Αλμπέρτο Ασκάρι

Αλμπέρτο Ασκάρι
Ο Ασκάρι τον Απρίλιο του 1955
Προσωπικά στοιχεία
Όνομα	Αλμπέρτο Ασκάρι
Ημερομηνία γέννησης	13 Ιουλίου 1918
Τόπος γέννησης	Μιλάνο, Ιταλία
Εθνικότητα	Ιταλός
Ημερομηνία θανάτου	26 Μαΐου 1955 (36 ετών)
Τόπος θανάτου	Μόντσα, Ιταλία

Ο Αλμπέρτο Ασκάρι (Alberto Ascari, Μιλάνο, 13 Ιουλίου 1918 – Μόντσα, 26 Μαΐου 1955) ήταν Ιταλός οδηγός αγώνων. Κατάφερε να κατακτήσει δύο φορές τον τίτλο του Παγκόσμιου πρωταθλητή της Φόρμουλα Ένα (1952,1953), αγωνιζόμενος με την ομάδα της Φερράρι. Είναι ο μόνος Ιταλός οδηγός που έχει κατακτήσει τον συγκεκριμένο τίτλο δύο φορές. Σκοτώθηκε σε δυστύχημα στη Μόντσα, το 1955, καθώς δοκίμαζε ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο της Φερράρι. Το σημείο της πίστας, στο οποίο έχασε τη ζωή του, φέρει από τότε το όνομά του.

Τα πρώτα χρόνια

Γεννήθηκε στο Μιλάνο, στις 13 Ιουλίου του 1918. Ο πατέρας του, Αντόνιο Ασκάρι, ήταν και ο ίδιος οδηγός αγώνων. Το 1925 (26 Ιουλίου) σκοτώθηκε στο Γαλλικό Γκραν Πρι στον αγώνα στο Μοντλερί (Montlhéry), κοντά στο Παρίσι. Το γεγονός αυτό όμως δεν σταμάτησε την αγάπη του γιου του για τους αγώνες. Αρχικά ασχολήθηκε με αγώνες μοτοσικλέτας. Νυμφεύτηκε το 1940 και απέκτησε δύο παιδιά.

Οι πρώτοι Αγώνες

To 1940 πήρε μέρος στον αγώνα Μίλλε Μίλια (Mille Miglia) με Φερράρι. Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, πήρε μέρος ξανά σε αγώνες, τρέχοντας αρχικά με μια Maserati 4CLT, μαζί με τον φίλο του Λουίτζι Βιλλορέζι (Luigi Villoresi). Το 1946, η Διεθνής Ομοσπονδία Αυτοκινήτου (FIA) εισηγείται τους νέους κανονισμούς για τα γκραν πρι αυτοκινήτου, που θα αντικαθιστούσαν τους κανονισμούς που ίσχυαν πριν τον πόλεμο, και που ονομάστηκαν Φόρμουλα 1. Οι Ασκάρι και Βιλλορέζι κατάφεραν να διακριθούν σε αγώνες στη βόρειο Ιταλία. Ο Ασκάρι πήρε το προσωνύμιο Ciccio. Κέρδισε το πρώτο του Γκραν Πρι στο Σαν Ρέμο στην Ιταλία, το 1948, με Μαζεράτι, ενώ την ίδια χρονιά, πήρε τη δεύτερη θέση στο Βρετανικό Γκραν Πρι και την τρίτη θέση στο Γαλλικό Γκραν Πρι (Ρενς),με μια Alfa 158. Με την Μαζεράτι κατέκτησε άλλη μια νίκη, στο Ελβετικό Γκραν πρι (Bremgarten, 3 Ιουλίου 1949) καθώς και στο Γκραν Πρι στην Αργεντινή που διοργάνωνε ο στρατηγός Περόν (Gran Premio del General Juan Perón y de la Ciudad de Buenos Aires, Παλέρμο,Μπουένος Άιρες 29 Ιανουαρίου 1949). Στη συνέχεια πήγε στην ομάδα της Ferrari, όπου ήταν ήδη ο φίλος του Λουίτζι Βιλλορέζι. Με την ομάδα της Φερράρι νίκησε σε τρεις αγώνες, το Ιταλικό Γκραν Πρι (Μόντσα, 11 Σεπτεμβρίου 1949) το BRDC International Trophy, στην Αγγλία (Σίλβερστοουν, 20 Αυγούστου 1949) και άλλον έναν αγώνα στο Γκραν Πρι Αργεντινής, στο τέλος της χρονιάς (IV Gran Premio del General Juan Perón y de la Ciudad de Buenos Aires - Παλέρμο, Μπουένος Άιρες 18 Δεκεμβρίου 1949)

