Γουίλιαμ Μπουθ
 |
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
| Γουίλιαμ Μπουθ | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 10 Απριλίου 1829[1][2][3] Νότιγχαμ |
| Θάνατος | 20 Αυγούστου 1912[1][2][3] Hadley Wood[4] |
| Τόπος ταφής | Abney Park Cemetery[4][5] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Αγγλία[6] Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και Ιρλανδίας |
| Θρησκεία | Μεθοδισμός[4] |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Αγγλικά[7] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | θεολόγος |
| Επηρεάστηκε από | James Caughey[8] Charles Grandison Finney[8] |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Κάθριν Μπουθ (από 1855)[4] |
| Τέκνα | William Bramwell Booth[4] Emma Booth Herbert Booth Marie Booth Kate Booth[4] Lucy Booth Ballington Booth Evangeline Booth[4] |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | General of The Salvation Army (1878–1912) |
| Υπογραφή | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Γουίλιαμ Μπουθ (William Booth, 10 Απριλίου 1829 - 20 Αυγούστου 1912) ήταν Άγγλος μεθοδιστής ιεροκήρυκας, ο οποίος ίδρυσε το Στρατό της Σωτηρίας και έγινε ο πρώτος του Στρατηγός (1878-1912). Ένα χριστιανικό κίνημα με σχεδόν στρατιωτική δομή και διοίκηση, ιδρύθηκε το 1865 και εξαπλώθηκε από το Λονδίνο σε πολλά μέρη του κόσμου και είναι γνωστός ως ένας από τους μεγαλύτερους προμηθευτές ανθρωπιστικής βοήθειας.
Ο Γουίλιαμ Μπουθ γεννήθηκε στο Σνέιτον, έξω από το Νόττινχαμ της Αγγλίας, ο μόνος γιος από τα τέσσερα σωζόμενα παιδιά που γεννήθηκαν από τον Σάμιουελ Μπουθ και τη Μαρία Μος.
Μεταστροφή και πρώιμη Διακονία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο πατέρας του Μπουθ ήταν πλούσιος για τα πρότυπα της εποχής, λόγω όμως κακών επενδύσεων η οικογένεια πτώχευσε και ο πατέρας του έγινε αλκοολικός. Το 1842 ο Σάμιουελ Μπουθ, ο οποίος εξακολουθούσε να είναι σε πτώχευση, δεν μπορούσε πλέον να καλύψει τα δίδακτρα του γιου του και ο 13 χρονών Γουίλιαμ έγινε μαθητευόμενος σε ένα ενεχυροδανειστήριο. Ο Σάμιουελ Μπουθ πέθανε αργότερα το ίδιο έτος.
Στα δύο χρόνια της μαθητείας του ο Μπουθ μεταστράφηκε στο Μεθοδισμό. Στη συνέχεια με εκτεταμένο διάβασμα και εκπαιδεύοντας ο ίδιος τον εαυτό του στο γράψιμο και στο κήρυγμα για να μπορέσει να εργαστεί ως ιεροκήρυκας. Ο Μπουθ ενθαρρύνθηκε γίνει κυρίως ευαγγελιστής από τον καλύτερό του φίλο, Γουίλ Σάνσομ. Οι Σάνσομ και Μπουθ ξεκίνησαν μαζί στα 1840 να κηρύττουν στους φτωχούς και τους ‘αμαρτωλούς’ του Νότινγκαμ, και ο Μπουθ θα μπορούσε πιθανότατα να έχει παραμείνει ως "συνέταιρος" στη νέα "αποστολή", όπως ο Σάνσομ το ονόμασε, αν ο Σάνσομ δεν πέθαινε από φυματίωση το 1848.
