Δημοκρατικό Κόμμα (Κύπρος)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Δημοκρατικό Κόμμα
ΠρόεδροςΝικόλας Παπαδόπουλος
Αναπληρωτής ΠρόεδροςΧριστιάνα Ερωτοκρίτου
ΑντιπρόεδροιΧρύσανθος Σαββίδης
Μιχάλης Δαμιανός
Νεόφυτος Χαραλαμπίδης
Γενικός ΓραμματέαςΓιώργος Σολωμού
Κοινοβουλευτικός ΕκπρόσωποςΠανίκος Λεωνίδου
Εκπρόσωπος ΤύπουΘεόδωρος Μανιταράς
ΙδρυτήςΣπύρος Κυπριανού
Ίδρυση12 Μαΐου 1976
ΠροκάτοχοςΕνιαίον Κόμμα
ΈδραΓρίβα Διγενή 50, Λευκωσία
Πτέρυγα νεολαίαςΝεολαία Δημοκρατικού Κόμματος
Φοιτητική πτέρυγαΑναγέννηση
ΙδεολογίαΚεντρισμός
Ελληνοκυπριακός εθνικισμός[1]
Φιλοευρωπαϊσμός
Πολιτικό φάσμαΚέντρο[2]
Κεντροδεξιά[3]
Κεντροαριστερά[4]
Ομάδα Ευρωπαϊκού ΚοινοβουλίουΠροοδευτική Συμμαχία Σοσιαλιστών και Δημοκρατών
Χρώματα     Μπλε
     Πορτοκαλί
Βουλή των Αντιπροσώπων
9 / 56
Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο
1 / 6
Δημοτικά
Συμβούλια
74 / 478
Ιστότοπος
diko.org.cy
Πολιτικό σύστημα Κύπρου
Πολιτικά κόμματα
Εκλογές

Το Δημοκρατικό Κόμμα (ΔΗ.ΚΟ.) είναι κεντρώο κυπριακό πολιτικό κόμμα, ένα από τα τέσσερα κυρίαρχα κόμματα του πολιτικού σκηνικού της Κύπρου. Ιδρύθηκε το 1976 από τον Σπύρο Κυπριανού, ενώ σημερινός πρόεδρος του κόμματος είναι ο Νικόλας Παπαδόπουλος.

Το Δημοκρατικό Κόμμα υπηρέτησε ως κυβέρνηση της Κύπρου από το 1977 μέχρι το 1988, με Πρόεδρο τον Σπύρο Κυπριανού και από το 2003 μέχρι το 2008 με Πρόεδρο τον Τάσσο Παπαδόπουλο.

Το κόμμα εκπροσωπείται στη Βουλή των Αντιπροσώπων από εννιά βουλευτές. Με έναν βουλευτή εκπροσωπείται στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, στην ομάδα της Προοδευτικής Συμμαχίας Σοσιαλιστών και Δημοκρατών.

Ιστορικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ίδρυση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Δημοκρατικό Κόμμα ιδρύθηκε στις 12 Μαΐου 1976. Ο πρόεδρός του, Σπύρος Κυπριανού, στην εξαγγελία της ίδρυσης του κόμματος, διακήρυττε ανάμεσα σε άλλα ότι το ΔH.KO. έτασσε σαν σκοπούς του «την ενίσχυση της αγωνιστικής γραμμής του εθνάρχη Μακαρίου, την κάλυψη του κενού στα πολιτικά μας πράγματα, την αποτροπή της πόλωσης και τη συμβολή στην ανασυγκρότηση του τόπου όπως το επέβαλλαν οι συνθήκες μετά το πραξικόπημα και την εισβολή».

Όπως αναφέρεται στην ιδρυτική διακήρυξη του κόμματος, το ΔΗ.ΚΟ. προτείνει προς την κυπριακή κοινωνία την πολιτική φιλοσοφία του Κοινωνικού Κέντρου, η οποία αποτελεί «ένα σύνολο αρχών και αξιών που προσφέρουν στον τόπο κοινωνική συνοχή, πολιτική προοπτική, βελτίωση των όρων ζωής και εξέλιξη του ανθρώπινου πολιτισμού», ένα σύνολο που δεν μπορεί να μοιραστεί σε ολιγάριθμες προνομιούχους ομάδες.[5] Επίσης το ΔΗ.ΚΟ. θεωρήθηκε ότι ήταν κοντά στις θέσεις του Μακαρίου.[6]

Στις βουλευτικές εκλογές του ίδιου έτους το ΔΗ.ΚΟ., ως «Δημοκρατική Παράταξη», μαζί με την Ε.Δ.Ε.Κ. και το Α.Κ.Ε.Λ., συγκέντρωσε ποσοστό 71,2% και 21 στις 35 έδρες της Βουλής των Αντιπροσώπων και ο Σπύρος Κυπριανού εκλέχτηκε Πρόεδρος της Βουλής.[7]

