Αρνούλφος της Καρινθίας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Αρνούλφος της Καρινθίας
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Arnulf von Kärnten (Γερμανικά)
Γέννηση850 (περίπου)[1][2][3]
Θάνατος8  Δεκεμβρίου 899[4]
Ρέγκενσμπουργκ[5][6]
Αιτία θανάτουεγκεφαλικό επεισόδιο
Τόπος ταφήςSt. Emmeram's Basilica και St. Emmeram's Abbey[7]
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓερμανικά[8]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταμονάρχης[4]
Οικογένεια
ΣύζυγοςΌντα (από 888)[4][9]
ΣύντροφοςWinburg[10]
Ellinrat[10]
ΤέκναΛουδοβίκος το Παιδί[11]
Ρατόλδος[12]
Ζβέντιμπολντ[13]
Ellinrat[12]
ΓονείςΚαρλομάγνος της Βαυαρίας[4] και Liutswind[4]
ΟικογένειαΔυναστεία των Καρολιδών[4]
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαemperor of the Occident (896–899)[14]
Βασιλιάς της Ιταλίας (897–899)[14]
king of Germany (887)[14]
Δούκας της Καρινθίας (880–887)[14]
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Αρνούλφος της Καρινθίας (Γερμανική γλώσσα : Arnulf de Carinthie, περί το 850 - Ρέγκενσμπουργκ 8 Δεκεμβρίου 899) από τη Δυναστεία των Καρολιδών ήταν Δούκας της Καρινθίας που έγινε Βασιλιάς των Ανατολικών Φράγκων αφού ανέτρεψε τον θείο του Κάρολο Γ΄ τον Παχύ (887 - 899), αμφισβητούμενος βασιλιάς της Ιταλίας (894 - 899) και αμφισβητούμενος Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (22 Φεβρουαρίου 896 - 899). Ο Αρνούλφος ήταν νόθος γιος του Καρλομάνου της Βαυαρίας και μίας ερωμένης του της Λιούτσβιντ.[15][16] Η μητέρα του ήταν κόρη του Ερνέστου, Βαυαρού μαργράβου του Νόρντγκαου στο Άνω Παλατινάτο, σύμφωνα με άλλες πηγές κυβερνούσε το Πάσσαου.

Πρώτα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά τη γέννηση του Αρνούλφου ο Καρλομάνος παντρεύτηκε πριν το 561 μια άλλη κόρη του πρίγκιπα Ερνέστου που πέθανε μετά τις 8 Αυγούστου 879. Οι χρονικογράφοι της Ανατολικής Φρανκονίας τον καταγράφουν σαν νόθο αλλά υπάρχουν πολλές πιθανότητες η γυναίκα που παντρεύτηκε αμέσως μετά ο Καρλομάνος να ήταν η μητέρα του Αρνούλφου.[17] [8] Ο Αρνούλφος πήρε σαν δώρο από τον πατέρα του το Δουκάτο της Καρινθίας που αντιστοιχούσε στην αρχαία Καραντανία, όταν ο Καρλομάνος συμφιλιώθηκε με τον δικό του πατέρα Λουδοβίκο τον Γερμανικό έγινε δούκας της Βαυαρίας. Ο Αρνούλφος πέρασε την παιδική του ηλικία πιθανότατα στο Μόουσμπουργκ, λίγα μίλια απόσταση από την αυτοκρατορική κατοικία που ήταν η κατοικία των Καραντανίων πριγκίπων, οι Καραντανίοι από την αρχή τον μεταχειρίστηκαν σαν δούκα τους. Μετά τη στέψη του στον θρόνο της Ανατολικής Φραγκίας ο Αρνούλφος μετέτρεψε την πατρίδα του στην Καρινθία στη Μαρκησία της Καρινθίας, τμήμα του Δουκάτου της Βαυαρίας.[18][19]

