Γ΄ Εθνοσυνέλευση Τροιζήνας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Η σφραγίδα της Εθνοσυνέλευσης

Η Εν Τροιζήνι κατ΄ επανάληψιν Γ΄ Εθνική των Ελλήνων Συνέλευσις [1] ή πιο απλά Γ΄ Εθνοσυνέλευση Τροιζήνας (19 Μαρτίου - 5 Μαΐου 1827), συνήρθε στην Τροιζήνα του Πόρου με σκοπό την ολοκλήρωση των εργασιών της Εθνοσυνέλευσης της Επιδαύρου - που είχε διακοπεί λόγω των πολεμικών γεγονότων.
Πραγματικά, αυτή η Εθνοσυνέλευση συνέταξε και επικύρωσε τον πρώτο οριστικό καταστατικό χάρτη της Ελλάδας, το «Πολιτικόν Σύνταγμα της Ελλάδος». Επίσης, εξέλεξε ως πρώτο Κυβερνήτη της Ελλάδος, τον Ιωάννη Καποδίστρια.


Η «Επιτροπή της Συνελεύσεως» (Επιτροπή που είχε δημιουργηθεί προκειμένου να διοργανώσει εκ νέου την διακοπείσα Συνέλευση) εξέδωσε την πρώτη της Διακήρυξη στις 2 Αυγούστου του 1826 καλώντας τους πληρεξούσιους να συγκεντρωθούν στο νησί του Πόρου, στα τέλη του Αυγούστου.
Επειδή κανείς δεν ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα αυτό, η «Επιτροπή» εξέδωσε νέα Διακήρυξη στις 21 Σεπτεμβρίου καλώντας τους στον Πόρο και πάλι. [2]
Όταν και αυτή η Διακήρυξη έπεσε στο κενό (οι στρατιωτικές εξελίξεις στην Αθήνα, μονοπωλούσαν σχεδόν το ενδιαφέρον)- η «Επιτροπή» εξέδωσε ακόμα μια Διακήρυξη, την 1η Νοεμβρίου η οποία καλούσε και πάλι σε Εθνοσυνέλευση, αυτή τη φορά όμως στην Αίγινα. Η κυβέρνηση Ανδρέα Ζαΐμη μάλιστα, και εξαιτίας των εχθροπραξιών μεταξύ Σουλιωτών και Ρουμελιωτών[3], - μετέφερε στα μέσα Νοεμβρίου την έδρα της Διοίκησης και τον εξοπλισμό της εφημερίδας της κυβερνήσεως από το Ναύπλιο στην Αίγινα.

Ο Γενικός Αρχηγός της Πελοποννήσου όμως, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης όμως, που από σύμμαχος του Ανδρέα Ζαΐμη μετατράπηκε σε εχθρό του[4], εξαιτίας της προσχώρησης του τελευταίου στο Αγγλικό Κόμμα, είχε ήδη στρατοπεδεύσει στην Ερμιόνη (τότε Καστρί) και από εκεί καλούσε τους πληρεξούσιους να αψηφήσουν την Διακήρυξη της «Επιτροπής της Συνελεύσεως» και να συγκεντρωθούν στο χωριό αυτό.
Η «Επιτροπή» εξέδωσε την τελευταία Διακήρυξή της στις 2 Ιανουαρίου 1827 - που καλούσε τους πληρεξούσιους στην Αίγινα. Η Διακήρυξη αυτή, γραμμένη σε έντονο ύφος, αποκαλούσε τους εν Ερμιόνη ευρισκόμενους, ιδιοτελείς και αντιπατριώτες. [5]

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης δίνει την δική του εκδοχή των γεγονότων:

«Τώρα είναι καιρός να προκηρύξετε, ως επιτροπή της Συνελεύσεως, να τελειώσωμεν την Συνέλευσιν του απερασμένου Απριλίου και θέλει χασομερίσωμε. Τώρα είναι καιρός, είναι χειμώνας και ούτε ημείς πολεμούμε, ούτε ο Ιμπραΐμης...».