Το 1977, μετά τον αιφνίδιο θάνατο του Μακαρίου, ο Κυπριανού ανέλαβε Προεδρεύων της Δημοκρατίας. Στην αναπληρωματική προεδρική εκλογή του 1977 εξελέγη Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας για τη συμπλήρωση του υπολοίπου της προεδρικής θητείας του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Πρόεδρος της Βουλής εκλέχτηκε ο Αλέκος Μιχαηλίδης.[8]

1978-1988[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Σπύρος Κυπριανού ήταν υποψήφιος για τις προεδρικές του 1978. Ωστόσο, οι εκλογές δεν πραγματοποιήθηκαν, καθώς ο Κυπριανού ανακηρύχθηκε Πρόεδρος, όντας ο μοναδικός υποψήφιος. Σταθμός της πρώτης διακυβέρνησης Κυπριανού ήταν η Συμφωνία Κυπριανού-Ντενκτάς, αν και δεν τηρήθηκε.

Ο Σπύρος Κυπριανού

Το 1980 στελέχη του ΔΗ.ΚΟ., ανάμεσα τους και έξι βουλευτές (Μιχαηλίδης, Αμπίζας, Βασιλειάδης, Καραμιχάλης, Λένας, Νέμιτσας) αποχώρησαν από το κόμμα και ίδρυσαν τη Νέα Δημοκρατική Παράταξη.[9] Τον ίδιο μήνα, ιδρύθηκε η Ένωση Κέντρου, από τον Τάσσο Παπαδόπουλο, ανεξάρτητο βουλευτή και άλλους δύο βουλευτές που ανεξαρτητοποιήθηκαν από το ΔΗ.ΚΟ..[10]

Στις εκλογές του 1981 το κόμμα έλαβε 19,5% και 8 έδρες. Πρόεδρος της Βουλής εξελέγη ο βουλευτής του κόμματος Γεώργιος Λαδάς.[11]

Στις προεδρικές εκλογές του 1983, ο πρόεδρος του ΔΗ.ΚΟ., Σπύρος Κυπριανού κατέβηκε υποψήφιος για την προεδρία, απέναντι στον Γλαύκο Κληρίδη, και με την υποστήριξή του από το Α.Κ.Ε.Λ., εξελέγη πρόεδρος από τον πρώτο γύρο, με ποσοστό 56,5%.

Κατά τη διάρκεια της δεύτερης περιόδου διακυβέρνησης Κυπριανού, ενισχύθηκαν οι δεσμοί με το Κίνημα των Αδεσμεύτων και την Ελλάδα, ενώ εντατικοποιήθηκαν οι συνομιλίες για το Κυπριακό. Αποτέλεσμα διαφωνιών για τους χειρισμούς του εθνικού ζητήματος, υπήρξε η παραίτηση του Υπουργού Εξωτερικών Νίκου Ρολάνδη, ο οποίος αργότερα ίδρυσε το Κόμμα Φιλελευθέρων.[12]

Το 1985 η Ένωση Κέντρου συγχωνεύθηκε με το ΔΗ.ΚΟ..

Στις βουλευτικές του 1985, το ΔΗ.ΚΟ. ήρθε δεύτερο, μετά το Δημοκρατικό Συναγερμό και πριν το Α.Κ.Ε.Λ.. Συγκεκριμένα έλαβε 88.322 ψήφους, 27, 65% και 16 στις 56 έδρες της Βουλής των Αντιπροσώπων.

Στις προεδρικές του 1988 ο Σπύρος Κυπριανού ήταν ξανά υποψήφιος. Ωστόσο, η υποψηφιότητά του έμεινε εκτός του β' γύρου, καθώς ήρθε τρίτη με ποσοστό 27,33%.

1988-1998[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις βουλευτικές του 1991 σημειώθηκε μείωση στα ποσοστά του κόμματος. Ειδικότερα συγκέντρωσε ποσοστό της τάξης του 19,55% και εξέλεξε 11 βουλευτές. Ωστόσο, Πρόεδρος της Βουλής αναδείχθηκε ο βουλευτής του ΔΗ.ΚΟ., Αλέξης Γαλανός.[13]

Για τις προεδρικές εκλογές του 1993 το ΔΗ.ΚΟ. υποστήριξε από κοινού με την Ε.Δ.Ε.Κ. την ανεξάρτητη υποψηφιότητα του Πασχάλη Πασχαλίδη. Η υποψηφιότητα Πασχαλίδη έλαβε 18,64% και αποκλείστηκε από τον β' γύρο. Ενόψει του δεύτερου γύρου, το ΔΗ.ΚΟ. υποστήριξε τον Γλαύκο Κληρίδη. Ύστερα από συμφωνία, στελέχη του κόμματος συμμετείχαν στην Κυβέρνηση Κληρίδη που σχηματίστηκε.