Όταν ο πατέρας του αχρηστεύτηκε από ισχυρό εγκεφαλικό (879) ο Λουδοβίκος ο Νεότερος κληρονόμησε τη Βαυαρία, ο Κάρολος ο Παχύς το Βασίλειο της Ιταλίας και ο Αρνούλφος την Καρινθία. Την πραγματική εξουσία στη Βαυαρία ασκούσε ωστόσο ο Αρνούλφος.[20] Το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 879 ο Αρνούλφος κυβερνούσε ευθέως τη Βαυαρία, όπως περιγράφει ο μοναχός Ρετζίνο του Προύμ ο πατέρας του φρόντισε να κληρονομήσει την Παννονία.[21] Η διαίρεση του βασιλείου κατοχυρώθηκε οριστικά με τον θάνατο του Καρλομάνου (880). Όταν επαναστάτησε ο Ένγκελτσολκ Β΄ της Παννονίας (882) εναντίον του μαρκήσιου της Παννονίας Αρίμπο ο Αρνούλφος τον υποστήριξε. Η στήριξη αυτή χάλασε τη σχέση του με τον αυτοκράτορα με αποτέλεσμα να εμπλακεί σε πόλεμο με τον Σβατοπλούκ της Μοραβίας, η Παννονία δέχτηκε επίθεση αλλά ο Αρνούλφος αρνήθηκε να αποσύρει τη στήριξη του στον Ένγκελτσολκ. Ο Αρνούλφος έκλεισε ειρήνη με τον Σβατοπλούκ (885), σύμφωνα με τους όρους οι κυβερνήτες της Μοραβίας θα ήταν πιστοί στον αυτοκράτορα. Μερικοί ιστορικοί κρίνουν ότι με τον πόλεμο αυτό οι ελπίδες του Αρνούλφου να διαδεχτεί τον Κάρολο τον Παχύ έσβησαν.[22]

Βασιλιάς των Ανατολικών Φράγκων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αρνούλφος πρωταγωνίστησε με Φράγκους ευγενείς στην ανατροπή του θείου του Καρόλου του Παχύ, με την απειλή στρατιωτικής εκστρατείας τον ανάγκασε τον Νοέμβριο του 887 να αποδεχτεί την εκθρόνιση του.[23][24] Ο Κάρολος απαίτησε να πάρει κάποιες πόλεις στη Σουαβία που ο ίδιος ο Αρνούλφος του είχε παραχωρήσει, αποσύρθηκε εκεί τους τελευταίους μήνες της ζωής του.[25] Με πλεονέκτημα τις νίκες του στις μάχες απέναντι στους Σλάβους εξελέγη βασιλιάς αλλά μόνο των Ανατολικών Φράγκων.[26] Το βασίλειο των Δυτικών, το Βασίλειο της Βουργουνδίας και το Βασίλειο τς Ιταλίας κληροδοτήθηκαν από άλλα μέλη της Δυναστείας των Καρολιδών. Στην αρχή ενεπλάκη όπως όλοι οι Φράγκοι κυβερνήτες στην επίλυση εκκλησιαστικών προβλημάτων, συγκάλεσε Σύνοδο (895) στην οποία συμμετείχαν οι αρχιεπίσκοποι της Βρέμης, της Κολωνίας και του Αμβούργου. Η Βρέμη και το Αμβούργο ήταν επισκοπικά υποτελείς στην Κολωνία, ζητούσαν την ανεξαρτητοποίηση τους.[27] Ο Αρνούλφος ήταν σκληρός πολεμιστής που δεν ακολουθούσε διαπραγματεύσεις, πολέμησε επιτυχώς τους Σλάβους στην Παννονία (890).

Στα μέσα του 891 οι Βίκινγκ επιτέθηκαν στη Λοθαριγγία και συνέτριψαν τον στρατό των Ανατολικών Φράγκων στο Μάαστριχτ.[28] Οι εισβολείς περιγράφονται με ονομασίες όπως "Βίκινγκ", "Δανοί", "Νορμανδοί" και "Νορβηγοί". Ο Αρνούλφος απέκρουσε τους Βίκινγκ τον Σεπτέμβριο του 891 στη μάχη του Λέουβεν στη Λοθαριγγία, οι επιθέσεις τους σταμάτησαν.[29] Ο Τίμοθι Ρόιτερ γράφει ότι σκοτώθηκαν τόσο πολλοί Νορμανδοί που έκλεισε η είσοδος του ποταμού. Μετά τη μεγάλη νίκη ο Αρνούλφος οικοδόμησε ένα κάστρο στον ποταμό Ντέιλε.[30] Με πλεονεκτήματα τις ταραχές που προκλήθηκαν στο βασίλειο των Δυτικών Φράγκων μετά τον θάνατο του Καρόλου του Παχέως κατέλαβε τη Λοθαριγγία και την παραχώρησε στον γιο του Ζβέντιμπολντ σαν ανεξάρτητο βασίλειο.[31] Ο Αρνούλφος υποστήριξε τα δικαιώματα του Λουδοβίκου του Τυφλού στο Βασίλειο της Προβηγκίας (889) αφού τον προσκάλεσε πρώτα τον Μάιο της ίδιας χρονιάς η μητέρα του Ερμενγάρδη της Ιταλίας.[32]

