Ανθούσα Ρουζού

Προσθήκη συνδέσεων
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ανθούσα Ρουζού
Γενικές πληροφορίες
ΓέννησηΠριν το 1819
Θάνατος27  Δεκεμβρίου 1890
Χώρα πολιτογράφησηςΕλλάδα
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΕλληνικά
Πληροφορίες ασχολίας
Οικογένεια
ΣύζυγοςΑλέξανδρος Ρουζιού
ΤέκναΙούλιος ντε Ροζού
Μαρία Εβελίνα Ρουζιού
Σοφία Ιουλία Ρουζιού
ΓονείςΧρήστος Παλάσκας και Μαρία Παλάσκα
ΑδέλφιαΛεωνίδας Παλάσκας
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Η Ανθούσα Παλάσκα, γνωστή ως Ανθούσα Ρουζού ή Ανθούσα Ρουζιού (γαλλικά: Anthoussa de Roujoux - θάν. Αθήνα 27 Δεκεμβρίου 1890 [1]), μετά το γάμο της με το Γάλλο Αλέξανδρο Ρουζιού, ήταν προσωπικότητα της Ελλάδας του 19ου αιώνα, γνωστή μετά τη χηρεία της για τη θορυβώδη παρουσία της στον εξώστη των συνεδριάσεων της Βουλής και την υποστήριξή της στον πρωθυπουργό Θεόδωρο Δηλιγιάννη.

Γονείς / παιδικά χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γονείς της Ανθούσας ήταν ο στρατιωτικός Χρήστος Παλάσκας (1788 - 1822) και η γυναίκα του Μαρία. Η Ανθούσα ήταν το μεγαλύτερο παιδί της οικογένειας, ενώ μικρότερος ήταν ο αδελφός της Λεωνίδας, γεννημένος το 1819 στα Ιωάννινα, τόπο καταγωγής του πατέρα τους. Ο Παλάσκας υπηρετούσε μέχρι το 1818 στα Επτάνησα, στο Ελληνικό Ελαφρύ Πεζικό (Greek Light Infantry Regiment) που είχαν συγκροτήσει οι Βρετανοί οι οποίοι είχαν καταλάβει τα νησιά από τη γαλλική κυριαρχία.

Μετά το θάνατο του πατέρα της κατά το 1822 από στρατιώτες του Οδυσσέα Ανδρούτσου, σε αποστολή της προσωρινής κυβέρνησης για να απαλλάξει τον Ανδρούτσο από τα καθήκοντά του του αρχηγού των δυνάμεων της Στερεάς Ελλάδας, ο φίλος του πατέρα της Ιωάννης Κωλέττης, πήρε υπό την προστασία του την οικογένειά του, τη γυναίκα του Μαρία, την Ανθούσα και τον μικρό Λεωνίδα[2].

Γάμος με τον Αλέξανδρο Ρουζιού[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η μεγαλοπρεπής οικία της οικογένειας Roujoux στο Χαρβάτι