Όταν το 1848 η μαθητεία του έληξε, ο Μπουθ πέρασε ένα χρόνο να ψάχνει μάταια για μια πιο κατάλληλη δουλειά από του ενεχυροδανειστή, που απεχθανόταν και θεωρούσε απρεπή. Το 1849, άφησε απρόθυμα την οικογένειά του και μετακόμισε στο Λονδίνο, όπου βρήκε δουλειά και κατάλυμα σε ένα ενεχυροδανειστήριο. Ο Μπουθ προσπάθησε να συνεχίσει να κηρύττει στο Λονδίνο, αλλά η μικρή ανταπόκριση τον απογοήτευσε, και έτσι παραιτήθηκε και μπήκε στο χώρο του υπαίθριου ευαγγελισμού στους δρόμους και στο Κεννινκτον Κόμμον.
Το 1851 ο Μπουθ προσχώρησε στους ‘μεταρρυθμιστές’ (Μεταρρυθμισμένη Μεθοδιστική Εκκλησία), και στης 10 Απριλίου 1852, στα 23α γενέθλιά του, αφήνει τη δουλειά στο ενεχυροδανειστήριο και γίνεται κήρυκας πλήρους απασχόλησης στην έδρα τους στο Μπίνφιλντ Τσάπελ στο Κλάπχαμ. Ο Γουίλιαμ προσάρμοσε το κήρυγμα του στο στυλ του Αμερικανού Τζέιμς Κόχι, ο οποίος είχε κάνει συχνές επισκέψεις στην Αγγλία, και κήρυξε στην αγαπημένη εκκλησία του Μπουθ, τη Μπροντ Στριτ Τσάπελ. Ύστερα από ένα μήνα και κάτι αφότου είχε αρχίσει ως κήρυκας πλήρους απασχόλησης, στις 15 Μαΐου 1852, ο Γουίλιαμ αρραβωνιάστηκε με την Κάθριν Μάμφορντ. Τον Νοέμβριο του 1853, ο Μπουθ κλήθηκε να γίνει ποιμένας των μεταρρυθμιστών στο Σπάλντινγκ, στο Λινκολνσάιρ. Στις 16 Ιουνίου 1855 παντρεύτηκε την Κάθριν στην εκκλησία του Στόκγουελ Γκρην στο Λονδίνο. Ο γάμος τους ήταν πολύ απλός, γιατί ήθελαν να χρησιμοποιήσουν το χρόνο και τα χρήματά τους για τη διακονία. Ακόμη και στο μήνα του μέλιτος ζητήθηκε από τον Μπουθ να μιλήσει σε συναθροίσεις.
Αν και ο Μπουθ έγινε ένας εξέχων Μεθοδιστής ευαγγελιστής, ήταν δυσαρεστημένος που το ετήσιο συνέδριο του δόγματος συνέχισε να τον κρατά σε θέση ποιμένα, τα καθήκοντα του οποίου έπρεπε να αμελεί για να ανταποκριθεί στα συνεχή αιτήματα να οργανώσει ευαγγελικές εκστρατείες. Στο συνέδριο στο Λίβερπουλ το 1861, αφού πέρασε τρία χρόνια στο Γκέιτσχεντ, το αίτημα του να ελευθερωθεί για να ασχοληθεί αποκλειστικά με τον ευαγγελισμό του το αρνήθηκαν για άλλη μια φορά, και ο Μπουθ παραιτήθηκε από τη διακονία της Μεθοδιστικής New Connexion.
Σύντομα είχε παραγραφεί από τις εκστρατείες στις Μεθοδιστικές συγκεντρώσεις, έτσι έγινε ανεξάρτητος ευαγγελιστής. Το πιστεύω του παρέμεινε ωστόσο σχεδόν το ίδιο, κήρυττε ότι η αιώνια τιμωρία ήταν η μοίρα εκείνων που δεν πιστεύουν στο Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού και την αναγκαιότητα της μετάνοιας από την αμαρτία, και την υπόσχεση της αγιότητας. Δίδαξε ότι αυτό το πιστεύω θα εκδηλωθεί μέσα σε μια ζωή αγάπης για τον Θεό και την ανθρωπότητα. Τελικά, τα παιδιά του Μπουθ μπήκαν ενεργά στη διακονία.
