
  11. ↑ Williams, T. , Connolly, J. , Pepler, D. & Craig, W. (2005). Peer Victimization, Social Support, and Psychosocial Adjustment of Sexual Minority Adolescents. Journal of Youth and Adolescence, 34(5), 471-482
  12. ↑ Pascoe, C. J. (2007). Dude You're a Fag, Masculinity and Sexuality in High School. Berkeley & Los Angeles, CA: University of California Press
  13. ↑ Kimmel, M. (2010). Masculinity as Homophobia, Fear, Shame and Silence in the Construction of Gender Identity. In M. S. Kimmel & A. L. Ferber (Eds.), Privilege, A Reader (pp.107-131). Boulder: Westview Press
  14. ↑ Herek, G. M. (1986). On Heterosexual Masculinity, Some Psychical Consequences of the Social Construction of Gender and Sexuality. American Behavioral Scientist, 29(5), 563-577
  15. ↑ Berlan,ED; Corliss, HL; Field, AE (April 2010). «Sexual Orientation and Bullying Among Adolescents in the Growing Up Today Study». Journal of Adolescent Health 46 (4): 366–71. doi:10.1016/j.jadohealth.2009.10.015. PMID 20307826. 
  16. ↑ Swearer, SM; Turner, RT; Givens, JE (2008). «"You’re so gay!": Do different forms of bullying matter for adolescent males?». School Psychology Review 37. 

Περαιτέρω ανάγνωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]



 Αυτό το λήμμα που σχετίζεται με τον εκφοβισμό χρειάζεται επέκταση. Βοηθήστε τη Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το!.
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Εκφοβισμός_ομοφυλοφίλων&oldid=10172350"