Σταδιοδρομία στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα Φόρμουλα 1

Το 1950, η FIA διοργανώνει το πρώτο Παγκόσμιο πρωτάθλημα Φόρμουλα 1. Ο Ασκάρι θα πάρει μέρος σε αυτό με την ομάδα της Φερράρι (Scuderia Ferrari), με συνοδηγούς τον Λουίτζι Βιλλορέζι και τον Ντορίνο Σεραφίνι (Dorino Serafini). Ο πρώτος αγώνας που η Φερράρι θα λάβει μέρος ήταν αυτός του Γκραν Πρι του Μονακό (21 Μαΐου 1950). Ο Ασκάρι θα καταφέρει να τερματίσει στη δεύτερη θέση, πίσω από τον Χουάν Μανουέλ Φάντζιο (Juan Manuel Fangio), που αγωνιζόταν με αυτοκίνητο της Alfa Romeo, της ομάδας που κυριάρχησε την πρώτη χρονιά. Το τέλος του πρωταθλήματος βρήκε τον Τζουζέπε Φαρίνα (Emilio Giuseppe "Nino" Farina) να κατακτά το πρωτάθλημα, ενώ ο Ασκάρι βρέθηκε στη 5η θέση, συγκεντρώνοντας 11 βαθμούς. Εκτός από το Μονακό, ο Ασκάρι κατέκτησε τη δεύτερη θέση και στο Ιταλικό Γκραν Πρι (3 Σεπτεμβρίου) έχοντας μοιραστεί τους βαθμούς με τον Σεραφίνι, το αυτοκίνητο του οποίου χρησιμοποίησε για να τερματίσει, ενώ τερμάτισε 5ος στο Γκραν Πρι του Βελγίου (18 Ιουνίου) και εγκατάλειψε σε αυτό της Ελβετίας (4 Ιουνίου). Εκτός από τα επίσημα Γκραν Πρι του πρωταθλήματος πήρε μέρος και σε ανεπίσημα που έγιναν την ίδια χρονιά, νικώντας σε αυτό της Ισπανίας (29 Οκτωβρίου).

Το 1951, ξανά με την ομάδα της Φερράρι κατάφερε να τερματίσει στη δεύτερη θέση, πίσω από τον Φάντζιο, συγκεντρώνοντας συνολικά 28 βαθμούς (σύμφωνα με το σύστημα βαθμολόγησης της εποχής, μόνο οι 25 από αυτούς μέτρησαν στην τελική βαθμολογία). Κατάφερε να νικήσει στο Γερμανικό και το Ιταλικό Γκραν Πρι (29 Ιουλίου και 16 Σεπτεμβρίου αντίστοιχα), ενώ ήρθε δεύτερος στη Γαλλία (1η Ιουλίου) και το Βέλγιο (17 Ιουνίου), 6ος στην Ελβετία (27 Μαΐου), 4ος στην Ισπανία (28 Οκτωβρίου) και εγκατέλειψε στη Βρετανία (14 Ιουλίου). Επίσης νίκησε στο Γκραν Πρι του Σαν Ρέμο (22 Απριλίου, μη επίσημο).