Το 1835 η Ανθούσα παντρεύτηκε τον Αλέξανδρο Ρουζιού[3], Γάλλο προστατευόμενο του Ιωάννη Κωλέττη, ο οποίος είχε αρχικά διοριστεί στο Γραφείο Δημόσιας Οικονομίας στην Ελλάδα το 1834[4], ο οποίος στη συνέχεια ακολούθησε τον Κωλέττη στη Γαλλία όταν αυτός στάλθηκε ως πρέσβης της Ελλάδας[5]. Στη Γαλλία ήδη βρισκόταν ο αδελφός της, Λεωνίδας, φοιτώντας στην ναυτική σχολή της Βρέστης, με τις συστάσεις του Κωλέττη και άλλων φιλελλήνων, στον οποίο ο βασιλιάς της Γαλλίας Λουδοβίκος Φίλιππος είχε δώσει τα ίδια δικαιώματα με αυτά που είχαν και οι Γάλλοι φοιτητές της Σχολής. Σύμφωνα με τον Μελετόπουλο που έγραψε βιογραφία του Λεωνίδα Παλάσκα, ο Λουδοβίκος Φίλιππος υποστήριζε θερμά τον Λεωνίδα, και μάλιστα στο γάμο της Ανθούσας με τον Ρουζιού μάρτυρες ήταν η γυναίκα του, Αμαλία (Amelie), και η πριγκίπισσα Αδελαΐδα, αδελφή του[6]. Σύμφωνα με τον Οικονόμου, που έγραψε στο βιβλίο του Το αγρόκτημα εκτεταμένα για τον Ρουζιού, ο Κωλέττης έγραψε στα απομνημονεύματά του ότι προίκισε την θυγατέρα του Παλάσκα και μέλλουσα σύζυγο του προξένου της Γαλλίας κ. Ρουζού με 5.000 δραχμές και 300 στρέμματα γης και την ονόμασε στο προικοσύμφωνο θετή του θυγατέρα, αλλά και έβαλε τον βασιλέα Λουδοβίκο Φίλιππο, τη σύζυγό του, την αδελφή της ως μάρτυρες και υπέγραψαν το προικοσύμφωνο, το οποίο κράτησε η κυρία Ρουζού. Ο Οικονόμου εκτιμά ότι με αυτό τον τρόπο έκαμψε ο Κωλέττης τις όποιες επιφυλάξεις είχε η οικογένεια του Αλεξάνδρου για το γάμο του με την Ανθούσα.[7] Με τη σειρά του, για να εξασφαλιστεί αυτή η προίκα, ο Αλέξανδρος ντε Ρουζού υποσχέθηκε, με άλλο ιδιωτικό συμφωνητικό, της 15/3/1836, 30.000 γαλλικά φράγκα στην Ανθούσα[8].

Στην Αθήνα, γύρω στο 1840, έμεναν στο σπίτι στην οδό Κυδαθηναίων 11-13, στην Πλάκα (στο οποίο το 1930 ιδρύθηκε το Μουσικό Λαογραφικό Αρχείο Μερλιέ)[9][10]. Ο σύζυγός της το 1842 διορίστηκε πρόξενος της Γαλλίας στη Σύρα (Consul de France à Syra) [11]. Το 1843 ο Αλέξανδρος και η Ανθούσα αγόρασαν το αγρόκτημα του Χαρβατίου, εφαρμόζοντας νέες καλλιεργητικές μεθόδους και στο οποίο έχτισαν μεγαλοπρεπή οικία, στην οποία το ζεύγος Ρουζού οργάνωνε συχνά δεξιώσεις για την αθηναϊκή υψηλή κοινωνία[12].

Από το 1849 ο Αλέξανδρος αρχίζει να έχει προβλήματα υγείας, αλλά η υγεία του επιδεινώνεται τα επόμενα χρόνια και δεν μπορεί να βρίσκεται στη Σύρο. Στο μεταξύ τα χρέη του μεγαλώνουν. Για να περισώσει το 1/3 του Χαρβατίου που ήταν υποθηκευμένο σε αυτήν, η Ανθούσα τον χωρίζει λίγες ημέρες πριν πεθάνει[13].

Οικογένεια: παιδιά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Ανθούσα και ο Αλέξανδρος απέκτησαν στην Αθήνα τρία παιδιά[14]:

  • την Μαρία Εβελίνα το 1837
  • τον Ιούλιο ντε Ροζού (Ιούλιο-Ιωάννη, Jules-Constant-Jean de Roujoux) στις 13 Ιουλίου 1842 [15][16]
  • την Σοφία Ιουλία το 1846

Με το θάνατο του Αλέξανδρου το 1852, λόγω των οικονομικών προβλημάτων που είχε, η Ανθούσα ζήτησε από το γαλλικό κράτος να δεχθεί τα κορίτσια της σε σχολείο στη Γαλλία όπου γίνονταν δεκτά τα ορφανά κορίτσια των μελών της Λεγεώνας της Τιμής χωρίς δίδακτρα, αλλά και τον Ιούλιο, σε λύκειο για υποτρόφους του Δημοσίου[14].