Σε ερώτηση της επιτροπής, για το ποιον τόπο θεωρούσε σίγουρο για τη συνέλευση, αποκρίθηκε: «Απάνω στην Πελοπόννησο να γένη η Συνέλευσις, να έχωμε και έγνοια τον Ιμπραΐμη οπού να δίνωμε εις το στρατικό βοήθειαν εις κάθε ανάγκην, διότι έχομε τον εχθρόν εις την πόρτα μας». Και για σίγουρους τόπους πρότεινε: «Είναι το Λενίδι, είναι το Κρανίδι, είναι το Καστρί, είναι και η Πιάδα, από τους τέσσερους τόπους, όποιον θέλετε εκλεχτέ».

Και συνεχίζει: «Με αποκρίθηκαν: Να ρωτήσωμεν και την διοικητικήν επιτροπήν. Και ανταμώσαμεν, και ωμίλησαν τα δυο σώματα, και αποφάσισαν με δόλο, ή εις τον Πόρο, ή εις την Αίγιναν, δια να κάμουν την Συνέλευσιν κατά θέλησίν τους, όποιον πληρεξούσιον θέλουν να εμβάζουν, όποιον δεν θέλουν να μην τον δέχωνται εις το νησί. Και μου αποκρίθηκε η επιτροπή την ομιλίαν οπού έκαμε με το άλλο σώμα το Κυβερνητικό ότι να γένη η Συνέλευσις εις τον Πόρο ή εις την Αί­γινα. Και εγώ δεν το εδέχθηκα, και τους επροφασίστηκα ότι: Εγώ εις το γιαλό δεν εμπαίνω γιατί έκαμα όρκο όταν με είχαν εις την Ύδρα και δεν μπαίνω πλοίο στο πέλαγο. Εάν δεν είμαι εις την Συνέλευσιν εγώ που ήμουν ένα άτομο δεν έβλαβε, όμως είχα πολλούς ψήφους, και από άρματα και από πολιτικούς, είχα και άλλους που δεν ήθελαν να πάνε».[6]

Φανταστική απεικόνιση της μάχης των Αθηνών του 1827 από τον Γάλλο φιλέλληνα René Puaux (1878-1936)

Γ΄ Εθνοσυνέλευση της Ερμιόνης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ήδη από τον Νοέμβριο του 1826 είχε εγκατασταθεί στην Ερμιόνη, και επιλέγοντας το χωριό αυτό ως τον καταλληλότερο τόπο, άρχισε να καλεί τους πληρεξούσιους να συγκεντρωθούν εκεί. Πράγματι, στον Ιανουάριο του 1827 συγκεντρώθηκαν 147 πληρεξούσιοι (τα 2/3 του συνόλου των πληρεξουσίων της Επιδαύρου) οπότε θεώρησαν ότι μπορούσαν να ξεκινήσουν τις εργασίες τους. Στις 18 Ιανουαρίου του 1827 συγκροτήθηκαν σε Σώμα, και ξεκίνησαν τις πρώτες συνεδριάσεις τους που τις ονόμασαν προκαταρκτικές, στην οικία του Οικονόμου που πήρε την ονομασία "Βουλευτικό"[7]. Κατά την διάρκεια αυτών των συνεδριάσεων προήδρευαν εναλλάξ οι γεροντότεροι ανάμεσα στους συγκεντρωμένους, Γεώργιος Σισίνης και Ζώης Πάνου. Οι σύνεδροι μερίμνησαν ώστε να δημοσιεύονται τα πρακτικά των συνεδριάσεων όχι στην εφημερίδα της Κυβερνήσεως που ήταν στην Αίγινα, αλλά στην εφημερίδα «Ο Φίλος του Νόμου» στην Ύδρα.
Στις 25 Ιανουαρίου οι συγκεντρωμένοι στην Αίγινα (που έκαναν κάποιες προκαταρτικές συνεδριάσεις χωρίς όμως να κρατήσουν πρακτικά [8]) έστειλαν επιστολή προς το Σώμα της Ερμιόνης, ζητώντας τους να ξεπεράσουν την διχόνοια και να εκλέξουν ένα τρίτο μέρος για να συνεδριάσουν από κοινού, όμως η πρότασή τους έπεσε στο κενό.