Παγκόσμιος Πρωταθλητής

Το 1952 αποδείχθηκε η πιο επιτυχημένη χρονιά του, καθώς αυτός και η Ferrari Tipo 500 κυριάρχησαν στο πρωτάθλημα, βοηθούμενοι και από το γεγονός της αλλαγής των κανονισμών (το πρωτάθλημα διεξήχθη με κανόνες της Φόρμουλα 2). Τερμάτισε στη πρώτη θέση, συγκεντρώνοντας συνολικά 53,5 βαθμούς, από τους οποίους στην επίσημη βαθμολογία μέτρησαν οι 36. Κατάφερε να κερδίσει όλα τα Γκραν Πρι στην Ευρώπη, στα οποία πήρε μέρος (Βέλγιο - 22 Ιουνίου, Γαλλία - 6 Ιουλίου, Βρετανία - 19 Ιουλίου, Γερμανία - 3 Αυγούστου, Ολλανδία - 17 Αυγούστου και Ιταλία - 7 Σεπτεμβρίου). Επίσης πέτυχε τον ταχύτερο γύρο σε 5 από αυτά (Βέλγιο, Γαλλία, Γερμανία, Ολλανδία και Ιταλία). Το μόνο Γκραν Πρι στο οποίο δεν πήρε μέρος ήταν αυτό της Ελβετίας (18 Μαΐου), καθώς βρισκόταν στις Η.Π.Α. για να λάβει μέρος στο Indianapolis 500(30 Μαΐου), με μία Ferrari 375. Ο Ασκάρι έγινε ο μόνος Ευρωπαίος οδηγός που πήρε μέρος στο συγκεκριμένο αγώνα, την περίοδο που αυτός ήταν μέρος του Παγκοσμίου πρωταθλήματος Φόρμουλα 1 (στο Indianapolis 500 συμμετείχαν μόνο Αμερικανικές ομάδες με Αμερικανούς οδηγούς). Στον αγώνα αυτό πάντως, δεν κατάφερε να τερματίσει, αφού εγκατέλειψε μετά από 40 γύρους. Επίσης, νίκησε σε άλλους 4 μή επίσημους αγώνες.

Το 1953 κατάφερε να επιτύχει τον θρίαμβό του, κατακτώντας για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά το πρωτάθλημα. Ήρθε πρώτος στο Γκραν πρι της Αργεντινής (18 Ιανουαρίου), μία νίκη που επισκιάστηκε από το δυστύχημα με την πτώση του Φαρίνα στις κερκίδες, κατά το οποίο έχασαν τη ζωή τους 13 θεατές. Συνέχισε τις πρωτιές σε Ολλανδία (7 Ιουνίου) και Βέλγιο (21 Ιουνίου), μέχρι το Γκραν Πρι της Γαλλίας (5 Ιουλίου), όπου κατέλαβε την 4η θέση, τερματίζοντας το σερί των 9 συνεχόμενων νικών του (εξαιρώντας το Indianapolis 500 τη χρονιάς εκείνης). Στον συγκεκριμένο αγώνα, έναν από τους πιο συναρπαστικούς της χρονιάς, τα 4 πρώτα αυτοκίνητα τερμάτισαν με διαφορά 4,6 δευτερόλεπτα. Επέστρεψε στις νίκες στο Γκραν Πρι της Βρετανίας (18 Ιουλίου), εγκατέλειψε σε αυτό της Γερμανίας (2 Αυγούστου), ενώ νίκησε και στην Ελβετία (23 Αυγούστου). Τέλος εγκατέλειψε στο Γκραν πρι της Ιταλίας(13 Σεπτεμβρίου). Τελικά συγκέντρωσε 46,5 βαθμούς, από τους οποίους, στη τελική βαθμολογία, μέτρησαν οι 34,5.

Ο θάνατος του

Στο πρωτάθλημα του 1954, ο Ασκάρι θα βρεθεί αρχικά στη Μαζεράτι, με την οποία έλαβε μέρος στο γαλλικό (4 Ιουλίου) και το βρετανικό (17 Ιουλίου) Γκραν Πρι, ενώ θα λάβει μέρος και στο Γκραν Πρι Ιταλίας (5 Σεπτεμβρίου) με μία Ferrari 625 και στο Γκραν Πρι Ισπανίας (24 Οκτωβρίου), με Lancia D50. Σε κανέναν από αυτούς δεν θα μπορέσει να τερματίσει, αλλά στο γκραν πρι του Σίλβερστοουν, θα είναι ένας από τους πέντε που θα καταφέρουν να σημειώσουν τον ταχύτερο γύρο και θα μοιραστούν τον ένα βαθμό που αυτός προσέφερε, όπως ταχύτερος ήταν και στο Γκραν Πρι της Ισπανίας. Έτσι τερμάτισε στην 25η θέση, με 1,14 βαθμούς. Επίσης θα καταφέρει να νικήσει στο Mille Miglia εκείνη τη χρονιά.

