Αμίλκας Αλιβιζάτος

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Αμίλκας Αλιβιζάτος
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση1887[1][2][3]
Ληξούρι[4]
Θάνατος12  Αυγούστου 1969
Αθήνα
Χώρα πολιτογράφησηςΕλλάδα
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςνέα ελληνική γλώσσα
Γαλλικά
Γερμανικά
Αγγλικά
ΣπουδέςΕθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (1904–1908)
Πανεπιστήμιο της Λειψίας (1908–1912)
Πανεπιστήμιο Χούμπολτ (1908–1912)
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταδιδάσκων πανεπιστημίου
θεολόγος
εκκλησιαστικός ιστορικός
ΕργοδότηςΕθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (1919–1957)
Αρσάκεια - Τοσίτσεια Σχολεία (από 1912)
Οικογένεια
ΓονείςΣπυρίδων Αλιβιζάτος
ΑδέλφιαΝικόλαος Αλιβιζάτος
Ανδρέας Αλιβιζάτος
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΠρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών (Ιανουάριος 1969 – Αύγουστος 1969)
μέλος της Ακαδημίας Αθηνών (από 1962)
δεδομένα

Ο Αμίλκας Αλιβιζάτος (1887- 1969) ήταν Έλληνας καθηγητής Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε στο Ληξούρι της Κεφαλονιάς το 1887 και ήταν γιος του Σπυρίδωνος Αλιβιζάτου. Αδέλφια του ήταν οι Ανδρέας και Νικόλαος Αλιβιζάτος.[5] Σπούδασε στο Εθνικό Πανεπιστήμιο της Αθήνας (1904-1908), αναγορεύτηκε διδάκτωρ και συμπλήρωσε τις σπουδές του στη Γερμανία για τέσσερα χρόνια (1908-1912),[6] στα Πανεπιστήμια της Λειψίας και του Βερολίνου.[7] Στις σπουδές του ειδικεύθηκε στην Εκκλησιαστική Ιστορία, το Κανονικό Δίκαιο, την Ιστορία και τη Θεωρία της Εκκλησιαστικής Διακονίας και της Κοινωνικής Πρόνοιας.[8]

Επέστρεψε στην Ελλάδα και το 1912 διορίστηκε καθηγητής θρησκευτικών στο Διδασκαλείο της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας (Αρσάκειο) και τμηματάρχης του τμήματος των εκκλησιαστικών στο υπουργείο των εκκλησιαστικών και της δημόσιας εκπαίδευσης (1917-1923).[8] Υπήρξε γενικός γραμματέας και πρόεδρος της Χριστιανικής Αδελφότητος Νέων. Διετέλεσε τρεις φορές κυβερνητικός επίτροπος στην Ιερή Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος την οποία αντιπροσώπευσε σε συνέδρια και εκκλησιαστικές αποστολές.[6] Ακόμη υπήρξε μέλος του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών[9] και πρόεδρος της Πολυκλινικής Αθηνών.[7] Συνέβαλε ακόμη στην ανάπτυξη του Θεολογικού Φοιτητικού Οικοτροφείου, στην ίδρυση του Οίκου Φοιτητρίας και της Σχολής Διακονισσών της Αποστολικής Διακονίας[9] και στην οργάνωση του Μαντζαβινάτειου Νοσοκομείου Ληξουρίου.[8]

Το 1915 εξελέγη έκτακτος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στις έδρες της βιβλικής ιστορίας και της ιστορίας της ελληνικής εκκλησίας. Η εκλογή του όμως αυτή δεν επικυρώθηκε από το υπουργείο παιδείας για πολιτικούς λόγους.[8] Από το 1919 ήταν τακτικός καθηγητής του Κανονικού Δικαίου και της Ποιμαντικής στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών ενώ δίδαξε και στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή. Εξαιτίας των πολιτικών ανωμαλιών στην Ελλάδα, απομακρύνθηκε από το Πανεπιστήμιο Αθηνών κατά την περίοδο 1920-1922. Το 1923 δίδαξε προσωρινά και άλλα μαθήματα του πρακτικού κλάδου λόγω απουσίας άλλων καθηγητών.[6] Υπήρξε τέσσερις φορές κοσμήτορας[10] της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κατά τα ακαδημαϊκά έτη 1925-1926, 1927-1928, 1935-1936 και 1948-1948. Αποχώρησε από το πανεπιστήμιο του 1957.[7]

Το 1962[11] εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών ενώ το 1969[12] διετέλεσε πρόεδρος αυτής.

Μιλούσε αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά.[8] Απεβίωσε στις 12 Αυγούστου 1969[13] στην Αθήνα[5].

Έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εργάστηκε και έγραψε 32 άρθρα για την εκκλησιαστική ανόρθωση του ελληνικού λαού κατά την επιστροφή του από τις σπουδές του στη Γερμανία. Τα άρθρα αυτά δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα Πατρίς, ενώ ακόμη πραγματοποίησε ομιλίες στον Φιλολογικό Σύλλογο «Παρνασσό». Η δραστηριότητα του αυτή, βοήθησε ώστε την περίοδο 1914-1915 να υπάρξει μέλος της νομοπαρασκευαστικής νομοθεσίας που αφορούσε την αναθεώρηση και συμπλήρωση της εκκλησιαστικής νομοθεσίας παρά τη νεαρή του ηλικία. Το 1923 ως επίτροπος στην Ιερά Σύνοδο στης Εκκλησίας της Ελλάδας συνέβαλε στη διατύπωση του Καταστατικού Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδας.[8]