Τελικά, χάρη στη μεσολάβηση κυρίως του Ρίτσαρντ Τσωρτς και δευτερευόντως του ναυάρχου λόρδου Κόχραν τα δυο Σώματα συμφώνησαν να ενωθούν σε ένα, επιλέγοντας (και συμβολικά) σαν μέρος της Συνέλευσης την Τροιζήνα, η οποία είναι περίπου στο μέσο της διαδρομής Ερμιόνη - Αίγινα.[9]
Στις 16 Μαρτίου ο εκλεγμένος πλέον Πρόεδρος της Εθνοσυνελεύσεως, Γεώργιος Σισίνης εκδίδει την παρακάτω διακήρυξη:
«Ένεκα των περιστάσεων και των γενικών της πατρίδος συμφερόντων, απεφασίσθη να μεταβή εις Τροιζήνα (Δαμαλά) η Συνέλευσις, δια να εξακολουθήσει τη σειράν των εργασιών της και να δώση τέλος εις συτάς. Σήμερον μεταβαίνει εκεί και ειδοποιεί περί τούτων το πανελλήνιον.
[10] Την ίδια μέρα και η «Επιτροπή της Συνελεύσεως» ανακοινώνει από την πλευρά της:
«Η Επιτροπή της Συνελεύσεως κατά το υπ.αριθμ. Δ΄ Ψήφισμα συνεκάλεσε τους πληρεξουσίους εις Αίγιναν, δια την εξακολούθησιν των διακοπεισών της Τρίτης Εθνικής Συνελεύσεως, αλλ΄ επειδή οι πληρεξούσιοι κοινή γνώμη ενέκριναν την Τροιζήναν, διακηρύττει, ότι η Τροιζήν είναι ο τόπος ο διωρισμένος δια την Συνέλευσιν και την 18 του τρέχοντος μεταβαίνει εκείσε και η Επιτροπή της Συνελεύσεως.»

Εργασίες της Εθνοσυνέλευσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Προεδρείο

Πρόεδρος : Γεώργιος Σισίνης
Γραμματεύς : Νικόλαος Σπηλιάδης
Βοηθοί Γραμματέως : Μιχάλης Οικονόμου - Γεώργιος Χρυσίδης

  • Όρκος

Ο ρ κ ί ζ ο μ α ι ενώπιον του Υψίστου Θεού, της ιεράς ημών Θρησκείας και της Πατρίδος, μήτε να προβάλω μήτε να ψηφίσω τι εναντίον των συμφερόντων του Έθνους, κινούμενος από ιδιοτέλειαν ή πάθος και να μη αποβλέπω εις πρόσωπον και να μη παραβλέπω το νόμιμον και το δίκαιον.

  • Ψηφίσματα

Συνολικά εκδόθηκαν 24 Ψηφίσματα. Εδώ αναφέρονται τα σημαντικότερα. Ο πλήρης κατάλογος υπάρχει στα «Αρχεία της Ελληνικής Παλιγγενεσίας» [2]:

  • Ψήφισμα Β΄ (16 Μαρτίου) : «...ο κύριος Δ. Υψηλάντης αποκαθίσταται εις τα δίκαια του πολίτου και απολαύει αυτών ανεξαιρέτως(...)»
  • Ψήφισμα Ε΄ (27 Μαρτίου) : «...επιτρέπεται εις τον λόρδον Κόχραν απεριόριστος δύναμις και πληρεξουσιότης να κινή τας κατά θάλασσαν δυνάμεις της Ελλάδος εναντίον των εχθρών όπου, όταν και όπως κρίνη συμφερώτερον εις το ελληνικόν έθνος(...)»
Το ΣΤ΄ ψήφισμα με το οποίο ο Ιωάννης Καποδίστριας εκλέχτηκε Κυβερνήτης της Ελλάδας
  • Ψήφισμα ΣΤ΄ (3 Απριλίου) : Α΄«Ο κόμης Ιωάννης Καποδίστριας εκλέγεται παρά της Συνελεύσεως ταύτης εν ονόματι του ελληνικού έθνους Κυβερνήτης της Ελλάδος και εμπιστεύεται την νομοτελεστικήν αυτής δύναμιν.» Ε΄«Διορίζεται τριμελής επιτροπή, γνωριζομένη υπό το όνομα Η Αντικυβερνητική Επιτροπή, δια να κυβερνήση την Ελλάδα, εις απουσίαν του, και θέλει παύση, άμα φθάση ο Κυβερνήτης εις την πατρίδα».
  • Ψήφισμα Ζ΄ (3 Απριλίου) : «Ο κύριος Ριχάρδος Τσουρτς διορίζεται Αρχιστράτηγος και Διευθυντής απασών των κατά ξηρά δυνάμεων της Ελλάδος»
  • Ψήφισμα Θ΄ (5 Απριλίου) : «Διορίζεται επιτροπή συγκειμένη από τους κυρίως Γ. Μαυρομιχάλην, Ιω. Νάκον και Ιω. Μαρκήν Μιλαήτην, ήτις, υπό το όνομα Η Αντικυβερνητική της Ελλάδος Επιτροπή, εμπεμπιστευμένη την νομοτελεστικήν δύναμιν, θέλει κυβερνήση το έθνος κατά τους καθεστώτας νόμους (...)».
  • Ψήφισμα ΙΑ΄(8 Απριλίου) : «Προσδιορίζεται ανταμοιβή γης και ελαιών, εκ του ελαιώνος του εν τη περιοχή των Αθηνών, προς άπαντας τους πολιορκημένους, όσους αθλήσουν άχρι τέλους εις την Ακρόπολιν των Αθηνών, εις τας οικογενείας των υπέρ αυτής τεθανατομένων και εις τους πεζούς, όσοι διεκινδύνευσαν, αποκομίζοντες ειδήσεις (...)»
  • Ψήφισμα ΙΒ΄ (8 Απριλίου) : «Το ελληνικόν έθνος ανοίγει και δέχεται δάνειον μέχρι πέντε μιλιουνίων διστήλων ταλλήρων πραγματικών, ήτοι εκκαθαρισμένων, δι΄ υποθήκης της εθνικής γης προς ασφάλειαν των δανειστών (...) Επιτρέπεται η πληρεξουσιότης προς τον Κυβερνήτην της Ελλάδος κόμητα Ιωάννην Καποδίστριαν να πραγματευθή, όθεν κρίνη συμφερώτερον ...»
  • Ψήφισμα ΙΕ΄ (1η Μαΐου) : «Το αυτό Πολίτευμα, υπό τ΄ όνομα Πολιτικόν Σύνταγμα της Ελλάδος αναγνωριζόμενος εφεξής, αφιερούται εις την πιστιν της Βουλής, του Κυβερνήτου και του Δικανικού, δια να διατηρήται εν ακριβεία- αφιερούται εις την εύνοιαν των λαών και εις τον πατριωτισμόν παντός Έλληνος, δια να ενεργήται καθ΄ όλην την έκτασιν.»
  • Ψήφισμα ΙΗ΄ (4 Μαΐου) : «Η πόλις του Ναυπλίου διορίζεται καθέδρα της Κυβερνήσεως και της Βουλής»

