Βασίλειος Ιωαννίδης

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Βασίλειος Ιωαννίδης
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Βασίλειος Ιωαννίδης (Ελληνικά)
Γέννηση28  Δεκεμβρίου 1896ιουλ. / 9  Ιανουαρίου 1897γρηγ.
Πρεμετή
Θάνατος25  Νοεμβρίου 1963
Αθήνα
Χώρα πολιτογράφησηςΟθωμανική Αυτοκρατορία
Ελλάδα
ΘρησκείαΑνατολικός Ορθόδοξος Χριστιανισμός
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςνέα ελληνική γλώσσα
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο της Οξφόρδης
Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης
Πανεπιστήμιο Χούμπολτ
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταθεολόγος
διδάσκων πανεπιστημίου
ΕργοδότηςΑριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (1942–1951)
Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (1952–1963)
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμακοσμήτορας (Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης)
δεδομένα

Ο Βασίλειος Ιωαννίδης, (1896-1963) ήταν Έλληνας θεολόγος και καθηγητής πανεπιστημίου. Η έρευνα του εστίαζε στην ανάλυση και ερμηνεία της Καινής Διαθήκης. Ακόμη έλαβε μέρος στις τρεις πρώτες Συνελεύσεις του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (1947, 1955 και 1961) και συμμετείχε στο κίνημα του Οικουμενισμού.

Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Βασίλειος Ιωαννίδης γεννήθηκε την 28η Δεκεμβρίου του 1896 στην Κούταλη[1] της Πρεμετής, στη σημερινή νότια Αλβανία (Βόρεια Ήπειρος). Αρχικά φοίτησε στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, στην Κωνσταντινούπολη και στη συνέχεια στα Πανεπιστήμια της Οξφόρδης και Χούμπολτ του Βερολίνου.[2] Το 1937 διορίστηκε διευθυντής του Ελληνοαλβανικού Ιεροδιδασκαλείου Κορυτσάς, το 1939 οι Ιταλοί τον απήλασαν και μετέβη στην Ελλάδα.[3] Έγινε καθηγητής θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης (1942–1951, όντας μάλιστα από τους πρώτους καθηγητές θεολογίας[4], ενώ υπήρξε και πρύτανης[3]), και αργότερα του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (1952–1963). Διετέλεσε δύο φορές (1955-1956 και 1963-1964) κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής Αθηνών,[5] ενώ ανέλαβε και την γενική διεύθυνση Θρησκευμάτων του Υπουργείου Παιδείας.[3]

Το 1952 έγινε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής Βορειοηπειρωτικού αγώνα, της οποίας επικεφαλής ήταν ο εξόριστος επίσκοπος Αργυροκάστρου, Παντελεήμων Κοτοκός, η οποία διέδιδε τα δικαιώματα του Ελληνισμού της νότιας Αλβανίας.[6] Το ερευνητικό έργο του Ιωαννίδη εστιαζόταν στην ερμηνεία της Καινής Διαθήκης,[7] ενώ το 1961 συνεργάστηκε με τον μεταρρυθμιστή του πεδίου της εκπαίδευσης και υποστηρικτή του δημοτικισμού, Αλέξανδρο Δελμούζο.[8] Θεωρείται ως ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες θεολόγους του 20ού αιώνα, μαζί με τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Ιερώνυμο Α΄, τον Χρήστο Ανδρούτσο, τον Παναγιώτη Τρεμπέλα, τον Παναγιώτη Μπρατσιώτη και τον Ιωάννη Καρμίρη.[9]

Απεβίωσε στις 25 Νοεμβρίου 1963 στην Αθήνα.[10]

Οικουμενισμός και Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ήταν ένας από τους αντιπροσώπους της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας που συμμετείχε στα Παγκόσμια Συμβούλια των Εκκλησιών: στο Άμστερνταμ (1948),[11] στο Έβανστον του Ιλλινόις (ΗΠΑ) (1954),[12] καθώς και στο Νέο Δελχί της Ινδίας (1961).[13] Ο Ιωαννίδης μαζί με έναν ακόμη θεολόγο, τον Αμίλκα Αλιβιζάτο, συνεισέφεραν σε σημαντικό βαθμό στις συζητήσεις που οδήγησαν στη σύνταξη της «Έκθεσης του Τορόντο» ("Toronto Statement"), η οποία ήταν θεμελιώδες έγγραφο το οποίο διευκόλυνε τη συμμετοχή των Ορθοδόξων στον οργανισμό και είναι πλέον μέρος του εκκλησιαστικού τομέα της.[14] Ο Ιωαννίδης είχε ταχθεί ενάντια στην άποψη πως η Ορθόδοξη Εκκλησία θα έπρεπε να συμμετέχει σε συζητήσεις για την δογματική θεολογία.[15] Από την άλλη, θεωρούσε πως οι συζητήσεις μεταξύ των αντιπροσώπων των διάφορων Εκκλησιών θα έπρεπε να εστιάσουν σε κοινωνικά και πολιτικά θέματα.[16] Σε γενικές γραμμές ο Βασίλειος Ιωαννίδης ισχυριζόταν πως η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία θα έπρεπε να διαδραματίσει έναν κυρίαρχο ρόλο στο κίνημα του Οικουμενισμού.[17]