Χριστιανική Αποστολή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1865 ο Μπουθ ήταν στο Ιστ Εντ του Λονδίνου, κηρύττοντας σε πλήθος κόσμου στους δρόμους. Έξω από το Μπλάιντ Μπέγκαρ κάποιοι ιεραπόστολοι τον άκουσαν και ήταν τόσο εντυπωσιασμένοι με το κήρυγμα του που τον προσκάλεσαν για να οδηγήσει μια σειρά συναντήσεων σε μια μεγάλη σκηνή. Η σκηνή είχε στηθεί στο παλιό νεκροταφείο των Κουακέρων στο Μάιλς Εντ στο Γουάιτ Τσάπελ. Η πρώτη από τις συναντήσεις πραγματοποιήθηκε στις 2 Ιουλίου 1865. Για τους φτωχούς και τους άπορους του Ανατολικού Λονδίνου έφερε τα καλά νέα του Ιησού Χριστού και της αγάπης του για όλο το κόσμο.
Ο Μπουθ σύντομα συνειδητοποίησε ότι είχε βρει το κάλεσμα του, και αργότερα το 1865 ο ίδιος και η σύζυγός του Κάθριν άνοιξαν τη ‘Κοινωνία της Χριστιανικής Αναβίωσης’ στο Ιστ Εντ του Λονδίνου, όπου είχαν συγκεντρώσεις κάθε βράδυ, για να διαδώσουν τη σωτηρία που φέρνει η μετάνοια μέσα από την αποδοχή του Ιησού Χριστού ως Κυρίου και Σωτήρα στους φτωχότερους και στους άπορους, τους αλκοολικούς, τις πόρνες και τους εγκληματίες. Η Κοινωνία της Χριστιανικής Αναβίωσης μετονομάστηκε αργότερα σε Χριστιανική Αποστολή.
Σιγά-σιγά η Χριστιανική Αποστολή άρχισε να αυξάνεται, αλλά η δουλειά ήταν δύσκολη και ο Μπουθ θα "σκόνταφτε στο σπίτι νύχτα με τη νύχτα καταβεβλημένος από τη κόπωση, συχνά τα ρούχα του ήταν σκισμένα και είχε ματωμένους επιδέσμους στο κεφάλι του όπου μια πέτρα τον είχε χτυπήσει" έγραφε η σύζυγός του. Οι απογευματινές συναντήσεις πραγματοποιούνταν σε μια παλιά αποθήκη, όπου παλιάνθρωποι πετούσαν πέτρες και πυροτεχνήματα μέσα από το παράθυρο. Τελικά συστάθηκαν φυλάκια και με τον καιρό προσέλκυαν τους "μετανοημένους", αλλά τα αποτελέσματα για την ώρα δεν ήτανε πολύ ενθαρρυντικά. Η χριστιανική αποστολή ήταν μόνο μία από τις περίπου 500 φιλανθρωπικές και θρησκευτικές ομάδες που προσπαθούσαν να βοηθήσουν τους φτωχούς και άπορους στο Ιστ Εντ του Λονδίνου.
Ο Μπουθ και οι "εν Χριστώ αδελφοί" του έπρατταν αυτό που κήρυτταν και εκτελούσαν με αυτοθυσία χριστιανικό και κοινωνικό έργο, όπως το άνοιγμα του ‘τρόφιμα για τα εκατομμύρια’, μέρη που πρόσφεραν ζεστή σούπα, χωρίς να νοιάζονται αν κάποιοι τους χλεύαζαν και τους ειρωνευόταν για την εργασία τους.