Ο Ιούλιος ντε Ροζού όταν μεγάλωσε έγινε διπλωμάτης και υπηρέτησε ως υποπρόξενος της Γαλλίας στον Βόλο από το 1895 μέχρι το 1897, γνωστός για το θετικό για τους Έλληνες ρόλο του την περίοδο του Ελληνοτουρκικού Πολέμου του 1897 και ο οποίος είχε λάβει τον τίτλο του ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής (Chevalier de la Légion d'honneur) για το ρόλο του αυτό από τη γαλλική κυβέρνηση[17].

Η παρουσία της Ανθούσας ντε Ροζού στην πολιτική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γελοιογραφία της Ρουζού δημοσιευμένη στη σατυρική εφημερίδα Το Άστυ
Γελοιογραφία στην εφημερίδα Άστυ του 1888, διάλογος Ανθούσας Ρουζού και Ιωάννη Πύρλα
Η Ανθούσα Ροζού στο θεωρείο της Βουλής, περιοδικό Νέος Αριστοφάνης, 1888

Ο άνδρας της, Αλέξανδρος ντε Ρουζιού πέθανε το 1852 στην Αθήνα σε ηλικία 43 ετών[18] και η Ανθούσα ήταν γνωστή ως χήρα Ροζού. Στη συνέχεια, η Ανθούσα έγινε γνωστή για το ρόλο της στο θεωρείο της Βουλής, ως υποστηρίκτρια και οπαδός του Θεόδωρο Δηλιγιάννη. Αναφέρεται ότι ήταν παρούσα περισσότερο και από τους ίδιους τους βουλευτές στις συνεδριάσεις της βουλής και συμμετείχε, άλλοτε επιδοκιμάζοντας υψηλόφωνα τον Δηλιγιάννη ή αποδοκίμαζε τους πολιτικούς της αντιπάλους[19]. Μαζί της ασχολούνταν οι σατιρικές εφημερίδες, όπως Ο Ρωμηός του Γεωργίου Σουρή που την ανέφερε στα έμμετρα κείμενά του[20][21][22] τόσο συχνά που ο Ηλίας Α. Συνοδινός (Μώμος Πατρεύς) σε έμμετρο σατιρικό κείμενό του σημειώνει για τις αναφορές στη Ρουζού από τον Ρωμηό[23]. Χαρακτηριστικά σημειώνεται ότι η Ρουζού ήταν ανάμεσα σε αυτούς που αποτελούσαν καθημερινά θέματα της σατιρικής εφημερίδας Ασμοδαίος, ενώ ήταν απαραίτητη στις γελοιογραφίες του Άστεως, του Εμμανουήλ Ροΐδη και του Θέμου Άννινου.

Σε αυτές τις γελοιογραφίες, ο Χρήστος Αγγελομάτης αναφέρει ότι παρουσιάζεται χαρακτηριστικά «με τις κορδέλες που στολίζουν το καπελλίνο της, με το ομπρελλίνο της ή το μανσόν της»[20][24]. Στο βιβλίο του Δημήτρη Καμπουράκη Μια σταγόνα ιστορία του 2013 χαρακτηρίζεται με τον σύγχρονο (πολύ μεταγενέστερο από την εποχή της) όρο «χούλιγκαν», ως η «η μεγαλύτερη πολιτική χούλιγκαν της ελληνικής ιστορίας», επειδή έκανε άνω κάτω τη Βουλή με τη συμπεριφορά της, ανάμεσα στα άλλα καταφερόμενη εναντίον του πρωθυπουργού Χαριλάου Τρικούπη[25].