Δυτικοί Φράγκοι και Μοραβία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η σφραγίδα του Αρνούλφου της Καρινθίας από το 896

Ο Εύδης Α΄ της Γαλλίας αναγνώρισε την επικυριαρχία του Αρνούλφου (888).[33] Ο Αρνούλφος ύστερα από πίεση του Φούλκωνος, αρχιεπισκόπου του Ρεμς υποστήριξε τον Κάρολο τον Απλό σε βάρος του Εύδη.[34] Ο Αρνούλφος εκμεταλεύτηκε επίσης τη σύγκρουση ανάμεσα στον Εύδη Α΄ και τον Κάρολο τον Απλό για να επεκταθεί στη Δυτική Φραγκία (894).[35] Ο Κάρολος Γ΄ της Γαλλίας δραπέτευσε στην αυλή του Αρνούλφου για να ζητήσει την προστασία του.[36] Ο Πάπας Φορμόζος αναγκάστηκε να επέμβει επειδή ανησύχησε ότι ο εμφύλιος στη Δυτική Φραγκία θα έχει σαν αποτέλεσμα περισσότερες επιδρομές των Βίκινγκ.[37] Ο Αρνούλφος κάλεσε τον Κάρολο και τον Εύδη στην αυλή του στη Βορμς, οι σύμβουλοι του Καρόλου τον πίεσαν να μην πάει ο ίδιος και να στείλει αντιπροσώπους. Ο Εύδης Α΄ πήγε ωστόσο αυτοπροσώπος με πλούσια δώρα για να καλοπιάσει τον Αρνούλφο.[38] Εξοργισμένος από την απουσία του Καρόλου ο Αρνούλφος υποστήριξε τον Μάιο του 895 στη "Σύνοδο του Βορμς" τον Εύδη σαν βασιλιά της Δυτικής Φραγκίας.[39] Στην ίδια σύνοδο ο Αρνούλφος έστεψε τον νόθο γιο του Ζβέντιμπολντ σαν βασιλιά της Λοθαριγγίας.[40] Στις αρχές του 880 ο Αρνούλφος έβαλε στόχο τη Μεγάλη Μοραβία, έστειλε τον Φράγκο επίσκοπο της Νίτρα να παρέμβει στις αποστολές του Ορθόδοξου ιεράρχη Κυρίλλου, ο στόχος του ήταν να αποτρέψει τη δημιουργία ενοποιημένου Μοραβικού κράτους.[41] Ο Αρνούλφος ξεκίνησε διαπραγματεύσεις με τον Μοραβό βασιλιά Σβατοπλούκ, έμαθε τα στρατιωτικά του μυστικά που τον βοήθησαν να αποτρέψει τη δημιουργία του Μεγάλου Μοραβικού κράτους.[42] Ο Αρνούλφος απέτυχε σε συνεχείς πολέμους να κατακτήσει τη Μεγάλη Μοραβία, είχε ωστόσο μερικές επιτυχίες όταν το Δουκάτο της Βοημίας και ο Μποζιβόι Α΄ της Βοημίας αποστάτησαν από τη Μεγάλη Μοραβία και έγιναν υποτελείς του. Η Μεγάλη Μοραβία έχασε μεγάλο τμήμα των εδαφών της (893) στη σημερινή δυτική Ουγγαρία που προσχώρησαν στον Αρνούλφο, ο επίσκοπος της Νίτρα έγινε Καγκελάριος των Ανατολικών Φράγκων (892).[43] Με τη βοήθεια των Μαγυάρων που ζούσαν στην Παννονία ο Αρνούλφος κατάφερε να ελέγξει τη Μοραβία.[44][45]