Ο Στρατός της Σωτηρίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το όνομα Ο Στρατός της Σωτηρίας ξεκίνησε από ένα συμβάν το Μάιο του 1878. Ο Γουίλιαμ Μπουθ υπαγόρευε μια επιστολή προς τον γραμματέα του Τζορτζ Σκοτ Ράιλτον που έλεγε: ‘Είμαστε ένας εθελοντικός στρατός’ ο Μπράγουελ Μπουθ άκουσε τον πατέρα του και είπε: ‘Εθελοντής; δεν είμαι εθελοντής, είμαι τακτικός’(μεταφορικά, ότι είναι κανονικός στρατιώτης)έτσι ο Ράιλτον έλαβε εντολή να διαγράψει τη λέξη ‘εθελοντής’ και να το αντικαταστήσει με τη λέξη ‘σωτηρίας’. Ο Στρατός της Σωτηρίας διαμορφώθηκε σύμφωνα με στρατιωτικά πρότυπα, με τη δική του σημαία (ή χρώματα) και τη μουσική του, συχνά με χριστιανικούς στοίχους σε παραδοσιακά τραγούδια που τραγουδούσαν στις παμπ. Ο Μπουθ και ο άλλοι στρατιώτες στο ‘Στρατό του Θεού’ θα φορέσουν τη στολή του Στρατού], ‘φορώντας την πανοπλία’ για της συγκεντρώσεις και το έργο της διακονίας. Έγινε ο ‘Στρατηγός’ και οι άλλοι ‘εργάτες’ του πήραν κατάλληλους βαθμούς ως αξιωματικοί. Άλλα μέλη έγιναν στρατιώτες.
Αν και τα πρώτα χρόνια ήταν φτωχικά, με την ανάγκη των χρημάτων για να βοηθήσει τους άπορους ένα συνεχώς αυξανόμενο πρόβλημα, ο Μπουθ και Ο Στρατός της Σωτηρίας ήταν αποφασισμένοι. Στις αρχές της δεκαετίας του 1880 οι επιχειρήσεις επεκτάθηκαν και σε άλλες χώρες, κυρίως τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Γαλλία, την Ελβετία, τη Σουηδία και άλλων, συμπεριλαμβανομένων τις περισσότερες από τις χώρες της Βρετανικής Αυτοκρατορίας: Αυστραλία, Καναδάς, Ινδία, Νότια Αφρική, Νέα Ζηλανδία, Τζαμάικα, κλπ.
Συχνά το ξεκίνημα σε άλλες χώρες γινόταν μέσα από δραστηριότητες από μέλη του Στρατού μη-αξιωματικούς που είχαν μεταναστεύσει. Με τη πρώτη σχετική επιτυχία θα επικοινωνούσαν με το Λονδίνο για να στείλει αξιωματικούς. Σε άλλες περιπτώσεις, όπως στην Αργεντινή, κάποιο μη-μέλος είπε στον Μπουθ ότι υπήρχαν χιλιάδες Βρετανών εκεί που χρειαζόταν σωτηρία. Οι τέσσερις αξιωματικοί που στάλθηκαν το 1890 διαπίστωσαν ότι οι Βρετανοί ήταν διάσπαρτοι σε όλη την ζούγκλα. Αλλά οι ιεραπόστολοι ξεκίνησαν τη διακονία τους στα ισπανικά και το έργο διαδόθηκε σε όλη τη χώρα - αρχικά ακολουθώντας την ανάπτυξη του σιδηροδρόμου, δεδομένου ότι οι Βρετανοί επικεφαλής για την κατασκευή του σιδηρόδρομου ήταν συνήθως συμπαθής προς το κίνημα. Κατά τη διάρκεια της ζωής του, ο Γουίλιαμ Μπουθ θεμελίωσε το Στρατό 58 χώρες και αποικίες, ταξιδεύοντας εκτενώς και στήνοντας, ‘συγκεντρώσεις σωτηρίας’.
Ο Μπουθ εξέδιδε τακτικά ένα περιοδικό και είναι ο συγγραφέας μερικών βιβλίων, συνέθεσε επίσης πολλά τραγούδια. Το βιβλίο του In Darkest England and the Way Out όχι μόνο έγινε μπεστ σέλλερ μετά τη κυκλοφορία του το 1890 αλλά έθεσε και τα θεμέλια για σύγχρονα συστήματα κοινωνικής πρόνοιας του Στρατού. Σύγκρινε το τι θεωρούνταν ‘πολιτισμένη’ Αγγλία με τη ‘Σκοτεινή Αφρική’ - μια χώρα που τότε θεωρούταν φτωχή και οπισθοδρομική. Αυτό που ο Μπουθ πρότεινε ήταν ότι ένα μεγάλο μέρος του Λονδίνου και μεγάλο κομμάτι της Αγγλίας μετά τη Βιομηχανική Επανάσταση δεν ήταν σε καλύτερη θέση όσον αφορά την ποιότητα της ζωής από εκείνες στον υπό ανάπτυξη κόσμο.