Η πολιτική της δραστηριότητα ήταν γύρω και μετά το 1880, οπότε εμφανιζόταν στην Αθήνα ως μια κυρία μεγάλης ηλικίας, φιλάρεσκη και ιδιόρρυθμη, με χρωματιστά φουστάνια, φτερά κ.ά. Στις διαδηλώσεις υπέρ του «Κορδονάρχη» Θεόδωρου Δηλιγιάννη ήταν επικεφαλής μαζί με τον Τσελεπίτσαρη, τον περίφημο Αλβανό σημαιοφόρο, κραδαίνοντας την ομπρέλα της και φωνάζοντας το θούριο της εποχής[20]:
«Το κορδόνι, το κορδόνι,
την ελιά την ξεριζώνει»
και συνέχιζε μισά γαλλικά - μισά ελληνικά «Αλλόν, μεζ ανφάν ! Κορδονοκουμπάρος !» (μετάφραση: εμπρός παιδιά μου)

Στη Βουλή, στο θεωρείο των κυριών, είχε δική της θέση, την οποία δεν έπαιρνε καμιά άλλη και παρακολουθούσε με προσοχή τις συνεδριάσεις, επιδοκιμάζοντας ή επιδοκιμάζοντας του βουλευτές, βγάζοντάς τους και παρατσούκλια. Τον Δηλιγιάννη εκθείαζε ιδιαίτερα φωνάζοντας «Μπράβο, αηδόνι της Βουλής, Ζήτω ο Εθνάρχης»[20]. Ενδεικτική για την ένταση με την οποία καταφερόταν είναι η γελοιογραφία του Άννινου, κατά την οποία παρουσιαζόταν να κουβαλά δυο πιστόλες στις τσέπες της με υπότιτλο: «Οιωνός θυελλώδους εν τη Βουλή συζητήσεως»[24].

Το 1882, ο Κωστής Παλαμάς γράφει με το ψευδώνυμο Κουτρούλης στο περιοδικό Μη χάνεσαι αναφερόμενη σε αυτήν ως «βασίλισσα Ροζού» για τα παράπονα των άλλων νεοτέρων κυριών του θεωρείου, οι οποίες διαμαρτύρονται ότι είναι «ζηλότυπος του παραδείσου της» επιβάλλοντας τη σιωπή ή ζητώντας να ανοίξουν ή να κλείσουν τα παράθυρα, κλείνοντας με το κείμενο: «Η βασιλεία της Ροζούς τα έβαλε με την αυτοκρατορίαν της νεότητος»[26].

Πέθανε σε μεγάλη ηλικία, σαράντα χρόνια μετά το θάνατο του συζύγου της, στις 27 Δεκ 1890, αφήνοντας φήμη μιας γραφικής φιγούρας της αθηναϊκής ζωής. Ο Σουρής, της αφιέρωσε ποίημα στον Ρωμηό, που τέλειωνε ως εξής:[1]

Έσβησε κι εκείνη όπου τόσην φήμη
εις τους κύκλους όλους είχε τ' όνομά της
κι ο "Ρωμηός" δακρύζει στη λευκή της μνήμη
δεν θ' ακούσει πλέον το κελάηδημά της

Θα κυττάζει γύρω μέσ' στα θεωρεία
μήπως εις κανένα τη Ρουζού του δει,
μα θα είναι όλα σκοτεινά και κρύα,
της Ρουζού η γλώσσα δεν θα κελαϊδεί,

Πας και συ, γυναίκα κοσμοαγαπημένη
κι έχω εις τ΄ αλήθεια και για σένα λύπη...
η φωλιά σου πάντα στη Βουλή θα μένει,
μα το χελιδόνι απ' αυτήν θα λείπει

Μετέπειτα αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1922, με αφορμή μια κυρία που θορυβούσε και λάμβανε μέρος στην κοινοβουλευτική συζήτηση από το θεωρείο, η εφημερίδα Εστία ζητούσε από τον πρόεδρο του κοινοβουλίου Λομβάρδο να βάλει σε τάξη στη «μαινόμενη Ρουζού»[27]

Το 2014, παρά το γεγονός ότι είχαν περάσει πάνω από 100 χρόνια από την παρουσία της Ρουζούς στα θεωρεία, επισκέπτρια στα θεωρεία της Βουλής η οποία τραβούσε την προσοχή, χαρακτηρίστηκε ως «σύγχρονη Ρουζού».[28]

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Οικονόμου, Γιάννης (2012). Το Αγρόκτημα, Οι Γάλλοι διπλωμάτες ιδιοκτήτες του και οι Ελληνίδες γυναίκες τους (Ελλάδα 1827-1855). Αθήνα: Εκδ. Πελασγός. 

Αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 Οικονόμου, Γιάννης (2012). Το Αγρόκτημα, Οι Γάλλοι διπλωμάτες ιδιοκτήτες του και οι Ελληνίδες γυναίκες τους (Ελλάδα 1827-1855). Αθήνα: Εκδ. Πελασγός, Ιωάννης Χρ. Γιαννάκενας. σελίδες 171–172. 
  2. ↑ Νικόλαος Σπηλιάδης (1851). Απομνημονεύματα δια να χρησιμεύσωσι εις την νέαν ελληνικήν ιστορίαν 1821-1843. Τόμος Α. Αθήνησι: Τύποις Χ. Νικολαΐδου Φιλαδελφέως. σελ. 346. Ανακτήθηκε στις 17 Μαΐου 2015. 
  3. ↑ Επιστολή του Ιωάννη Κλίμακος προς Ιωάννη Κωλέττη[νεκρός σύνδεσμος], 10 Δεκεμβρίου 1835. (εκφράζονται ευχές για το γάμο του Ρουζιού)
  4. ↑ ΦΕΚ 19, 26 Μαΐου 1834, Εφημερίς της Κυβερνήσεως, Ναύπλιο, σελ. 158, Διορισμοί, «Δια του από 9 (21) Μαΐου Βασιλικού Διατάγματος διωρίσθησαν σύμβουλοι εις το παρά τη επί των Εσωτερικών Γραμματεία συστηθέν γραφείον επί της Δημοσίας Οικονομίας οι Κύριοι: ...»
  5. ↑ Journal des travaux de la Société française de statistique, Volumes 6-7, Société française de statistique universelle La Société, 1836, Volume 1er (nouvelle serie), No 10, Avril 1836, 6e vol. de la collection σελ. 577 (σελίδα αριθμημένη λάθος μαζί με την 578 ανάμεσα στις σελίδες 596 και 599) (κεφάλαιο «Statistique Générale du Royaume de Grèce» από σελ. 585-632)
  6. ↑ Notice Biographique sur Léonidas Palasca, Capitaine du vaisseau de la marine royale hellénique Αρχειοθετήθηκε 2016-03-04 στο Wayback Machine. par Ch. Mélétopoulo, Athènes, imprimerie de la philocalie, 1880, σελ. 15 (...μάρτυρες στο γάμο του Ρουζιού με την αδελφή του Λεωνίδα Παλάσκα ήταν η γυναίκα του βασιλιά Λουδοβίκου Φιλίππου, Αμαλία (Amelie), και η πριγκίπισσα Αδελαΐδα, αδελφή του...)
  7. ↑ Οικονόμου (2012). Το αγρόκτημα. Εκδ. Πελασγός. σελ. 101.  από τα απομνημονεύματα του Ιωάννη Κωλέττη:
    «επροίκισα την θυγατέραν του Παλάσκα και μέλλουσα τότε σύζυγον του Προξένου της Γαλλίας κ. Ρουζού με 5.000 δραχμές και 300 στρέμματα γης και την ονόμασον εις το προκοισύμφωνον θ«Έβαλα τον βασιλέα Λουί Φιλίπ, την σύζυγόν του, την αδελφή της και υπέγραψαν ως μάρτυρες εις το ρηθέν προικοσύμφωνον, το οποίο κρατεί η κα Ρουζού».
  8. ↑ Οικονόμου (2012). Το Αγρόκτημα. Εκδ. Πελασγός. σελ. 102. 
  9. ↑ Οικονόμου (2012). Το Αγρόκτημα. Εκδ. Πελασγός. σελ. 145. 
  10. ↑ Η ελληνική μουσική παράδοση σώζεται στην καρδιά της Πλάκας[νεκρός σύνδεσμος], newspile.gr, 2014-06-16