Βασιλιάς της Ιταλίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αρνούλφος της Καρινθίας σε έργο του 14ου αιώνα

Ο Γουίδων Γ΄ του Σπολέτο και ο Βερεγγάριος Α΄ της Ιταλίας βρέθηκαν στην Ιταλία σε σύγκρουση για το Σιδηρούν Στέμμα της Λομβαρδίας, το κέρδισε αρχικά ο Βερεγγάριος (887) και στη συνέχεια ο Γουίδων (889). Ο Πάπας Στέφανος Ε΄ υποστήριξε τον Γουίδων που τον έστεψε Ρωμαίο αυτοκράτορα (891), ο Αρνούλφος αντίθετα υποστήριξε τον Βερεγγάριο.[46] Ο Πάπας Φορμόζος διάδοχος του Στέφανου Ε΄ (893) δεν εμπιστευόταν τους συναυτοκράτορες Γουίδων Γ΄ και τον γιο του Λαμβέρτο Β΄. Ο Αρνούλφος συναντήθηκε με τον Σβατοπλούκ Α΄ της Μοραβίας και του ζήτησε να απελευθερώσουν μαζί την Ιταλία με στόχο να στεφτεί αυτοκράτορας στη Ρώμη.[47][48] Στη συνάντηση του με τους Ιταλούς ευγενείς υποσχέθηκε να υποστηρίξει τον πάπα.[49] Ο Αρνούλφος έστειλε τον γιο του Ζβέντιμπολντ με Βαυαρικό στρατό για να βοηθήσει τον Βερεγγάριο, νίκησαν τον Γουίδων αλλά το φθινόπωρο εξαγοράστηκαν και έφυγαν. Ο πάπας Φορμόζος ζήτησε από τον Αρνούλφο να επιτεθεί, στις αρχές του 894 διέσχισε τις Άλπεις, τον Ιανουάριο έπεσε το Μπέργκαμο και ο κόμης Αμβρόσιος αντιπρόσωπος του Γουίδων κρεμάστηκε σε ένα δέντρο έξω από τις πύλες της πόλης.[50] Ο Αρνούλφος κατέκτησε όλες τις περιοχές βόρεια από τον Πάδο, ζήτησε να του παραδοθεί το Μιλάνο και έδιωξε τον Γουίδων από την Παβία στην οποία στέφτηκε βασιλιάς της Ιταλίας.[51] Ο Γουίδων πέθανε αιφνίδια στα τέλη του φθινοπώρου και ένας πυρετός θέρισε τον στρατό του.[52] Την πορεία του στις Άλπεις διέκοψε ο Ροδόλφος Α΄ της Βουργουνδίας, διέσχισε την οροσειρά αλλά με μεγάλη δυσκολία.[53]

Αυτοκράτορας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αρνούλφος διέταξε τον γιο του Ζβέντιμπολντ να καταστρέψει σαν αντίποινα το βασίλειο του Ροδόλφου.[54] Την ίδια εποχή ο Λαμβέρτος και η μητέρα του Αγελτρούδη ταξίδευσαν στη Ρώμη για να δεχτούν παπική επιβεβαίωση για την αυτοκρατορική στέψη. Ο πάπας Φορμόζος που επιθυμούσε να στέψει αυτοκράτορα τον Αρνούλφο αρνήθηκε να το κάνει, ο Λάμπερτ φυλακίστηκε στο Καστέλ Σαντ'Άντζελο. Τον Σεπτέμβριο του 895 μια παπική αποστολή έφτασε στο Ρέγκενσμπουργκ για να ζητήσει την υποστήριξη του Αρνούλφου, τον επόμενο μήνα ο Αρνούλγος ανέλαβε δεύτερη εκστρατεία στην Ιταλία.[55] Διέσχισε τις Άλπεις για δεύτερη φορά κατέλαβε την Παβία αλλά προχώρησε αργά αφού ήθελε να εξασφαλίσει την υποστήριξη από την αριστοκρατία στην Τοσκάνη, ο Άνταλμπερτ Β΄ της Τοσκάνης τον εγκατέλειψε. Προχώρησε στη Ρώμη την οποία είχε κατακτήσει η Αγελτρούδη, ο Αρνούλφος την ανακατέλαβε και απελευθέρωσε τον πάπα (21 Φεβρουαρίου 896), τον χαιρέτησε ένας Συγκλητικός, τον συνόδευσε στον πάπα Φορμόζο που τον υποδέχτηκε θερμά.[56] Ο πάπας Φορμόζος οδήγησε τον βασιλιά οδήγησε τον βασιλιά στο μοναστήρι του Αγίου Πέτρου (22 Φεβρουαρίου 896), τον έστεψε αυτοκράτορα και τον χαιρέτησε σαν Αύγουστο.[57] Ο Αρνούλφος μετακινήθηκε στην Βασιλική του Αγίου Παύλου εκτός των Τειχών όπου και δέχτηκε την υποταγή του Ρωμαϊκού λαού.[58] Ορκίστηκε "ότι δεν θα επιτρέψει ποτέ να ανακαταλάβουν την πόλη ο Λαμβέρτος και η μητέρα του Αγελτρούδη".[59] Ο Αρνούλφος διέταξε να εξοριστούν δύο κορυφαίοι Συγκλητικοί ο Κωνσταντίνος και ο Στέφανος που βοήθησαν την Αγελτρούδη να καταλάβει τη Ρώμη.[60]