Στις βουλευτικές του 1996, το ΔΗ.ΚΟ. έχασε ακόμα περισσότερες ψήφους. Συνολικά συγκέντρωσε 60.726 ψήφους, 16,43% και 10 έδρες. Κατά την εναρκτήρια συνεδρίαση της Βουλής, πρόεδρος του σώματος αναδείχθηκε ο πρόεδρος του κόμματος Σπύρος Κυπριανού.[14]

Λίγους μήνες πριν τις προεδρικές του 1998 το ΔΗ.ΚΟ. αποφάσισε να αποχωρήσει από τη Κυβέρνηση Κληρίδη με κατηγορίες για αθέτηση της συμφωνίας μεταξύ του Κληρίδη και του ΔΗ.ΚΟ.. Η απόφαση αυτή προκάλεσε τριγμούς εντός του κόμματος και έντονη αμφισβήτηση του Σπύρου Κυπριανού, ενώ υψηλόβαθμα στελέχη του ΔΗ.ΚΟ., είτε αποχώρησαν είτε διαγράφηκαν από αυτό.[15] Από τους αποχωρίσαντες, ο Ντίνος Μιχαηλίδης ίδρυσε το Αγωνιστικό Δημοκρατικό Κίνημα[16] και ο Αλέξης Γαλανός το Κόμμα Ευρωδημοκρατικής Ανανέωσης, ενώ η βουλευτής Κατερίνα Παντελίδου εντάχθηκε στο Δημοκρατικό Συναγερμό.[17]

Στις εκλογές του ίδιου έτους το ΔΗ.ΚΟ. στήριξε την ανεξάρτητη υποψηφιότητα του Γεώργιου Ιακώβου, μαζί με το Α.Κ.Ε.Λ.. Όμως η υποψηφιότητα, παρά την πρώτη θέση που έλαβε στον πρώτο γύρο, δεν κατάφερε να διατηρήσει την υπεροχή της και στον δεύτερο γύρο, απέναντι στον υποψήφιο του ΔΗ.ΣΥ., Γλαύκο Κληρίδη.

1998-2008[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σημαντικός σταθμός στην ιστορία του ΔΗ.ΚΟ. ήταν το Καταστατικό Συνέδριο του κόμματος, που πραγματοποιήθηκε στη Λευκωσία στις 16 Απριλίου 2000. Στο συνέδριο, ο ιδρυτής του ΔΗ.ΚΟ., Σπύρος Κυπριανού, ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την ηγεσία του κόμματος (η αλλαγή σκυτάλης έγινε στις 7 Οκτωβρίου 2000) και πρόεδρος του ΔΗ.ΚΟ. εξελέγη χωρίς ανθυποψήφιο ο Τάσσος Παπαδόπουλος.

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος

Στις βουλευτικές εκλογές του 2001 το κόμμα πήρε 14,84% και 9 έδρες.

Στις προεδρικές του 2003, ο πρόεδρος του ΔΗ.ΚΟ., Τάσσος Παπαδόπουλος κατέβηκε υποψήφιος απέναντι στον Γλαύκο Κληρίδη του ΔΗ.ΣΥ.. Την υποψηφιότητα Παπαδόπουλου υποστήριξαν εκτός από το ΔΗ.ΚΟ., το Α.Κ.Ε.Λ. η Ε.Δ.Ε.Κ. και το Κίνημα Οικολόγων Περιβαλλοντιστών. Ο Παπαδόπουλος σε αντίθεση με τον Κληρίδη, υποσχέθηκε σκληρότερη στάση στο Κυπριακό πρόβλημα. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος αναδείχθηκε νικητής από τον πρώτο γύρο των εκλογών, με ποσοστό 51,51%.

Η Κυβέρνηση Παπαδόπουλου ακολούθησε σκληρή διαπραγματευτική τακτική κατά τις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό, οι οποίες κατέληξαν στο Σχέδιο Ανάν. Το σχέδιο συμφωνίας τέθηκε σε δημοψήφισμα, στο οποίο το ΔΗ.ΚΟ. ακολουθώντας την επιλογή του Προέδρου Παπαδόπουλου υποστήριξε το ΟΧΙ.

Σταθμός της διακυβέρνησης Παπαδόπουλου ήταν η πλήρης ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, την 1 Μαΐου 2004. Στις πρώτες ευρωεκλογές που διεξήχθησαν στην Κύπρο, το κόμμα συγκέντρωσε ποσοστό της τάξης του 17,09% και εξέλεξε έναν ευρωβουλευτή.

Στις βουλευτικές του 2006 το ΔΗ.ΚΟ. σημείωσε αύξηση στα ποσοστά του. Συγκεκριμένα έλαβε 17,92% και εξέλεξε 11 βουλευτές, δυο περισσότερους από την προηγούμενη περίοδο.

