Αριστομένης Αντωνακέας
| Αριστομένης Αντωνακέας | |
|---|---|
| Γέννηση | 1920 Τρίπολη, Αρκαδία |
| Θάνατος | 13 Φεβρουαρίου 2006 Αθήνα |
| Χώρα | Ελλάδα  |
| Κλάδος | Στρατός Ξηράς |
| Βαθμός | Υποστράτηγος |
| Μάχες/πόλεμοι | Ελληνοϊταλικός πόλεμος (1940-1941), Εθνική Αντίσταση, Ελληνικός Εμφύλιος |
| Τιμές | Μεταξύ άλλων, Χρυσό Αριστείο Ανδρείας και έξι Πολεμικοί Σταυροί. |
| Συγγενείς | Νικόλαος Αντωνακέας ( πατέρας ) Ιωάννης Αντωνακέας ( αδελφός ) |
| Ιδιότητα | συγγραφέας |
| δεδομένα () | |
Ο Αριστομένης Αντωνακέας (1920-2006) ήταν υποστράτηγος ε.α. του ελληνικού στρατού, αντιστασιακός, συγγραφέας και αρθρογράφος.
Τα πρώτα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Αντωνακέας γεννήθηκε το 1920 στην Τρίπολη[1]. Ήταν γιος του αξιωματικού και μετέπειτα νομάρχη Θεσπρωτίας, Νικολάου Αντωνακέα καθώς και αδελφός του στρατηγού Ιωάννη Αντωνακέα. Μετά την ολοκλήρωση των γυμνασιακών του σπουδών εισήλθε στη Σχολή Ευελπίδων από την οποία εξήλθε με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού Πυροβολικού όταν άρχισε ο ελληνοϊταλικός πόλεμος[2].
Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στο ελληνοαλβανικό μέτωπο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού Πολέμου, υπηρέτησε στο Β΄ Σύνταγμα Πεδινού Πυροβολικού, υπό τις διαταγές του αντισυνταγματάρχη Αναστασίου Καλφιώτη, όπου διακρίθηκε στο μέτωπο της Αλβανίας ως ουλαμαγός και αξιωματικός βολής[2].
Κατά τη διάρκεια της Κατοχής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, όντας στην Αθήνα, συνδέεται με τις φιλοβασιλικές οργανώσεις Ε.Ε. (Εθνικοκοινωνική Επανάστασις, ηγετικό στέλεχος της οποίας ήταν ο πατέρας του, Νικόλαος) και Χ, καθώς και με συμμαχικές κατασκοπευτικές υπηρεσίες. Μεταξύ άλλων, δραστηριοποιήθηκε ως επικεφαλής ένοπλης ομάδας περιφρούρησης για μέλη της οργάνωσης που ασχολούνταν με την αναγραφή συνθημάτων ενώ συμμετείχε στην έκδοση της παράνομης εφημερίδας με το όνομα «Επαναστάτης». Παράλληλα, τον Δεκέμβριο του 1942 έδρασε ως σύνδεσμος μεταξύ της Ε.Ε. και της Χ[3].
Τον Νοέμβριο του 1943, όντας καταζητούμενος από τις δυνάμεις Κατοχής λόγω της συμμετοχής του σε κλιμάκιο κατασκοπείας[4] και προσπαθώντας να επιτύχει σύνδεση της Ε.Ε. με τον βασιλιά Παύλο και τους Συμμάχους[5], αποπειράθηκε μαζί με άλλους 25 αξιωματικούς να διαφύγει στη Μέση Ανατολή μέσω της Εύβοιας, αιχμαλωτίστηκε όμως από τον τοπικό ΕΛΑΣ[1][2] και αφού διαπομπεύθηκε μαζί με τους υπόλοιπους κρατούμενους σε διάφορα χωριά με τις κατηγορίες του «προδότη του λαϊκού αγώνα, εχθρού του λαού και πουλημένου στην αγγλική λίρα και τον βασιλιά», παραπέμφθηκε την 7η Ιανουαρίου 1944 σε ανταρτοδικείο στη Στενή Ευβοίας όπου και αθωώθηκε[1].