Το 1955, θα λάβει μέρος στο πρωτάθλημα με την ομάδα της Lancia (με Lancia D50). Θα αγωνιστεί στα Γκραν Πρι Αργεντινής (16 Ιανουαρίου) και Μονακό (22 Μαΐου). Και στα δύο δεν θα καταφέρει να τερματίσει. Σε αυτό του Μονακό, θα χάσει τον έλεγχο του αυτοκινήτου στον 81ο γύρο, και θα βρεθεί στη θάλασσα. Τέσσερις μέρες αργότερα θα βρεθεί στη Μόντσα. Εκεί θα συναντήσει τον φίλο του Εουτζένιο Καστελότι (Eugenio Castellotti), που δοκίμαζε μία Ferrari 750 στην πίστα της Μόντσα. Ο Ασκάρι αποφάσισε να δοκιμάσει και αυτός την Φερράρι για μερικούς γύρους. Στον τρίτο γύρο του, σε μία γρήγορη στροφή, που ονομαζόταν Curva di Vialone, έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου και τραυματίστηκε θανάσιμα. Από τότε το σημείο αυτό απόκτησε το όνομα του (Variante Ascari), αλλά σήμερα δεν χρησιμοποιείται πια.

Ο Ασκάρι λέγεται πως ήταν προληπτικός και χρησιμοποιούσε πάντα το ίδιο κράνος. Την ημέρα που σκοτώθηκε χρησιμοποιούσε το κράνος του Καστελότι.

Υπάρχουν διάφορα κοινά μεταξύ του θανάτου αυτού και του πατέρα του. Και οι δύο όταν πέθαναν ήταν 36 ετών, με τον Αλμπέρτο να είναι μόνο 4 μέρες πιο μεγάλος. Και οι δύο τους είχαν κερδίσει 13 Γκραν Πρι (επίσημα) και οδηγούσαν αυτοκίνητο με το νούμερο 26. Επίσης, και οι δύο, είχαν γλιτώσει 4 ημέρες πριν από σοβαρά ατυχήματα, ενώ σκοτώθηκαν την 26η ημέρα του μήνα σε έξοδο σε κάποια γρήγορη αριστερή στροφή. Και οι δύο άφησαν πίσω σύζυγο και δύο παιδιά. Ο Αλμπέρτο Ασκάρι ενταφιάστηκε δίπλα στον τάφο του πατέρα του, στο κοιμητήριο Cimitero Monumentale στο Μιλάνο.

Μία ακόμα παράξενη σύμπτωση ήταν πως ο Πωλ Χόκινς, που είχε παρόμοιο ατύχημα στο λιμάνι του Μονακό, δέκα χρόνια αργότερα, σκοτώθηκε και αυτός σε δυστύχημα με αυτοκίνητο, στις 26 Μαΐου.

Διάφορα

• Η μικρή Βρετανική Εταιρεία Ascari Cars, κατασκευάστρια του Ascari KZ1, ονομάστηκε έτσι προς τιμή του.
• Το 1992, συμπεριλήφθηκε στο Διεθνές Hall of Fame Μηχανοκίνητου Αθλητισμού.
• Ένας δρόμος στη Ρώμη έχει πάρει το όνομά του.
• Το σικέιν Ασκάρι στην πίστα Autodromo Nazionale της Μόντσα έχει πάρει το όνομά του από αυτόν.