Τελευταία χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αρνούλφος της Καρινθίας και ο Λουδοβίκος το Παιδί σε έργο του 19ου αιώνα

Σε δύο βδομάδες ο Αρνούλφος άφησε έναν υποτελή του στη Ρώμη και βάδισε για το Σπολέτο στο οποίο είχαν δραπετεύσει η Αγελτρούδη και ο Λαμβέρτος.[61] Ο Αρνούλφος χτυπήθηκε από ένα δυνατό εγκεφαλικό που τον ανάγκασε να επιστρέψει στη Βαυαρία, οι φήμες της εποχής λένε ότι δηλητηριάστηκε από την Αγελτρούδη.[62][63][64] Η εξουσία του Αρνούλφου στην Ιταλία ήταν υπαρκτή μονάχα σε περιοχές που βρισκόταν προσωπικά ο ίδιος.[65][66] Στον δρόμο του για τον βορρά ο Αρνούλφος σταμάτησε στην Παβία, έστεψε υποτελή βασιλιά τον νόθο γιο του Ρατόλδο, στη συνέχεια τον μετέφερε στο Μιλάνο σε μια προσπάθεια να διατηρήσει την κατοχή του στην Ιταλία.[67] Την ίδια χρονιά ο Φορμόζος πέθανε και ο Λαμβέρτος έγινε ξανά πανίσχυρος, αποφάσισε να δολοφονήσει όλους τους αξιωματούχους που είχαν διοριστεί από τον Αρνούλφο, ο Ρατόλδος δραπέτευσε από το Μιλάνο στη Βαυαρία.[68] Το επόμενο διάστημα που έζησε ο Αρνούλφος η εξουσία του ήταν ανύπαρκτη, οι οπαδοί του δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν την άνοδο του νέου πάπα Στέφανου ΣΤ΄ (896).[69] Ο νέος πάπας υποστήριξε στην αρχή τον Αρνούλφο αλλά έγινε σύντομα οπαδός του Λαμβέρτου.[70]