Το 1936 διοργάνωσε το Α΄ Συνέδριο της Ορθοδόξου Εκκλησίας του οποίου τα πρακτικά δημοσιεύθηκαν από τον ίδιο ως πρόεδρο και βοήθησαν στο να παρουσιαστεί η Ελληνική Εκκλησία στους ετερόδοξους[9]. Εργάστηκε για την προβολή της Ορθόδοξης Εκκλησίας στη Χριστιανική Οικουμένη. Υπήρξε πρωτοπόρος της Οικουμενικής Κινήσεως και του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών[14] μαζί με τον θεολόγο Βασίλειο Ιωαννίδη και άλλους[14]. Το 1951 διοργάνωσε τις πανελλήνιες και πανχριστιανικές εορτές με αφορμή τη συμπλήρωση 1900 ετών από την έλευση του Αποστόλου Παύλου στην Ελλάδα.[8]

Συγγραφικό έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Είχε σημαντικό και πολύπτυχο συγγραφικό έργο. Συνέγραψε πραγματείες, άρθρα και συγγράμματα, και πολλά από αυτά μεταφράστηκαν σε άλλες γλώσσες. Μερικά από τα έργα του[7][8]:

  • Το αίτιον των περί το Πάσχα ερίδων του β΄ αιώνος (1911)
  • Η θρησκευτική και κατηχητική διδασκαλία (1912)
  • Ο σπουδαιότερος παράγων της εκκλησιαστικής ανορθώσεως (1914)
  • Οι ιεροί κανόνες μετά προεισαγωγικών σημειώσεων, παραπομπών και πινάκων (1923)
  • Η κοινωνική αποστολή της εκκλησίας (1925)
  • Η κωδικοποίησις των ιερών κανόνων της Ορθοδόξου Εκκλησίας (1931)
  • Η βιβλική και ιστορικοδογματική βάσις της κοινωνικής και ηθικής αποστολής της Εκκλησίας εξ επόψεως ορθοδόξου (1933)
  • Περί μικτών γάμων (1934)
  • Εκκλησία και Πολιτεία εξ επόψεως Ορθοδόξου (1937)
  • Τρόπος θετικής συνεννοήσεως των Ορθοδόξων Εκκλησιών (1937)
  • Η κοινωνική αποστολή και θέσις της Εκκλησίας (1938)
  • Το Κανονικόν Δίκαιον της Ορθοδόξου Εκκλησίας (1941)
  • Οι ιεροί κανόνες (β΄ εκδ. 1949)
  • Η συνείδησις της Εκκλησίας (1950)
  • Η Ελληνική Ορθόδοξος Εκκλησία (1955)
  • Ο φιλελεύθερος χαρακτήρ το κατ' εξοχήν γνώρισμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας (1963)

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 119375125. Ανακτήθηκε στις 13  Οκτωβρίου 2015.
  2. ↑ 2,0 2,1 Faceted Application of Subject Terminology. 204000. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ 3,0 3,1 LIBRIS. 291539. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 20  Δεκεμβρίου 2014.
  5. ↑ 5,0 5,1 «Αλιβιζάτος, Αμίλκας (Ληξούρι. 1887 - Αθήνα, 1969)». www.greekencyclopedia.com. Εκδοτική Αθηνών Α.Ε. Ανακτήθηκε στις 24 Νοεμβρίου 2016. 
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 Μπαλάνος, Δημήτριος Σ. (1937). Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών - Εκατονταετηρίς 1837 - 1937. τόμ. Α΄ Ιστορία της Θεολογικής Σχολής. Αθήναι: Πυρσός Α.Ε. σελ. 15-16. Ανακτήθηκε στις 24 Νοεμβρίου 2016. 
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 «Αλιβιζάτος, Αμίλκας». www.ygeiaonline.gr. Ανακτήθηκε στις 24 Νοεμβρίου 2016. 
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 8,5 8,6 8,7 Θεοδώρου, Ευάγγελος Δ. (15 Σεπτεμβρίου 1969). «Τα γεγονότα και τα ζητήματα - Αμίλκας Αλιβιζάτος (1877-1969)». Νέα Εστία (τχ. 1013): σσ. 1325-1326. http://www.ekebi.gr/magazines/ShowImage.asp?file=113792&code=4721. Ανακτήθηκε στις 2016-11-24. [νεκρός σύνδεσμος]
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 Σταθοκώστα, Βασιλική (2015). Θεολογία, Εκκλησιολογία, Διακονία στο έργο του Αμίλκα Σ. Αλιβιζάτου. Αθήνα: Έννοια. ISBN 978-960-6835-61-2. 
  10. ↑ «ΕΚΠΑ: Κοσμητεία Θεολογικής Σχολή - Διατελέσαντες Κοσμήτορες». deantheol.uoa.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 24 Νοεμβρίου 2016. 
  11. ↑ «Τακτικά μέλη της Ακαδημίας Αθηνών κατά σειρά εκλογής». www.academyofathens.gr. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2019. 
  12. ↑ «Πρόεδροι της Ακαδημίας Αθηνών από την ίδρυσή της | Ακαδημία Αθηνών». www.academyofathens.gr. Ανακτήθηκε στις 7 Οκτωβρίου 2019. 
  13. ↑ «Τα γεγονότα και τα ζητήματα - Αμίλκας Αλιβιζάτος». Νέα Εστία (τχ. 1012): σ. 1256. 1 Σεπτεμβρίου 1969. http://www.ekebi.gr/magazines/ShowImage.asp?file=113722&code=8452. Ανακτήθηκε στις 2016-11-24. [νεκρός σύνδεσμος]
  14. ↑ 14,0 14,1 Σταθοκώστα, Βασιλική Η. (2000). «Σχέσεις της εκκλησίας της Ελλάδος με το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών 1948-1961 (με βάση το αρχειακό υλικό του Π.Σ.Ε.)» Εθνικό Αρχείο Διδακτορικών Διατριβών. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αμίλκας_Αλιβιζάτος&oldid=10397644"