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος παρέμεινε πρόεδρος του ΔΗ.ΚΟ. μέχρι τον Οκτώβριο του 2006 οπότε και εξελέγη πρόεδρος του κόμματος ο Μάριος Καρογιάν.[18]

Στις προεδρικές εκλογές του 2008 ο Τάσσος Παπαδόπουλος ήταν ξανά υποψήφιος. Την υποψηφιότητά του υποστήριξαν το ΔΗ.ΚΟ, η Ε.Δ.Ε.Κ., το ΕΥΡΩ.ΚΟ., το Α.ΔΗ.Κ. και το Κίνημα Οικολόγων Περιβαλλοντιστών. Παρόλα αυτά, δεν κατάφερε να περάσει στο δεύτερο γύρο, αφού ήρθε τρίτος με ποσοστό 31,79%. Στο δεύτερο γύρο υποστήριξε ομόφωνα τον Δημήτρη Χριστόφια, ο οποίος εκλέχτηκε Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ύστερα από συμφωνία, το ΔΗ.ΚΟ. συμμετείχε με τρείς υπουργούς στην Κυβέρνηση που σχημάτισε ο Χριστόφιας.[19] Ο πρόεδρος του κόμματος Μάριος Καρογιάν εκλέχτηκε Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων, στη θέση του Χριστόφια.[20]

2008-2018[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις ευρωεκλογές του 2009 το κόμμα πήρε 12,28% και εξέλεξε μία ευρωβουλευτή.

Ο Μάριος Καρογιάν

Το 2011, με ομόφωνη απόφαση του Εκτελεστικού Γραφείου του για παραπομπή πρότασης στην Κεντρική Επιτροπή, το Α.ΔΗ.Κ. αποφάσισε να συγχωνευτεί με το Δημοκρατικό Κόμμα.[21] Το ίδιο έτος, στις βουλευτικές εκλογές το ΔΗ.ΚΟ. συγκέντρωσε ποσοστό 15,79% και εξέλεξε 9 βουλευτές.

Στις 3 Αυγούστου 2011 το κόμμα αποφάσισε να αποχωρήσει από την Κυβέρνηση Χριστόφια, διαφωνώντας με τους χειρισμούς της Κυβέρνησης στο Κυπριακό.[22]

Στις προεδρικές εκλογές του 2013 το κόμμα αρχικά ξεκίνησε διαδικασίες για ενιαία συμπόρευση με την Ε.Δ.Ε.Κ [23]. και το Κίνημα Οικολόγων Περιβαλλοντιστών , καταρτίζοντας και ενιαίο κείμενο πολιτικής [24]. Κατέληξαν μάλιστα στην εισήγηση της υποψηφιότητας του Μάκη Κεραυνου, πρώην Υπουργού Οικονομικών.[25] Λόγω εσωτερικών προβλημάτων σε Ε.Δ.Ε.Κ. και ΔΗ.ΚΟ από πρόσωπα που ήθελαν να αμφισβητήσουν τις κομματικές τους ηγεσίες, τελικά η ενιαία συμπόρευση δεν κατέστη εφική, γεγονός που οδήγησε το ΔΗ.ΚΟ στην υποστήριξη της υποψηφιότητας του ΔΗ.ΣΥ. και του Νίκου Αναστασιάδη, η οποία αναδείχθηκε νικήτρια των εκλογών. Στην Κυβέρνηση που σχημάτισε ο Νίκος Αναστασιάδης το ΔΗ.ΚΟ. μετείχε, αναλαμβάνοντας τέσσερα υπουργεία.

Η απόφαση της στήριξης του Αναστασιάδη δημιούργησε δυσφορία στα μέλη του ΔΗ.ΚΟ.. Αρκετά στελέχη διαγράφτηκαν από το κόμμα, ενώ άλλοι αποχώρησαν.[26] Αργότερα, στο συνέδριο του κόμματος,η δυσφορία αυτή οδήγησε στην απώλεια της ηγεσίας του Μάριου Καρογιάν από το Νικόλα Παπαδόπουλο.[27]

Στις 27 Φεβρουαρίου 2014 το ΔΗ.ΚΟ. απέσυρε την εμπιστοσύνη του από την Κυβέρνηση Αναστασιάδη καταγγέλλοντας παραβίαση της προεκλογικής συμφωνίας και οι προερχόμενοι από το κόμμα υπουργοί παραιτήθηκαν.[28] Αυτή η απόφαση του κόμματος προκάλεσε την αποχώρηση των προερχόμενων από το ΔΗ.ΚΟ. τεσσάρων υπουργών οι οποίοι εξέφρασαν τη διαφωνία τους με την απόφαση εξόδου από τον κυβερνητικό συνασπισμό.[29][30]

Στις ευρωεκλογές του 2014 το ΔΗ.ΚΟ. πήρε 10,83% και εξέλεξε έναν ευρωβουλευτή.

2018-σήμερα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Για τις πρεδρικές εκλογές του 2018 ξεκίνησαν διεργασίες στον «ενδιάμεσο χώρο» προκειμένου να εξευρεθεί λύση για κοινό υποψήφιο στις επερχόμενες εκλογές.