Εκλογή του Καποδίστρια ως πρώτου Έλληνα κυβερνήτη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η εκλογή του Ι. Καποδίστρια σαν κυβερνήτη της Ελλάδας ήταν αποτέλεσμα συνδυασμένων παραγόντων και γεγονότων. Πέρα από το ότι ο ίδιος θεωρούνταν κορυφαίος διπλωμάτης, την είσοδό του στα κοινά της χώρας επέσπευσε η από του 1826 επικρατούσα διάσταση απόψεων μεταξύ των δυο ισχυρών προσωπικοτήτων του Ναυπλίου, του Ανδρέα Ζαΐμη και του Κολοκοτρώνη. Ο πρώτος, αφού εξασφαλίσθηκε στην ηγεσία της κυβέρνησης, θέλησε να περιορίσει τη δύναμη των στρατιωτικών ηγετών, τις απόψεις των οποίων εξέφραζε, δικαιωματικά, ο αρχιστράτηγος του αγώνα, Κολοκοτρώνης. Από τη μεριά του, ο «Γέρος του Μοριά» είχε πάρει ήδη την απόφαση να παρέμβη στα πολιτικά δρώμενα ανατρέποντας την κυβέρνηση Ζαΐμη και φέρνοντας στην Ελλάδα έναν άνθρωπο που θα ήταν ανώτερος κάθε άλλης πολιτικής μορφής. Στη συνείδησή του, ο μόνος που θα μπορούσε να ανταποκριθεί στο ρόλο αυτό, ήταν ο Καποδίστριας, με τον οποίο, χωρίς ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης να είναι ρωσόφιλος (αφού είχε από τους πρώτους υπογράψει την αίτηση προς την Αγγλία να θέσει υπό την προστασία της την Ελλάδα) διατηρούσε τακτική αλληλογραφία[11]. Την υποψηφιότητα Καποδίστρια, ενίσχυαν επίσης, οι Επτανήσιοι της Ζακύνθου και της Κέρκυρας που παρακολουθούσαν στενά τις εξελίξεις του ελληνικού ζητήματος (Δ. Ρώμας κ.α.) οι οποίοι παρότι ήταν αγγλόφιλοι, προέκριναν θερμά την ανάδειξη του Καποδίστρια στην Αρχή, ως «ελληνικής προσωπικότητας»[12].

Όταν η Εθνοσυνέλευση ξανάρχισε τις εργασίες της στην Τροιζήνα εξέλεξε τον Ιωάννη Καποδίστρια Κυβερνήτη της Ελλάδος, για επτά χρόνια. Με το υπ' αριθμό ΣΤ΄ ψήφισμα της 3 Απριλίου 1827, η κυβέρνηση της χώρας ανατέθηκε στον Καποδίστρια, μέχρι δε της αφίξεώς του στην Ελλάδα συγκροτήθηκε τριμελής «Αντικυβερνητική της Ελλάδος Επιτροπή» (που την αποτελούσαν τρία «άσημα» πρόσωπα, τα οποία βρίσκονταν μέχρι εκείνη τη στιγμή εκτός των πολιτικών ανταγωνισμών και συγκεκριμένα οι Γεώργιος Μαυρομιχάλης, Ιωάννης Μακρής - Μιλαΐτης και Ιωαννούλης -ή Γιαννούλης- Νάκου)[13]. Ακολούθως, η Συνέλευση συνέταξε επιστολή προς τον Καποδίστρια, με ημερομηνία 6 Απριλίου 1827 την οποία υπέγραφαν χωρίς να τηρηθεί κάποια προτεραιότητα στις υπογραφές τους, 91 πληρεξούσιοι, μεταξύ των οποίων και οι μέχρι πρότινος αντιδρώντες στην εκλογή του, για λόγους ιδίων συμφερόντων, Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, Ανδρέας Ζαΐμης, Γεώργιος Κουντουριώτης. Έτσι, μετά και την έγκριση της επιλογής του Καποδίστρια, από το ναύαρχο Άμιλτον, όπως σχετικά αναφέρει ο Ν. Σπηλιάδης αλλά και ο Φωτάκος στην περίφημη στιχομυθία του άγγλου πλοιάρχου με τον Κολοκοτρώνη και με διερμηνέα τον Ανδρέα Μεταξά η οποία διαμείθηκε στον Πόρο[14] ο Καποδίστριας εκλέχθηκε παμψηφεί, ακόμη και από όλους όσους διατηρούσαν ελπίδες να αναλάβουν εκείνοι τη διακυβέρνηση της επαναστατημένης χώρας. Τα επικυρωμένα αντίγραφα του ψηφίσματος της Εθνοσυνέλευσης, όπως και η προσκλητήρια επιστολή προς τον κυβερνήτη ταχυδρομήθηκαν από τον πληρεξούσιο Κορώνης Δ. Βόιλα στην Κέρκυρα με παραλήπτη το Βιάρο Καποδίστρια με την παράκληση αυτός να τα προωθήσει στον αδελφό του, που βρισκόταν στη Γενεύη της Ελβετίας.