Ο Ιωαννίδης δημοσίευσε σε μεγάλο αριθμό εκθέσεων για τη Δεύτερη Σύνοδο του Βατικανού (1962), τη σημασία ενός τέτοιου συμβάντος, αν και τα αποτελέσματα του, σύμφωνα με τον ίδιο, δεν μετέβαλλαν τις σχέσεις μεταξύ της Ρωμαιοκαθολικής και της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.[18]

Εργογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα κυριότερα έργα του είναι:[7]

  • Εἰσαγωγή εἰς τήν Καινήν Διαθήκην (1960)
  • Ὁ ἀπόστολος Παῦλος καί οἱ στωϊκοί φιλόσοφοι (1934, 1957)[19]
  • Ὁ μυστικισμός τοῦ ἀποστόλου Παύλου καί αἱ θρησκευτικαί ἰδέαι καί τάσεις τῶν ἑλληνιστικῶν χρόνων (1936, 1957)
  • Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ κατά τήν διδασκαλίαν τῆς Καινῆς Διαθήκης (1955)
  • Το Ευαγγέλιον και το Κοινωνικόν Πρόβλημα (1960)[20]

Επίσης δημοσίευσε άρθρα για το κίνημα του Οικουμενισμού,[21] καθώς και άλλα άρθρα σε διάφορα περιοδικά.[7]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος 7ος, Αθήναι 1965, σελ. 56.
  2. ↑ Who's who in Greece. Αθήνα: Athens News. 1960. σελ. 119. 
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 Π., Γ. (1 Ιανουαρίου 1964). «Επικαιρότητες - Βασίλειος Ιωαννίδης». Νέα Εστία (τχ. 876): σ. 55. http://www.ekebi.gr/magazines/ShowImage.asp?file=102761&code=0107. Ανακτήθηκε στις 2016-10-09. [νεκρός σύνδεσμος]
  4. ↑ «Τμήμα Θεολογίας | Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης». www.auth.gr. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2016. 
  5. ↑ «ΕΚΠΑ: Κοσμητεία Θεολογικής Σχολή - Διατελέσαντες Κοσμήτορες». deantheol.uoa.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2016. 
  6. ↑ Βακαλόπουλος, Κωνσταντίνος (2003). Ιστορία της Ηπείρου: Από τις αρχές της Οθωμανοκρατίας ως τις μέρες μας. Αθήνα: Ηρόδοτος. σελ. 599. 
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 Κυριακούλα, Παπαδημητρίου. «Οἱ καινοδιαθηκικές σπουδές στήν Ἑλλάδα ἀπό τήν Ἀπελευθέρωση ἕως σήμερα». eiee.web.auth.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Νοεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2016. CS1 maint: Unfit url (link)
  8. ↑ «Θεολογία της Καινής Διαθήκης και Πατερική Ερμηνευτική». www.imdlibrary.gr. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2016. 
  9. ↑ Kallistos (Bishop of Diokleia) (1980). The Orthodox Church. [χ.τ.]: Penguin Books. σελ. 148. The theological professors of Greece have produced a considerable body of important work during the past half century: one thinks at once of Chrestos Androutsos, author of a famous Dogmatic Theology first published in 1907, and more recently of men such as PN Trembelas, PI Bratsiotis, IN Karmiris, B. Ioannides, and Ieronymos Kotsonis, the recent Archbishop of Athens, an expert on Canon Law 
  10. ↑ «Κοινωνικά - Κηδείαι». Ελευθερία: σελ. 6. 26 Νοεμβρίου 1963. http://efimeris.nlg.gr/ns/pdfwin_ftr.asp?c=64&pageid=36293&id=-1&s=0&STEMTYPE=0&STEM_WORD_PHONETIC_IDS=ARlAShASJASVASVASHASMASPASaARlAShASJASVASVASHASMASPASaARlAShASJASVASVASHASMASPASa&CropPDF=0. Ανακτήθηκε στις 2016-10-09. 
  11. ↑ Benz, 1957: σελ. 38
  12. ↑ Stuber, Stanley Irving (1959). How we got our denominations: a primer on church history. New York: Association Press. σελ. 147. 
  13. ↑ The New Delhi report. New York: Association Press. 1962. σελ. 62 & 400. 
  14. ↑ «WCC General Secretary Welcome Speech of the Official Visit of His Beatitude Archbishop Christodoulos of Athens and of All Greece to the World Council of Churches, 29 May 2006». www.oikoumene.org. 29 Μαΐου 2006. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2016. 
  15. ↑ Benz, 1957: σελ. 46
  16. ↑ Benz, 1957: σελ. 47
  17. ↑ Benz, 1957: σελ. 62
  18. ↑ Benz, 1957: σελ. 111
  19. ↑ Abstracts of dissertations for the degree of doctor of philosophy. Oxford: University of Oxford. Committee for Graduate Studies. 1938. σελ. 309. 
  20. ↑ «Θεολογία». piramatiko.web.auth.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Μαρτίου 2012. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2016. CS1 maint: Unfit url (link)
  21. ↑ Benz, 1957: σελ. 112

Πηγή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Benz, Ernst (1957). Oekumenische Studien (στα Γερμανικά). Leiden/Koeln: Brill Archive. 

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Βασίλειος_Ιωαννίδης&oldid=10397692"