Πρότεινε μια στρατηγική για την εφαρμογή του χριστιανικού Ευαγγελίου και την εφαρμογή της χριστιανικής ηθικής στα προβλήματα του τόπου. Το βιβλίο μιλά για την κατάργηση της εξαθλίωσης και της φτώχειας με τη δημιουργία κατοικιών για τους άστεγους, αγροτικές κοινότητες όπου η φτωχοί αστοί μπορούν να εκπαιδευτούν στο γεωργικό τομέα, τα κέντρα κατάρτισης για τους πιθανούς μετανάστες, τα σπίτια για τις ξεπεσμένες γυναίκες και τους αποφυλακισμένους, ενισχύσεις για τους φτωχούς, και βοήθεια για τους αλκοολικούς. Επίσης έβαλε κάτω πλάνα για τους δικηγόρους των φτωχών, τράπεζες, κλινικές, βιομηχανικά σχολεία ακόμη και ένα παραθαλάσσιο θέρετρο. Έλεγε ότι αν το κράτος δεν εκπληρώνει τις κοινωνικές υποχρεώσεις του θα είναι το έργο του κάθε Χριστιανού να κάνει την υπέρβαση. Ωστόσο, ο Μπουθ δεν ξέφυγε από τις πνευματικές πεποιθήσεις του για να δημιουργήσει μια σοσιαλιστική ή κομμουνιστική κοινωνία ή μια υπό-κατηγορία τους. Με την υποστήριξη από ανθρώπους που χρηματοδοτούσαν τα σχέδιά του, ο κυριαρχικός στόχος του Μπουθ ήταν οι άνθρωποι να ‘σωθούν’.
Ο Μπουθ επιβεβαιώνει στην εισαγωγή του, ‘Δεν έχω καμία πρόθεση να παρεκκλίνω στο μικρότερο βαθμό από τις κύριες αρχές πάνω στις οποίες έχω ενεργήσει στο παρελθόν. Η μόνη μου ελπίδα για την οριστική απελευθέρωση της ανθρωπότητας από την μιζέρια, είτε σε αυτή τη ζωή ή στην επόμενη, είναι η αναγέννηση ή η ανακατασκευή του ατόμου από τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος δια του Ιησού Χριστού. Αλλά όσον αφορά τις παροχές για την ανακούφιση της προσωρινής δυστυχίας θεωρώ ότι απλά κάνω τη ζωή ευκολότερη όπου τώρα είναι δύσκολη και δυνατή όπου είναι πλέον σχεδόν αδύνατο, για τους άνδρες και τις γυναίκες να βρουν το δρόμο τους προς το Σταυρό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού’.
Υποστηριζόταν σε ορισμένους κύκλους ότι το In Darkest England στην πραγματικότητα γράφτηκε από τον στρατευμένο δημοσιογράφο Γ.Τ. Στηντ, ο οποίος, όπως έλεγε ο ίδιος, ενεργούσε ως "λογοτεχνικός γραφέας" για το Στρατηγό όταν η κα Μπουθ πέθανε. Ωστόσο, αυτή η υπόθεση γρήγορα απορρίφθηκε από τον ίδιο τον Στηντ μερικά χρόνια αργότερα, δηλώνοντας ότι, ‘Η ιδέα του Darkest England ήταν του Στρατηγού του ίδιου. Η συμμετοχή μου, για την οποία δεν έχω καμία επιθυμία να μιλήσω, ήταν ξεκάθαρα δευτερεύουσα από την αρχή.