Οι υπόλοιπες εργασίες της Εθνοσυνέλευσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αμέσως μόλις ο Ρ. Τσωρτς ανέλαβε αρχιστράτηγος, εξέδωσε έντυπη διακήρυξη - έκκληση προς όλους του μάχιμους Έλληνες να καταταγούν στις επαναστατικές δυνάμεις. Επίσης, αναφέρθηκε στην ενότητα που επικράτησε κατά την Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας και στην προοπτική της αναγνώρισης της χώρας «ως αυτόνομου έθνους» από τις χριστιανικές δυνάμεις του δυτικού κόσμου, δίνοντας την υπόσχεση ο ίδιος να πολεμήσει με γενναιότητα, αλλά και να προστατεύσει τους άμαχους πληθυσμούς με όλες του τις δυνάμεις. Ο δε στόλαρχος Κόχραν, ζήτησε με επιστολές του προς τους προύχοντες των τριών ναυτικών νήσων (Ύδρα, Σπέτσες, Ψαρά) την ενίσχυση των στρατιωτικών επιχειρήσεων εναντίον του Ρεσί Πασά με την αποστολή πλοίων και με στρατολόγηση ανδρών[15].

Στην Τροιζήνα, η συνέλευση αναθεώρησε τον Νόμο της Επιδαύρου, το σύνταγμα που είχε ψηφίσει η Β΄ Εθνοσυνέλευση στο Άστρος το 1823. Η Συνέλευση της Τροιζήνας ψήφισε την 1η Μαΐου 1827 το «Πολιτικόν Σύνταγμα της Ελλάδος», το τρίτο κατά σειρά της ελληνικής επανάστασης και περισσότερο δημοκρατικό και φιλελεύθερο από τα προηγούμενα. Για την απονομή της δικαιοσύνης θεσμοθετήθηκαν τα ειρηνοδικεία, τα επαρχιακά και ανέκκλητα, ενώ ορίστηκε επιπλέον «ανώτατο» ή «ακυρωτικό δικαστήριο» στην έδρα της κυβέρνησης. Για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκε για το νομοθετικό σώμα ο όρος «βουλή», αντικαθιστώντας το «βουλευτικόν».

Αποτίμηση του έργου της Εθνοσυνέλευσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σύμφωνα με τον Χαράλαμπο Παπασωτηρίου, η Εθνοσυνέλευση, με την απόφασή της να καλέσει τον Καποδίστρια ως κυβερνήτη και να αναθέσει την αρχηγία των ενόπλων δυνάμεων στον Ριχάρδο Τσωρτς και τον Λόρδο Κόχραν, αποκάλυψε την «αδυναμία των ηγετικών ομάδων της Επανάστασης να αναπτύξουν μια γενικά αποδεκτή κρατική εξουσία από τους κόλπους τους. Ουσιαστικά οι Έλληνες ηγέτες παραδέχονταν ότι δεν εμπιστεύονταν ο ένας τον άλλο. [...] Η απόφαση αυτή έδειχνε, ότι οι Έλληνες ηγέτες είχαν συνειδητοποιήσει την ανάγκη δημιουργίας μιας ισχυρής κρατικής κυβέρνησης».[16] Ο Χ. Παπασωτηρίου σημειώνει επίσης ότι οι τρεις διορισμοί «σήμαιναν τον εξευρωπαϊσμό της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας της Επανάστασης, ώστε να την καταστήσουν ευκολότερα αποδεκτή από τις μεγάλες δυνάμεις».[17]

Οι 225 πληρεξούσιοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο παρακάτω κατάλογος περιλαμβάνει τους 225 συμμετέχοντες της συνέλευσης έτσι όπως αποκρυσταλλώθηκαν από την ερευνητική ομάδα του «Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών» και της «Βιβλιοθήκης της Βουλής των Ελλήνων» που ανέλαβαν το έργο της σύνταξης του καταλόγου. [18]

Τα κείμενα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Πολιτικόν Σύνταγμα της Ελλάδος [3]
  • Πρακτικά - Ψηφίσματα - Αναφορές της Γ΄ Εθν. Συνέλευσις (κατ' επανάληψιν), εν Ερμιόνη και Τροιζήνι 1827 [4]