Ο Νικόλας Παπαδόπουλος

Στις συναντήσεις έλαβαν μέρος το ΔΗ.ΚΟ., η Ε.Δ.Ε.Κ., η Συμμαχία Πολιτών, η Αλληλεγγύη και το Κίνημα Οικολόγων.[31][32][33][34][35] Κατά τις συνομιλίες, παρατηρήθηκε ταύτιση απόψεων όσον αφορά το Κυπριακό άλλα και την οικονομική και κοινωνική πολιτική. Αυτό το γεγονός αποτέλεσε ενθαρρυντικό στοιχείο για την εξεύρεση ενός κοινού υποψηφίου των πέντε κομμάτων.[36] Εν τέλει, στην πενταμερή συνάντηση στις 24 Απριλίου 2017, προκρίθηκε η υποψηφιότητα του Πρόεδρου του ΔΗ.ΚΟ., Νικόλα Παπαδόπουλου.[37]

Σε συνεδρίαση της, στις 27 Απριλίου 2017, η Κεντρική Επιτροπή του κόμματος ενέκρινε ομόφωνα «δια βοής» την υποψηφιότητα Παπαδόπουλου για την προεδρία της Κύπρου.[38]

Η υποψηφιότητα Παπαδόπουλου κατετάγη τρίτη, με ποσοστό 25,74%. Ενόψει του επαναληπτικού γύρου των εκλογών, το κόμμα αποφάσισε να μη στηρίζει κανένα από τους δύο υποψηφίους που προκρίθηκαν στο β' γύρο.[39]

Στο ΔΗ.ΚΟ., μετά την αποτυχία του Νικόλα Παπαδόπουλου να περάσει στο δεύτερο γύρο των εκλογών, ξεκίνησε διαδικασία αποπομπής μελών, με την κατηγορία ότι ενήργησαν ενάντια στις αποφάσεις του κόμματος και δεν υποστήριξαν την υποψηφιότητα Παπαδόπουλου.[40] Το Πειθαρχικό Συμβούλιο, σε διαδοχικές συνεδρίες, διέγραψε, μεταξύ άλλων, τον πρώην πρόεδρο του κόμματος Μάριο Καρογιάν, την πρώην ευρωβουλευτή Αντιγόνη Παπαδοπούλου και άλλα δέκα στελέχη του Εκτελεστικού Γραφείου και της Κεντρικής Επιτροπής.[41][42] Επιπλέον, αρκετά κατώτερα στελέχη του ΔΗ.ΚΟ., έθεσαν εαυτόν εκτός κόμματος.[43][44][45][46][47][48] Αργότερα, πολλά από τα στελέχη αυτά, ίδρυσαν τη Δημοκρατική Παράταξη, με επικεφαλής το Μάριο Καρογιάν.[49][50]

Στις 3 Μαΐου 2018, ο ανεξάρτητος βουλευτής Λεμεσού Παύλος Μυλωνάς προσχώρησε στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του Δημοκρατικού Κόμματος.[51]

Το Δεκέμβριο του 2018, ενόψει των ευρωεκλογών του 2019 ο πρόεδρος του ΔΗ.ΚΟ. Νικόλας Παπαδόπουλος σε συνάντηση που είχε με την πρόεδρο του κινήματος Αλληλεγγύη και ερωβουλευτή Ελένη Θεοχάρους, συζήτησαν το θέμα της συνεργασίας των δύο κομμάτων στις ευρωεκλογές, με τη συμπερίληψη της Ελένης Θεοχάρους στο ψηφοδέλτιο του ΔΗ.ΚΟ..[52] Τελικά, το ΔΗ.ΚΟ. και η Αλληλεγγύη κατέληξαν σε συμφωνία,[53] την οποία επικύρωσαν τα συλλογικά τους όργανα.[54][55] Το κόμμα έλαβε 13,80% και εξέλεξε έναν ευρωβουλευτή.[56]

Στις 28 Ιουλίου 2020, τρεις βουλευτές (Βότσης, Μουσιούττας, Προκοπίου) ανεξαρτητοποιήθηκαν, και άλλα δύο στελέχη παραιτήθηκαν από το ΔΗ.ΚΟ. λόγω εσωκομματικών διαφωνιών.[57] Λίγους μήνες αργότερα ίδρυσαν τη Συνεργασία Δημοκρατικών Δυνάμεων.[58][59]

Στις βουλευτικές εκλογές του Μάη 2021, το ΔΗ.ΚΟ είχε απώλεια ποσοστών 3,2% σε σχέση με τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές και εξέλεξε 9 βουλευτές.

Θέσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το ΔΗ.ΚΟ. είναι ένα από τα κόμματα που αποτελούν τον λεγόμενο «ενδιάμεσο χώρο» στην κυπριακή πολιτική, με την έννοια ότι αντιπαρατίθενται τόσο με το αριστερό Α.Κ.Ε.Λ. όσο και με τον δεξιό ΔΗ.ΣΥ..[60]

Τον Ιούνιο του 2003, επί ηγεσίας Τάσσου Παπαδόπουλου, ανακοινώθηκε ότι το κόμμα απομακρύνεται από τον παραδοσιακό χώρο της κεντροδεξιάς και υιοθέτησε πιο σοσιαλδημοκρατικές θέσεις.[61]

Το ΔΗ.ΚΟ. έχει αναπτύξει μια αυστηρή και σκληρή στάση απέναντι στο Κυπριακό πρόβλημα και αντιτάχθηκε σθεναρά στο Σχέδιο Ανάν. Το κόμμα, επίσης, υποστηρίζει τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της Κύπρου καθώς και την ανεξάρτητη και αδέσμευτη εξωτερική πολιτική.[62]

Αποτελέσματα εκλογών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βουλή των Αντιπροσώπων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Έτος Αρχηγός κόμματος Αριθμός ψήφων Ποσοστό ψήφων Έδρες Θέση
1976 Σπύρος Κυπριανού 163.207
(με Ε.Δ.Ε.Κ. και Α.Κ.Ε.Λ.) 		71,2%
(με Ε.Δ.Ε.Κ. και Α.Κ.Ε.Λ.)
21 / 35
 1η
1981 Σπύρος Κυπριανού 56.749 19,50%
8 / 35
 3η
1985 Σπύρος Κυπριανού 88.322 27,65%
16 / 56
 2η
1991 Σπύρος Κυπριανού 66.867 19,55%
11 / 56
 3η
1996 Σπύρος Κυπριανού 60.726 16,43%
10 / 56
 3η
2001 Τάσσος Παπαδόπουλος 60.977 14,84%
9 / 56
 3η
2006 Τάσσος Παπαδόπουλος 75.429 17,92%
11 / 56
 3η
2011 Μάριος Καρογιάν 63.763 15,76%
9 / 56
 3η
2016 Νικόλας Παπαδόπουλος 50.922 14,49%
9 / 56
 3η
2021 Νικόλας Παπαδόπουλος 40.395 11,29%
9 / 56
 3η

Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Έτος Αρχηγός κόμματος Αριθμός ψήφων Ποσοστό ψήφων Έδρες Θέση Ομάδα
2004 Τάσσος Παπαδόπουλος 57.121 17,09%
1 / 6
 3η ALDE
2009 Μάριος Καρογιάν 37.625 12,28%
1 / 6
 3η S&D
2014 Νικόλας Παπαδόπουλος 28.044 10,83%
1 / 6
 3η S&D
2019 Νικόλας Παπαδόπουλος 38.756 13,80%
1 / 6
 3η S&D

Πρόεδρος της Δημοκρατίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Έτος Υποψήφιος Α' γύρος Β' γύρος
Ψήφοι % Αποτέλεσμα Ψήφοι % Αποτέλεσμα
1978 Σπύρος Κυπριανού χωρίς εκλογή
1983 Σπύρος Κυπριανού 173.791 56,50 1η θέση
1988 Σπύρος Κυπριανού 91.335 27,30 3η θέση ψήφος κατά συνείδηση
1993 Πασχάλης Πασχαλίδης 66.300 18,60 3η θέση υποστήριξε Γλαύκο Κληρίδη
1998 Γεώργιος Ιακώβου 160.918 40,60 1η θέση 200.222 49,2 2η θέση
2003 Τάσσος Παπαδόπουλος 213.353 51,51 1η θέση
2008 Τάσσος Παπαδόπουλος 143.249 31,79 3η θέση υποστήριξε Δημήτρη Χριστόφια
2013 Νίκος Αναστασιάδης 200.591 45,46 1η θέση 236.965 57,48 1η θέση
2018 Νικόλας Παπαδόπουλος 99.490 25,70 3η θέση κανέναν
2023 Νίκος Χριστοδουλίδης 127.305 32,04 1η θέση 204,867 51.97 1η θέση

Κοινοβουλευτική Ομάδα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βουλή των Αντιπροσώπων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

ΙΒ' Κοινοβουλευτική Περίοδος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά τις βουλευτικές εκλογές του 2021, το Δημοκρατικό Κόμμα εξέλεξε εννέα βουλευτές. Η σύνθεση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας είναι η εξής:

Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

9ο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά τις ευρωεκλογές του 2019, το Δημοκρατικό Κόμμα, εξέλεξε έναν ευρωβουλευτή. Η σύνθεση της ευρω-κοινοβουλευτικής ομάδας είναι η εξής:

Διατελέσαντες πρόεδροι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι διατελέσαντες πρόεδροι του Δημοκρατικού Κόμματος είναι οι εξής:

# Πρόεδρος Εικόνα Θητεία Πρόεδρος
Κυπριακής Δημοκρατίας
1 Σπύρος
Κυπριανού 		12 Μαΐου 1976 7 Οκτωβρίου 2000 1977-1978
1978-1988
2 Τάσσος
Παπαδόπουλος 		7 Οκτωβρίου 2000 22 Οκτωβρίου 2006 2003-2008
3 Μάριος
Καρογιάν 		22 Οκτωβρίου 2006 30 Νοεμβρίου 2013 -
4 Νικόλας
Παπαδόπουλος 		30 Νοεμβρίου 2013 εν ενεργεία -

Πτέρυγα νεολαίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Νεολαία Δημοκρατικού Κόμματος (ΝΕ.ΔΗ.Κ.) είναι η οργάνωση νεολαίας του Δημοκρατικού Κόμματος που ιδρύθηκε το 1976. Η οργάνωση εμφορείται από τις αρχές της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης. Επιδιώκει ένα κοινωνικά ευαίσθητο κράτος δικαίου και ένα πολιτικό σύστημα ελεύθερης έκφρασης. Η ΝΕ.ΔΗ.Κ. καθοδηγείται από τις πολιτικές παρακαταθήκες των ιστορικών ηγετών της Κύπρου, του Εθνάρχη Μακάριου, του Σπύρου Κυπριανού και του Τάσσου Παπαδόπουλου.