Επιστρέφοντας στην Αθήνα[6], συνελήφθη έπειτα από προδοσία, στις 17 Μαρτίου[7] από τις αρχές Κατοχής με την κατηγορία της κατασκοπείας και αφού υποβλήθηκε σε πολυήμερα βασανιστήρια καταδικάστηκε από γερμανικό στρατοδικείο σε θάνατο. Λίγο αργότερα η ποινή του μετατράπηκε σε δεκαπενταετή ή εικοσαετή κάθειρξη και τον Ιούλιο του ίδιου έτους μεταφέρθηκε από τις φυλακές Αβέρωφ όπου κρατείτο στη Γερμανία και συγκεκριμένα στο στρατόπεδο του Βραδεμβούργου. Εκεί παρέμεινε μέχρι τον Μάιο του 1945 όταν και απελευθερώθηκε από τα σοβιετικά στρατεύματα[8][9]. Επέστρεψε στην Ελλάδα κατά τα τέλη Αυγούστου του 1945[10].
Εμφύλιος και μετέπειτα σταδιοδρομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου, έλαβε ενεργό μέρος στις επιχειρήσεις των κυβερνητικών δυνάμεων και διακρίθηκε ιδιαίτερα κατά τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στα Άγραφα αλλά και στις μάχες στο Βίτσι και τον Γράμμο. Τιμήθηκε με 18 παράσημα, ανάμεσα στα οποία συγκαταλέγονται το Χρυσό Αριστείο Ανδρείας και έξι Πολεμικοί Σταυροί. Φοίτησε στην Ανωτάτη Σχολή Πολέμου και μετεκπαιδεύτηκε σε στρατιωτικές σχολές των ΗΠΑ, της Βρετανίας και του ΝΑΤΟ. Αποστρατεύθηκε το 1972 με τον βαθμό του υποστρατήγου[2].
Απεβίωσε στις 13 Φεβρουαρίου του 2006 στην Αθήνα.
Συγγραφικό έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Αντωνακέας ασχολήθηκε ήδη από τη δεκαετία του 1950 με τη συγγραφή άρθρων, κυρίως για λογαριασμό στρατιωτικών περιοδικών. Μετά την απόσυρσή του από τις Ένοπλες Δυνάμεις συνέχισε να αρθρογραφεί σε διάφορα περιοδικά όπως η Ιστοριογνωσία, ενώ προχώρησε και στην έκδοση δύο βιβλίων υπό τους τίτλους Συμμοριτοπόλεμος και όχι εμφύλιος πόλεμος (1993) και Η ανατίναξις της γέφυρας του Γοργοπόταμου - Ιστορία και Μύθος (1996)[11]. Τόσο στα κατά καιρούς άρθρα του όσο και στα δημοσιευμένα έργα του, ήταν έκδηλος ο αντικομμουνιστικός του χαρακτήρας.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Γιάννης Πριόβολος, Μόνιμοι αξιωματικοί στον Ε.Λ.Α.Σ. - Οικειοθελώς ή εξ ανάγκης, Νότια και Κεντρική Ελλάδα, Εκδόσεις Αλφειός, 2009, σελ. 440.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Στρατιωτική Ιστορία, τεύχος 118, Ιούνιος 2006, σελ. 7.
- ↑ Νίκου Α. Αντωνακέα: Φως εις το σκότος της Κατοχής, Αθήναι 1947, σελ. 78 - 80, 262 και 344.
- ↑ Το συγκεκριμένο κλιμάκιο δρούσε υπό την αρχηγία του εκτελεσθέντα από τις δυνάμεις Κατοχής, ανθυπολοχαγού Ιωάννη Βαρσόπουλου (βλ. Αντωνακέα, 1947, σελ. 266 και Πριόβολος, 2009, σελ. 440.).
- ↑ Αντωνακέα, 1947, σελ. 296 - 297.
- ↑ Αντωνακέας, 1947, σελ. 298.
- ↑ Αντωνακέας, 1947, σελ. 350.
- ↑ Αντωνακέας, 1947, σσ. 351-355.
- ↑ Έκθεσις επί των εθνικών σκοπών και του εθνικού έργου της Οργανώσεως «Χ», Εν Αθήναις, 1944, σσ. 52-53.
- ↑ Αντωνακέας, 1947, σελ. 355.
- ↑ Εργογραφία Αριστομένη Αντωνακέα
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Νίκου Α. Αντωνακέα: Φως εις το σκότος της Κατοχής, Αθήναι 1947
- Γιάννης Πριόβολος: Μόνιμοι αξιωματικοί στον Ε.Λ.Α.Σ. - Οικειοθελώς ή εξ ανάγκης, Νότια και Κεντρική Ελλάδα, Εκδόσεις Αλφειός, 2009
- Έκθεσις επί των εθνικών σκοπών και του εθνικού έργου της Οργανώσεως «Χ», Εν Αθήναις, 1944
- Περιοδικό Στρατιωτική Ιστορία, τεύχος 118, Ιούνιος 2006
|