Το βιβλίο "In Darkest England and the Way Out Out" ανατυπώθηκε πολλές φορές και η τελευταία το 2006
Αντιπολίτευση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κατά τα πρώτα χρόνια του Ο Στρατός της Σωτηρίας αντιμετώπισε σκληρή αντιπολίτευση ειδικά από τη βιομηχανία οινοπνεύματος, που ανησυχούσαν ότι οι δραστηριότητες του Μπουθ και των οπαδών του να πείσουν τους φτωχότερους να σταματήσουν να πίνουν. Μία οργάνωση εχθρική στον Μπουθ και το Στρατό της Σωτηρίας ήταν ο Σκέλετον Άρμυ (Στρατός Σκελετών), μια φλύαρη ομάδα, κυρίως στην Νότια Αγγλία, που αντιτίθετο και διατάρασσε τις πορείες του Στρατού της Σωτηρίας ενάντια στο αλκοόλ από τις αρχές της δεκαετίας του 1880 μέχρι περίπου το 1892. Οι συγκρούσεις μεταξύ των δύο ομάδων οδήγησαν στο θάνατο πολλών Salvationists (μέλη του Στρατού της Σωτηρίας) και τραυματισμούς πολλών άλλων. Κατά τη διάρκεια του 1882 μόνο 662 Στρατιώτες του Στρατού της Σωτηρίας δέχθηκαν επιθέσεις, 251 από αυτούς γυναίκες και 23 κάτω των δεκαπέντε ετών.
Άλλες κατηγορίες επικεντρώθηκαν γύρω από το γεγονός ότι ο Μπουθ διόρισε τα παιδιά του σε θέσεις για τις οποίες άλλοι είχαν περισσότερα προσόντα και οδήγησε σε ισχυρισμούς ότι ο Στρατός της Σωτηρίας ήταν η οικογενειακή επιχείρηση του Μπουθ. Π.χ. διόρισε την κόρη του, Έμμα Μπουθ, ως το Διευθυντή του Σπιτιού Εκπαίδευσης Αξιωματικών, τη πρώτη σχολή εκπαίδευσης του Στρατού της Σωτηρίας για γυναίκες ενώ ήταν μόλις 19 ετών. Άλλοι πίστευαν ότι ο Μπουθ ήθελε να δημιουργήσει μια δυναστεία, όπως φαινόταν από το γεγονός ότι ο ίδιος επέμεινε οι γαμπρού του να προσθέσουν το ‘Μπουθ’ στα επίθετα τους (βλ. Φρέντερικ Μπουθ-Τάκερ και Άρθουρ Μπουθ-Κλίμπορν). Αυτό ενισχύθηκε όταν ο Μπουθ στη διαθήκη του διόρισε τον γιο του, Μπράμγουελ, διάδοχό του ως Στρατηγό.
Ο τύπος ήταν συχνά εχθρικός προς τον Μπουθ και το Στρατό της Σωτηρίας, επειδή οι μέθοδοι και το μήνυμά του είχαν παρερμηνευθεί αρκετά. Το σύνθημα του στρατού ‘Αίμα και Φωτιά, που είχε βαθιά θεολογική έννοια αντιπροσωπεύοντας ‘το αίμα του Χριστού’, και την καθαγιαστική ‘φωτιά του Αγίου Πνεύματος’, πιστευόταν εσφαλμένα ότι σημαίνει το αίμα των αμαρτωλών και το πυρ της κολάσεως. Υπήρξαν επίσης υποψίες για τα κίνητρα του στρατού, με τον Μπουθ συχνά να απεικονίζεται ως τσαρλατάνος που το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να βγάλει λεφτά.