Ρεκόρ

• Την περίοδο 1952 και 1953 πέτυχε τον ταχύτερο γύρο σε 7 συνεχόμενους αγώνες, ρεκόρ που δεν έχει ακόμα καταρριφθεί.
• Την περίοδο 1952 και 1953 πέτυχε 9 συνεχόμενες νίκες (σε αυτές δεν προσμετράται το Indianapolis 500 της χρονιάς καθώς, αν και ήταν μέρος του πρωταθλήματος, καμία από τις ευρωπαϊκές ομάδες δεν λάμβανε μέρος σε αυτό), κάτι που κανείς άλλος δεν είχε καταφέρει μέχρι τότε.

Πίνακας με τους αγώνες του στη Φόρμουλα 1

	Στοιχεία αυτοκινήτου			Αγώνες και Θέση									Βαθμολογία
Πρωτάθλημα	Ομάδα	Μοντέλο	Κινητήρας	1	2	3	4	5	6	7	8	9	Θέση	Βαθμοί
1950	Scuderia Ferrari	Ferrari 125	Ferrari V12	GP Βρετανίας DNP	GP Μονακό 2	Indianapolis 500 DNP	GP Ελβετίας Ret		GP Γαλλίας DNS				5ος	11
		Ferrari 125/275						GP Βελγίου 5
		Ferrari 375								GP Ιταλίας 2 *
1951	Scuderia Ferrari	Ferrari 375	Ferrari V12	GP Ελβετίας 6	Indianapolis 500 DNP	GP Βελγίου 2	GP Γαλλίας 2 †	GP Βερτανίας Ret	GP Γερμανίας 1	GP Ιταλίας 1	GP Ισπανίας 4		2ος	25 (28)
1952	Scuderia Ferrari	Ferrari 375	Ferrari V12		Indianapolis 500 Ret								1ος	36 (53.5)
		Ferrari Tipo 500	Ferrari Straight-4	GP Ελβετίας DNP		GP Βελγίου 1 (F)	GP Γαλλίας 1 (F)	GP Βρετανίας 1 (F)	GP Γρεμανίας 1 (F)	GP Ολλανδίας 1 (F)	GP Ιταλίας 1 (F)
1953	Scuderia Ferrari	Ferrari Tipo 500	Ferrari Straight-4	GP Αργεντινής 1 (F)	Indianapolis 500 DNP	GP Ολλανδίας 1	GP Βελγίου 1	GP Γαλλίας 4	GP Βρετανίας 1 (F)	GP Γερμανίας 8 ‡ (F)	GP Ελβετίας 1 (F)	GP Ιταλίας Ret	1ος	34.5 (46.5)
1954	Officine Alfieri Maserati	Maserati 250F	Maserati Straight-6	GP Αργεντινής DNP	Indianapolis 500 DNP	GP Βελγίου DNP	GP Γαλλίας Ret	GP Βρετανίας Ret (F)	GP Γερμανίας DNP	GP Ελβετίας DNP			25ος	1.14
	Scuderia Ferrari	Ferrari 625	Ferrari Straight-4								GP Ιταλίας Ret
	Scuderia Lancia	Lancia D50	Lancia V8									GP Ισπανίας Ret (F)
1955	Scuderia Lancia	Lancia D50	Lancia V8	GP Αργεντινής Ret	GP Μονακό Ret	Indianapolis 500 DNP	GP Βελγίου DNP	GP Ολλανδίας DNP	GP Βρετανίας DNP	GP Ιταλίας DNP			NC	0
Όροι: Ret=Εγκατάλειψη, DNP=Δεν έλαβε μέρος, DNS=Δεν εκίνησε, NC=Χωρίς κατάταξη, (F)=Ταχύτερος γύρος, Αγώνας με έντονη γραφή=Pole position

* Μοιράστηκε τους βαθμούς της θέσης με τον Ντορίνο Σεραφίνι

† Μοιράστηκε τους βαθμούς της θέσης με τον Χοσέ Φροϊλάν Γκονσάλες

‡ Μοιράστηκε τους βαθμούς της θέσης με τον Λουίτζι Βιλλορέσι

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Βιογραφία Αρχειοθετήθηκε 2012-10-13 στο Wayback Machine. του Αλμπέρτο Ασκάρι (Αγγλικά)
• Βιογραφία από την επίσημη ιστοσελίδα της Φόρμουλα 1 (Αγγλικά)
• στατιστικά (Αγγλικά)