Αναπόσπαστο κομμάτι της ΝΕ.ΔΗ.Κ. είναι η φοιτητική παράταξη Αναγέννηση και η μαθητική οργάνωση Παγκύπρια Αγωνιστική Έπαλξη Μαθητών.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Χρύσος Παραδείσης, «Καμπή στην πολιτική ζωή της Κύπρου», Περ. Αντί, Τεύχος 306, 20 Δεκεμβρίου 1985
  2. ↑ «Πρόεδρος Δημοκρατικού Κόμματος-«Η Κύπρος χρειάζεται ένα ισχυρό Κέντρο και το Κέντρο ένα ενισχυμένο ΔΗΚΟ». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Σεπτεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 26 Απριλίου 2018. 
  3. ↑ Ο πόλεμος των ΔΗΚΟ
  4. ↑ The Unit: Country Profile: Cyprus, Malta
  5. ↑ Τα «φλερτ», οι «γάμοι» και τα «διαζύγια» του κόμματος Ο ΔΗΚΟς τους ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία
  6. ↑ Eric Solsten, ed. Cyprus: A Country Study, US Congress
  7. ↑ Οι Πρόεδροι της Βουλής των Αντιπροσώπων από το 1960 έως σήμερα
  8. ↑ Οι Πρόεδροι της Βουλής των Αντιπροσώπων από το 1960 έως σήμερα
  9. ↑ ΔΗΚΟ: Από τον Αλ.Μιχαηλίδη στη διαγραφή Καρογιάν
  10. ↑ ΔΗΚΟ: Από τον Αλ.Μιχαηλίδη στη διαγραφή Καρογιάν
  11. ↑ Οι Πρόεδροι της Βουλής των Αντιπροσώπων από το 1960 έως σήμερα
  12. ↑ ΔΗΚΟ: Από τον Αλ.Μιχαηλίδη στη διαγραφή Καρογιάν
  13. ↑ Οι Πρόεδροι της Βουλής των Αντιπροσώπων από το 1960 έως σήμερα
  14. ↑ Οι Πρόεδροι της Βουλής των Αντιπροσώπων από το 1960 έως σήμερα
  15. ↑ ΔΗΚΟ: Από τον Αλ.Μιχαηλίδη στη διαγραφή Καρογιάν
  16. ↑ «Κόμματά που ήλθαν, είδαν και απήλθαν». ΡΕΠΟΡΤΕΡ. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Ιουλίου 2019. 
  17. ↑ ΔΗΚΟ: Από τον Αλ.Μιχαηλίδη στη διαγραφή Καρογιάν
  18. ↑ «Εφημερίδα "Ο Φιλελεύθερος"». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Δεκεμβρίου 2006. Ανακτήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου 2006. 
  19. ↑ Κυβέρνηση ισορροπιών από Χριστόφια
  20. ↑ Οι Πρόεδροι της Βουλής των Αντιπροσώπων από το 1960 έως σήμερα
  21. ↑ «Ξανά προς το ΔΗΚΟ τραβά». www.sigmalive.com. 
  22. ↑ Αποχώρησε το ΔΗΚΟ από την Κυβέρνηση
  23. ↑ «Τα είπαν για τις Προεδρικές ΔΗΚΟ – ΕΔΕΚ». www.ant1.com.cy (στα gr). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Σεπτεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 1 Ιουλίου 2021. CS1 maint: Μη αναγνωρίσιμη γλώσσα (link)
  24. ↑ «ΔΗΚΟ - ΕΔΕΚ οι απαντήσεις το 2012». 
  25. ↑ Solutions, BDigital Web. «Ο Μάκης Κεραυνός αποδεκτός από όλους στον ενδιάμεσο χώρο». Kathimerini.com.cy. Ανακτήθηκε στις 1 Ιουλίου 2021. 
  26. ↑ ΔΗΚΟ: Από τον Αλ.Μιχαηλίδη στη διαγραφή Καρογιάν
  27. ↑ Κύπρος: νέος πρόεδρος του ΔΗΚΟ o Νικόλας Παπαδόπουλος
  28. ↑ Την αποχώρηση από την κυβέρνηση Αναστασιάδη ψήφισε το ΔΗΚΟ
  29. ↑ «H αποχώρηση από την κυβέρνηση «αποψιλώνει» το ΔΗΚΟ». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Σεπτεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 10 Απριλίου 2018. 
  30. ↑ ΔΗΚΟ: Από τον Αλ.Μιχαηλίδη στη διαγραφή Καρογιάν
  31. ↑ Συνάντηση Νικόλα-Λιλλήκα με θέμα τις Προεδρικές εκλογές
  32. ↑ Τι συζήτησαν και πως συνεχίζουν Παπαδόπουλος-Σιζόπουλος
  33. ↑ Θετικό το κλίμα στη συνάντηση Νικόλα Παπαδόπουλου-Ελένης Θεοχάρους
  34. ↑ «Συνάντηση Παπαδόπουλου-Λιλλήκα». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Σεπτεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2018. 
  35. ↑ Τα λένε Νικόλας-Περδίκης για τις προεδρικές