Η Εκκλησία της Αγγλίας επίσης, ήταν στην αρχή εξαιρετικά εχθρική προς τις δραστηριότητες του Μπουθ και του Στρατού της Σωτηρίας. Ο φιλάνθρωπος, πολιτικός και ευαγγελιστής Λόρδος Σάφτσμπερι μάλιστα έφτασε στο σημείο να περιγράφει τον Μπουθ ως αντίχριστο. Μεγάλη δυσαρέσκεια προκάλεσε εναντίον του το γεγονός ότι ‘ανύψωσε της γυναίκες στο επίπεδο των αντρών’. Πολλοί τον έβρισκαν αυταρχικό και δύσκολο να δουλέψουν μαζί του. Κάποια από τα παιδιά του τον αρνήθηκαν σαν ηγέτη τους και γύρισαν την πλάτη τους στο Στρατό της Σωτηρίας, όπως η κόρη του Κέιτ Μπουθ και οι γιοί του Χέρτμερτ και Μπάλλιγκτον Μπουθ, ο τελευταίος ίδρυσε μια ξεχωριστή οργάνωση, τους Εθελοντές της Αμερικής με τον εαυτό του ως ‘Στρατηγό’. Ο ευαγγελιστής Ρόντεϊ ‘Τζίπσι’ Σμιθ τον άφησε λόγω της ακαμψίας του και ο Δ.Λ. Μούντι δεν τον υποστήριξε, γιατί πίστευε ότι αποτελούσε απειλή για την τοπική Εκκλησία. Αλλά κανείς δεν μπορούσε να αρνηθεί τη συμπόνια του για τα δεινά των συνανθρώπων του.
Τα επόμενα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η άποψη για το Στρατό της Σωτηρίας και τον Γουίλιαμ Μπουθ τελικά άλλαξε υπέρ τους. Στα τελευταία του χρόνια, έγινε δεκτός σε ακρόαση από αυτοκράτορες, βασιλείς, και προέδρους οι οποίοι ήταν από τους ένθερμους θαυμαστές του. Ακόμη και τα ΜΜΕ άρχισαν να χρησιμοποιούν τον τίτλο του ‘Στρατηγού’ με σεβασμό.
Το 1899, ο Booth υπέφερε από τη τύφλωση στα δύο του μάτια, αλλά με μια σύντομη ανάπαυση ανέκτησε την όρασή του. Το 1904 πήρε μέρος σε μια ‘αυτοκινητοπομπή', που οδηγήθηκε γύρω από τη Μεγάλη Βρετανία, σταματώντας για λίγο στις πόλεις, κωμοπόλεις και χωριά για να κηρύξει στα συγκεντρωμένα πλήθη μέσα από το κάμπριο αυτοκίνητό του. Το 1906 ο Μπουθ έγινε επίτιμος δημότης της Πόλης του Λονδίνου (The City), και του χορηγήθηκε τιμητικό πτυχίο από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Το 1902 κλήθηκε για να παραστεί στη στέψη του βασιλιά Έντουαρτ του 7ου.
Η τελευταία επίσκεψή του στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν 1907, και το 1909 άρχισε μια εξάμηνη μηχανοκίνητη περιοδεία στο Ηνωμένο Βασίλειο. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιοδείας ανακάλυψε ότι ήταν τυφλός από το δεξί του μάτι και η όραση του στο αριστερό μάτι ήταν αμυδρή λόγο του καταρράκτη. Το υπόλοιπο της περιοδείας έπρεπε να ακυρωθεί. Στις 21 Αυγούστου 1909 στο νοσοκομείο Γκάι του αφαιρέθηκε το δεξί του μάτι. Παρά το πρόβλημα, το 1910 ο Μπουθ περιόδευσε σε Ολλανδία, Δανία, Γερμανία, Ελβετία και Ιταλία. Με την επιστροφή του στην Αγγλία ξεκίνησε την έβδομη και τελευταία μηχανοκίνητη περιοδεία του.
Ο Γουίλιαμ Μπουθ ήταν 83 χρονών όταν πέθανε (ή Προάχθηκε στη Δόξα) στο σπίτι του στο Χάντλυ Γουντ στο Λονδίνο. Στη τριήμερη έκθεση του φέρετρου στο συνεδριακό κέντρο του Κλάπτον 150.000 άνθρωποι τον τίμησαν. Στης 27 Αυγούστου 1912 έγινε η κηδεία του Μπουθ στο Ολύμπια του Λονδίνου και την παρακολούθησαν 40.000 άνθρωποι συμπεριλαμβανομένων της Βασίλισσας Μαίρη, που καθόταν σχεδόν απαρατήρητη στο πίσω μέρος της μεγάλης αίθουσας.