  11. ↑ Επιστολή J. Donadg προς Κωλέττη[νεκρός σύνδεσμος], 29 Οκτωβρίου 1842 / 10 Νοεμβρίου, αναφέρεται ο Roujoux ως νέος πρόξενος της Γαλλίας στη Σύρο
  12. ↑ Οι εκδοχές ονομασίας της Παλλήνης & του Γέρακα, το Περιβόλι Καλλιφρονά & το «Παλάτι» του Αλέξανδρου ντε Ρουζιού Αρχειοθετήθηκε 2016-03-04 στο Wayback Machine., Γιάννης Οικονόμου, Νεολόγος Αττικής, τοπική εφημερίδα, Έτος 9ο, Αρ. Φύλλου 219, 30 Απρ. 2014, σελ. 28, Ιστορικά της πόλης,
  13. ↑ Οικονόμου (2012). Το Αγρόκτημα. Εκδ. Πελασγός. σελίδες 151, 218.  (Συμβόλαιο 164/1853 του συμβολαιογράφου Αθηνών Δ. Σούτσου)
  14. ↑ 14,0 14,1 Οικονόμου (2012). Το Αγρόκτημα. Εκδ. Πελασγός. σελίδες 107, 170. 
  15. ↑ Annuaire diplomatique et consulaire de la République Française, Volumes 23-24; Volumes 1902-1903, Imprimerie Nationale, 1902
  16. ↑ Πιστοποιητικό γέννησης του Jules-Constant-Jean de Roujoux, γιου του Alexandre Louis Joseph de Roujoux και της Anthoussa Palasca, Base de données Léonore (Légion d'honneur)
  17. ↑ DE ROUJOUX, Jules Constant Jean, Réponse n° 58, Base de données Léonore (Légion d'honneur) [1]
  18. ↑ Philippe-Julien de Roujoux de Buxeui Αρχειοθετήθηκε 2016-03-10 στο Wayback Machine. pt.geneanet.org
  19. ↑ «Μικρός Ρωμηός: Η Ανθούσα Παλάσκα Ροζού». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Νοεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 24 Μαΐου 2015. 
  20. ↑ 20,0 20,1 20,2 20,3 Η Ροζού Αρχειοθετήθηκε 2016-03-05 στο Wayback Machine., Περιοδικό Μπουκέτο, Τόμ. 8, Αρ. 357 (1931)
  21. ↑ Γεώργιος Σουρῆς - Ποιήματα Αρχειοθετήθηκε 2015-05-23 στο Wayback Machine.
    Στο ποίημα Αρχηγοί:
    «Ἂς πλημμυρίσῃ μ᾿ ἀρχηγοὺς τὸ ἔθνος πέρα πέρα,
    ἂς μᾶς σηκώσῃ ἔξαφνα καὶ ἡ Ροζοῦ παντιέρα.»
  22. ↑ Ο Ρωμιός, εφημερίς που την γράφει ο Σουρής, Τομ. 1-5, 1883
    ...Τοιαύτα έλεγε σχεδόν του Θοδωρή το στόμα
    καί σάν καλάμι έτρεμε τοu καθενός τo σώμα,
    καί ή Ρόζου έφούσκωνε καί ή βουλή έσίγα
    κι' ο Τράκας θούρια θερμά έψέλλιζε τοΰ Ρήγα,
    oπόταν ήχους ήκουσα ογκανισμών αγρίων
    καi τρεις κενώδεις έγιναν των άνω θεωρείων,
    κι εφρύαξαν οι βουλευταί κι ελύθησαν αι γλώσσα
  23. ↑ Ο Ηλίας Α. Συνοδινός (Μώμος Πατρεύς) και οι σάτιρές του, Νίκος Ε. Πολίτης, εκδ. Περί Τεχνών, 2001, ISBN 960-8411-12-2, ISBN-13 978-960-8411-12-8, σελ. 172 «Ρωμηέ με την Ροζού σου και την Μουρλασημίναν!» και σελ. 122 (επεξηγηματικές πληροφορίες για την Ανθούσα από τον Ν. Πολίτη)