Η υγεία του Αρνούλφου βρισκόταν σε συνεχή πτώση μετά το 896, δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει επαρκώς τα προβλήματα που επικρατούσαν στο βασίλειο του. Η Ιταλία χάθηκε, επιδρομείς από τη Μοραβία και Μαγυάροι έκαναν ασταμάτητες επιδρομές, στη Λοθαραγγία επαναστάτησαν εναντίον του Ζβέντιμπολντ.[71] Δεν μπορούσε επίσης να αντιμετωπίσει τις σκληρές συγκρούσεις με βια που είχαν ξεσπάσει ανάμεσα στους κατώτερους Φράγκους ευγενείς.[72] Ο Αρνούλφος της Καρινθίας πέθανε στο Ρέγκενσμπουργκ στη Βαυαρία (8 Δεκεμβρίου 899), τάφηκε στη Βασιλική του Σαίντ Έμμεραμ στο Ρέγκενσμπουργκ.[73] Διάδοχος του στο βασίλειο των Ανατολικών Φράγκων ορίστηκε ο νόμιμος γιος του με τη σύζυγο του Ότα Λουδοβίκος το Παιδί.[74] Με τον πρόωρο θάνατο του μικρού Λουδοβίκου σε ηλικία 18 ετών (911) τερματίστηκε η κυριαρχία της δυναστείας των Καρολιδών στο βασίλειο των Ανατολικών Φράγκων. Ο Αρνούλφος της Καρινθίας είχε την ευγένεια να αναγνωρίσει τα νόμιμα δικαιώματα των νόθων του γιων Ζβέντιμπολντ και Ρατόλδου, ο Ζβέντιμπολντ που είχε διοριστεί βασιλιάς της Λοθαριγγίας παρέμεινε στη θέση αυτή μέχρι τη δολοφονία του (900).

Οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Νυμφεύτηκε την Ότα και είχε τέκνο:

Από τη μη νόμιμη σχέση του με τη Βινμπούργκα είχε ένα φυσικό τέκνο:

  • Ρατόλδος, βασιλιάς της Λομβαρδίας ("Ιταλίας") το 896.

Άλλο μη νόμιμο τέκνο του ήταν ο:

Πινακοθήκη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 118650440. Ανακτήθηκε στις 13  Οκτωβρίου 2015.
  2. ↑ 2,0 2,1 Faceted Application of Subject Terminology. 1585585. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ 3,0 3,1 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage. p67256.htm#i672554. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 4,6 4,7 Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 290-292. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  5. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 31  Δεκεμβρίου 2014.
  6. ↑ universitypublishingonline.org/cambridge/histories/chapter.jsf?bid=CBO9781139055727&cid=CBO9781139055727A014.
  7. ↑ 7,0 7,1 sepolture.storia.unipd.it/index.php?page=scheda&id=54. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1  Φεβρουαρίου 2014.
  8. ↑ «Identifiants et Référentiels». (Γαλλικά) IdRef. Agence bibliographique de l'enseignement supérieur. Ανακτήθηκε στις 4  Μαρτίου 2020.
  9. ↑ p67256.htm#i672554. Ανακτήθηκε στις 7  Αυγούστου 2020.
  10. ↑ 10,0 10,1 Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 292. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  11. ↑ Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 296-297. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  12. ↑ 12,0 12,1 Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 296. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  13. ↑ Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 293-295. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 14,3 Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 39. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  15. ↑ Bradbury, Jim. The Capetians: Kings of France 987-1328. Bloomsbury Publishing, 2007. σ. 31
  16. ↑ McDougall, Sara. Royal Bastards: The Birth of Illegitimacy, 800-1230. Oxford University Press, 2017. σ. 91
  17. ↑ http://www.manfred-hiebl.de/mittelalter-genealogie/karolinger_ostfraenkische_linie/karlmann_ostfraenkischer_koenig_880.html
  18. ↑ https://www.mittelalter-genealogie.de/
  19. ↑ Bayard Taylor (1874). A School History of Germany: From the Earliest Period to the Establishment of the German Empire in 1871. D. Appleton & Company. σσ. 139
  20. ↑ Reuter, Timothy (trans.) The Annals of Fulda. (Manchester Medieval series, Ninth-Century Histories, Volume II.) Manchester: Manchester University Press, 1992. 882, σ. 104
  21. ↑ MacLean, Simon. Kingship and Politics in the Late Ninth Century: Charles the Fat and the end of the Carolingian Empire. Cambridge University Press: 2003. σ. 135
  22. ↑ https://books.google.gr/books?id=7rJ4DwAAQBAJ&pg=PT53&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false
  23. ↑ Comyn, σ. 78
  24. ↑ Mann III, σ. 376
  25. ↑ Duckett, σ. 12
  26. ↑ Comyn, σ. 80
  27. ↑ Mann IV, σ. 66
  28. ↑ Duckett, σσ. 16, 17
  29. ↑ Duckett, σ. 20
  30. ↑ Λατινικά Luvanium, local Lovon
  31. ↑ Comyn, σ. 82
  32. ↑ Mann III, σ. 382
  33. ↑ Bryce, σ. 35
  34. ↑ Mann IV, σ. 55
  35. ↑ Mann IV, σ. 56
  36. ↑ Duckett, σ. 25
  37. ↑ Mann IV, σ. 56
  38. ↑ Duckett, σ. 26
  39. ↑ Duckett, σ. 26
  40. ↑ Duckett, σ. 26
  41. ↑ Mann III, σ. 243
  42. ↑ https://content.sciendo.com/view/journals/ebce/8/1-2/article-p15.xml
  43. ↑ Mann, III, σ. 244
  44. ↑ Comyn, σ. 83
  45. ↑ Mann IV, σ. 13
  46. ↑ Mann III, σ. 378
  47. ↑ Mann III, σ. 379
  48. ↑ Mann IV, σ. 50
  49. ↑ Mann IV, σ. 51
  50. ↑ Duckett, σ. 22
  51. ↑ Bryce, σ. 35
  52. ↑ Mann IV, σ. 51
  53. ↑ Duckett, σ. 22
  54. ↑ Duckett, σ. 22
  55. ↑ Mann IV, σ. 51
  56. ↑ Mann IV, σ. 52
  57. ↑ Annals of Fulda, an. 896
  58. ↑ Mann IV, σ. 52
  59. ↑ Mann IV, σ. 53
  60. ↑ Duckett, σ. 28
  61. ↑ Mann IV, σ. 53
  62. ↑ Christopher, Kleinhenz (2004-08-02). Medieval Italy: An Encyclopedia. Routledge. σ. 59
  63. ↑ Mann IV, σ. 53
  64. ↑ Duckett, σ. 28
  65. ↑ Bryce, σ. 79
  66. ↑ Mann IV, σ. 80
  67. ↑ Duckett, σ. 30
  68. ↑ Mann IV, σ. 81
  69. ↑ Mann IV, σ. 77
  70. ↑ Mann IV, σ. 84
  71. ↑ Duckett, σ. 33
  72. ↑ Duckett, σ. 36
  73. ↑ The Biographical Dictionary of the Society for the Diffusion of Useful Knowledge, Vol. III, Part II (page 623), printed by William Clowes and Sons, Stamford Street, London, 1844
  74. ↑ Mann IV, σ. 100