  36. ↑ «Προεδρικές 2018: Τα κόμματα του ενδιάμεσου σε θέσεις μάχης». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουνίου 2017. Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2018. 
  37. ↑ Οι τρεις προτείνουν Νικόλα για τις Προεδρικές
  38. ↑ «ΔΗΚΟ: Ομόφωνα εγκρίθηκε η υποψηφιότητα Παπαδόπουλου για τον «Ενδιάμεσο χώρο»». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Σεπτεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2018. 
  39. ↑ ΚΕ ΔΗΚΟ: Ομόφωνα «κανένα» για τον β' γύρο
  40. ↑ «Δευτέρα κιόλας, πειθαρχικό! - Το ΔΗΚΟ έστειλε δικαστικό επιδότη». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Φεβρουαρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2018. 
  41. ↑ «Αποβολή Καρογιάν και άλλων 11 αποφάσισε το πειθαρχικό του ΔΗΚΟ». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Απριλίου 2018. Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2018. 
  42. ↑ «ΔΗΚΟ:Το πειθαρχικό διέγραψε άλλους 12». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Απριλίου 2018. Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2018. 
  43. ↑ Ακόμη δύο επώνυμοι αποχωρούν από το ΔΗΚΟ[νεκρός σύνδεσμος]
  44. ↑ «ΔΗΚΟ:Νέα παραίτηση με πυρά κατά Νικόλα». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Φεβρουαρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2018. 
  45. ↑ «Παραιτήθηκε από το ΔΗΚΟ η Ελένη Ιωακείμ». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Φεβρουαρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2018. 
  46. ↑ «Εκτός ΔΗΚΟ και ο Πέτρος Ζαρούνας». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Φεβρουαρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2018. 
  47. ↑ «Παραιτήσεων συνέχεια - Εκτός ΔΗΚΟ και ο Μάριος Μαρκίδης». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Φεβρουαρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2018. 
  48. ↑ «Bar...έθηκε και φεύγει από το ΔΗΚΟ ο Μαρίνος Κλεάνθους». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Απριλίου 2018. Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2018. 
  49. ↑ ΔΗΠΑ: Νέα αρχή με Καρογιάν επικεφαλής
  50. ↑ Με επικεφαλής τον Καρογιάν η Δημοκρατική Παράταξη
  51. ↑ Προσχωρεί στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΔΗΚΟ ο Π.Μυλωνάς
  52. ↑ Τα είπαν για τις ευρωεκλογές Νικόλας-Θεοχάρους
  53. ↑ Στο ψηφοδέλτιο του ΔΗΚΟ για Ευρωεκλογές η Ελένη Θεοχάρους
  54. ↑ Το ΔΗΚΟ ενέκρινε τη συνεργασία με το κίνημα Αλληλεγγύη
  55. ↑ Πράσινο φως από Εκτελεστικό ΔΗΚΟ για την Ελένη Θεοχάρους
  56. ↑ Υπουργείο Εσωτερικών - Ευρωεκλογές 2019: Επίσημα αποτελέσματα
  57. ↑ Κύπρος: Αποχώρησαν από το ΔΗΚΟ, τρεις βουλευτές και δύο κομματικά στελέχη
  58. ↑ Και εγένετο "Συνεργασία Δημοκρατικών Δυνάμεων" με λογότυπο και μανιφέστο
  59. ↑ Και από σήμερα…«Συνεργασία Δημοκρατικών Δυνάμεων» – Επίσημη πρώτη για την Πολιτική Πλατφόρμα των «5»
  60. ↑ Christophoros Christophorou (2009). The Evolution of Greek Cypriot Party Politics. The Government and Politics of Cyprus. Peter Lang. p. 90.
  61. ↑ https://books.google.com/books?id=q_cG61SQ8MAC&pg=PA16]
  62. ↑ Christophoros Christophorou (2009). The Evolution of Greek Cypriot Party Politics. The Government and Politics of Cyprus. Peter Lang. p. 90.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

π • σ • ε Κοινοβουλευτικά κόμματα της Κύπρου
π • σ • ε Πρόεδροι ΔΗΚΟ
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Δημοκρατικό_Κόμμα_(Κύπρος)&oldid=10414358"