  24. ↑ 24,0 24,1 Ελληνικά ρωμαντικά χρόνια, Χρήστος Αγγελομάτης, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, ISBN 9780000500205, σελίδες 276, 286, 289 [2]
  25. ↑ Μια σταγόνα ιστορία, (Τρίτος Τόμος), Η Ελλάδα πέρα απ' τα ιστορικά γεγονότα, Δημήτρης Καμπουράκης, Εκδ. Πατάκης, 2013, ISBN13 9789601654164, κεφάλαιο «Η χούλιγκαν της βουλής»[3][νεκρός σύνδεσμος] «Η Ροζού, η μεγαλύτερη πολιτική χούλιγκαν της ελληνικής ιστορίας, κάνει άνω κάτω τη βουλή βρίζοντας θεούς και δαίμονες, καθώς και τον πρωθυπουργό Τρικούπη»
  26. ↑ Κουτρούλης (ψευδώνυμο) (Κυριακή 21 Νοεμβρίου 1882). «Βουλή». Μη Χάνεσαι (376). http://kosmopolis.lis.upatras.gr/index.php/mh_xanesai/article/view/77952/76828. Ανακτήθηκε στις 24/5/2015. 
    «Το κενόν θεωρείον των Κυριών μου ενθυμίζει την Κυρίαν Ροζού, προς ήν έχω καθήκον να υποβάλω παράπονα, αλλ’ ευώδη παράπονα, καθ’ ό εξελθόντα από ρόδινα χείλη. Και λοιπόν: δεν πρέπει να είναι τόσον ζηλότυπος του παραδείσου της, εν ώ καθ' εκάστην εγκαθιδρύεται, ώστε να διαμφισβητή μίαν προς μίαν τας άλλας Κυρίας και την ελάχιστην απόλαυσιν των θελγήτρων του. Αν ομιλούν εκεί, η βασίλισσα Ροζού επιβάλει σιωπήν. Αν σιωπούν, η βασίλισσα Ροζού θέλει και καλά να την ακούουν. Αν ανοίξουν κανέν παράθυρον η βασίλισσα κρυώνει. Αν το κλείσουν τότε καψώνει. Η βασιλεία της Ροζούς τα έβαλε με την αυτοκρατορίαν της νεότητος».
  27. ↑ Εφημερίδα Εστία, 22 Ιανουαρίου 1922 (αναφέρεται από τον Π. Σ. Αθανασιάδη, στο ιστολόγιο Νεώτερη Ελληνική Ιστορία Αρχειοθετήθηκε 2016-03-04 στο Wayback Machine.)
    «Δεν θα είναι δε το έργον του κ. Λομβάρδου υπερβολικά δύσκολον. Αν η ασχημοσύνη εγκατεστάθη εις τα θεωρεία και αν το θάρρος έφθασεν εις τοιούτον σημείον, ώστε και από το θεωρείον των κυριών μια μαινομένη Ροζού να λάβει μέρος εις την συζήτησιν, ο Πρόεδρος έχει εις την διάθεσίν του τους κλητήρας της Βουλής και ολόκληρον στρατιωτικήν δύναμιν, η οποία εις έν νεύμα του είναι υποχρεωμένη να δώση εις την αίθουσαν την όψιν που της αρμόζει».
  28. ↑ «Σύγχρονη Ροζού». Τα Νέα. 23/12/2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2015-05-16. https://web.archive.org/web/20150516044755/http://www.tanea.gr/instanea/aroma-voulis/article/5193033/sygxronh-rozoy/. Ανακτήθηκε στις 2015-05-24. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ανθούσα_Ρουζού&oldid=10364048"