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Γεώργιος Δ. Δημακόπουλος (1966). Η Διοικητική Οργάνωσις κατά την Ελληνικήν Επανάστασιν 1821-1827. Αθήνα. 
  • Απόστολος Βακαλόπουλος, Ιστορία του νέου ελληνισμού, τ. 7ος, Θεσσαλονίκη, 1986
  • Ανδρέας Ζ. Μάμουκας, Τα κατά την αναγέννησιν της Ελλάδος, ήτοι συλλογή των περί την αναγεννωμένην Ελλάδα συνταχθέντων πολιτευμάτων, νόμων και άλλων επισήμων πράξεων από του 1821 μέχρι τέλους του 1832, Α΄-Ι΄, Πειραιάς 1839

Αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. https://paligenesia.parliament.gr/page.php?id=1574
  2. Δημακόπουλος, σελ. 208-209
  3. Το καλοκαίρι του 1826 η κυβέρνηση είχε να αντιμετωπίσει από την μία την οικονομική ένδεια (το ταμείο είχε μόνο 16 γρόσια) και από την άλλη, την άφιξη των πολεμιστών του Μεσολογγίου που ενωμένοι με τα ήδη ευρισκόμενα στο Ναύπλιο ρουμελιώτικα στρατεύματα, δημιουργούσαν συνεχώς αναταραχές ζητώντας τους μισθούς τους. Ακόμα δε περισσότεροι, που οι αντίζηλες φατρίες των Σουλιωτών και των Ρουμελιωτών κατέλαβαν η μεν πρώτη το Ίτς Καλέ η δε δεύτερη, το Παλαμήδι και κανονιοβολούσαν αλλήλους. Η κατάσταση αυτή ανάγκαζε το Εκτελεστικό να συνεδριάζει για την ασφάλειά του, στο Μπούρτζι. (Πετρόπουλος, σελ.16)
  4. «...Ενδεικτικό της πολιτικής ρευστότητας της εποχής είναι το γεγονός ότι ο Κολοκοτρώνης, που είχε πάθει πολλά και είχε φυλακιστεί από τον Κουντουριώτη κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, όταν είχε συμμαχήσει με τον Ζαΐμη εναντίον του, τώρα συμμαχούσε με τον Κουντουριώτη εναντίον του Ζαΐμη...», Πετρόπουλος, σελ. 18
  5. Δημακόπουλος, σελ.209
  6. [1]
  7. https://mouseioermionis.com/2016/10/16/%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B9-%CE%BB-%CE%BC-%CE%B5-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B3%CE%84-%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%BF%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AD%CE%BB%CE%B5/
  8. «...Οι εν Αιγίνη πληρεξούσιοι είχον και αυτοί προβή εις ολίγας προκαταρκτικάς συνεδριάσεις, αίτινες όμως κατηναλώθησαν εις προφορικάς συζητήσεις, μη τηρηθέντων πρακτικών (...)» Α. Μάμουκας «Τα κατά την Αναγέννησιν της Ελλάδος...», τόμος 6, σελ. 12
  9. Πετρόπουλος, σελ.22
  10. https://paligenesia.parliament.gr/page.php?img=books/tome/03/01692394.gif
  11. Δ. Κόκκινος, ο. πρ., σελ 10
  12. Κόκκινος, ο. πρ., σελ 10
  13. Διονύσιος Κόκκινος, "Η Ελληνική Επανάστασις" (έκδοση "Μέλισσα", Αθήνα, 1974) τόμος 5, σελ. 619, 629
  14. Διονύσιος Κόκκινος, ο. πρ., σελ. 628-9
  15. Κόκκινος, ο. πρ., σελ. 12 & 13
  16. Χαράλαμπος Παπασωτηρίου, Ο αγώνας για την ελληνική ανεξαρτησία. Πολιτική και στρατηγική των Ελλήνων και της οθωμανικής αυτοκρατορίας 1821-1832, εκδ.Ι. Σιδέρης, Αθήνα, 1996, σελ.275-276
  17. όπ.π.,σελ.290
  18. http://representatives1821.gr/ethnosineleuseis/c-ethnisileuesi-trizoina/members-c-troizinas/

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]