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Duckett, Eleanor (1968). Death and Life in the Tenth Century. Ann Arbor: University of Michigan Press.
  • Comyn, Robert. History of the Western Empire, from its Restoration by Charlemagne to the Accession of Charles V, Τόμος 1. 1851
  • Bryce, James, The Holy Roman Empire, MacMillan. 1913
  • Mann, Horace, K. The Lives of the Popes in the Early Middle Ages, Vol III: The Popes During the Carolingian Empire, 858–891. 1925
  • Mann, Horace, K. The Lives of the Popes in the Early Middle Ages, Vol IV: The Popes in the Days of Feudal Anarchy, 891–999. 1925


Αρνούλφος της Καρινθίας
Γέννηση: 850 Θάνατος: 8 Δεκεμβρίου 899
Βασιλικοί τίτλοι
Προκάτοχος
Κάρολος ο Παχύς 		Βασιλιάς των Ανατολικών Φράγκων

887 - 899 		Διάδοχος
Λουδοβίκος το Παιδί
Βασιλιάς της Λοθαριγγίας

887 - 894 		Διάδοχος
Ζβέντιμπολντ
Προκάτοχος
Λαμβέρτος Β΄ του Σπολέτο 		Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας

896 - 899
Σε αμφισβήτηση από τον Λαμβέρτο Β΄ του Σπολέτο
896 - 898 		Διάδοχος
Λουδοβίκος ο Τυφλός
Βασιλιάς της Ιταλίας

896 - 899
Με τον Ρατόλδο
896
Σε αμφισβήτηση από τον Λαμβέρτο Β΄ του Σπολέτο
896 - 898
Από τον Βερεγγάριο Α΄ της Ιταλίας
896 - 899
π • σ • ε Αυτοκράτορες της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας
Αυτοκρατορία των ΚαρολιδώνΈμβλημα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (1200-1350) Έμβλημα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (μετά το 1400)
Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία
Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αρνούλφος_της_Καρινθίας&oldid=9617318"