Την επόμενη μέρα η νεκρική πομπή του Μπουθ ξεκίνησε από το Διεθνές Αρχηγείο. Όπως προχωρούσε 10.000 ένστολα μέλη του Στρατού (Salvationists) ακολουθούσαν. Σαράντα μπάντες του Στρατού της Σωτηρίας έπαιξαν το ‘νεκρό Μάρτη’ του Χέντελ καθώς η μεγάλη πομπή ξεκινούσε. Θάφτηκε με τη σύζυγό του Κάθριν Μπουθ στο κεντρικό νεκροταφείο του Λονδίνου για τους μη συμβατικούς ποιμένες και καθηγητές του 19ου αιώνα, στο αδογμάτιστο νεκροταφείο του Άμπνυ παρκ στο Στόουκ Νιούτον.
Κληρονομιά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Προς τιμήν του Μπουθ ο ποιητής Βάχελ Λίντσεϊ έγραψε το ποίημα ‘ο Στρατηγός Γουίλιαμ Μπουθ εισέρχεται στον παράδεισο' (General William Booth Enters Into Heaven) και ο Τσαρλς Ίβες το μελοποίησε. Το 1990, μια μηχανή ντίζελ του στόλου της Μπρίτις Ρέιλ ονομάστηκε ‘Γουίλιαμ Μπουθ’
Το τριαντάφυλλο Γουίλιαμ Μπουθ, που αναπτύχθηκε από Γεωργούς του Καναδά, ονομάστηκε προς τιμήν του. Το κολέγιο στο Ντενμαρκ Χιλλ στο Λονδίνο για την εκπαίδευση των αξιωματικών στη Μεγάλη Βρετανία έχει το όνομά του, όπως και το Δημοτικό Σχολείο Γουίλιαμ Μπουθ στη γενέτειρά του στο Νόττινχαμ. Επίσης το μνημείο με το άγαλμα του στο Γουάιτ Τσάπελ του Λονδίνου.
Τα παιδιά του Γουίλιαμ και της Κάθριν Μπουθ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Γουίλιαμ Μπουθ και η Κάθριν Μάμφορντ παντρεύτηκαν στης 17 Ιουνίου 1855 στην εκκλησία του Στόκγουελ Γκρην στο Λονδίνο. Είχαν 8 παιδιά:
- Μπράμγουελ Μπουθ (8 Μαρ 1856 - 16 Ιουνίου 1929)
- Μπάλλινκτον Μπουθ (28 Ιουλίου 1857 - 5 Οκτωβρίου 1940)
- Κέιτ Μπουθ (18 Σεπτέμβρη 1858 - 9 Μαΐου 1955)
- Έμμα Μπουθ (8 Ιανουαρίου 1860 - 28 Οκτωβρίου 1903).
- Χέρμπερτ Μπουθ (26 Αυγούστου 1862 - 25 Σεπτεμβρίου 1926)
- Μαρί Μπουθ (4 Μαΐου 1864 - 5 Ιανουαρίου 1937)
- Εβάντζελιν Μπουθ (25 Δεκεμβρίου 1865 - 17 Ιουλίου 1950)
- Λούσι Μπουθ (28 Απριλίου 1868 - 18 Ιουλίου 1953)
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/William-Booth. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 (Αγγλικά) SNAC. w68g8rbr. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 (Αγγλικά) Find A Grave. 113. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 4,6 4,7 «Oxford Dictionary of National Biography» (Αγγλικά) Oxford University Press. Οξφόρδη. 2004. 31968.
- ↑ 5,0 5,1 (Αγγλικά) Find A Grave. 113.
- ↑ www
.bbc .co .uk /nottingham /features /2002 /10 /william _booth _great _briton .shtml. - ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb122982035. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ 8,0 8,1 «Encyclopedia of Modern Christian Politics» Greenwood Publishing Group. 2006. ISBN-13 978-0-313-32362-1. ISBN-10 0-313-32362-3.