Έβερεστ
Συντεταγμένες: 27°59′17.6500″N 86°55′30.0652″E / 27.988236111°N 86.925018111°E
| Έβερεστ | |
|---|---|
 | |
 | |
| Ύψος | 8.848,86 μέτρα[1][2] |
| Οροσειρά | Mahalangur Himal |
| Ήπειρος | Ασία |
| Χώρες | Νεπάλ[3] και Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας[4] |
| wikidata () | |
Το Έβερεστ (νεπαλικά: Σαγκαρμάθα - सगरमाथा, θιβετιανά: Τσομολάνγκμα - ཇོ་མོ་གླང་མ, κινεζικά: Τσουμουλάνγκμα - 珠穆朗玛) είναι η ψηλότερη κορυφή της οροσειράς των Ιμαλαΐων και η κορυφή της, το υψηλότερο σημείο της Γης πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, σε υψόμετρο 8.848,86 μέτρων, και βρίσκεται στα σύνορα Νεπάλ και Κίνας.[5] Αν όμως μετρήσει κάνεις το ψηλότερο σημείο από το κέντρο της Γης και όχι από την επιφάνεια της θάλασσας, τότε το ηφαίστειο Τσιμποράσο (Chimborazo) στην χώρα του Ισημερινού με ύψος από την θάλασσα 6.268 μέτρα είναι κατά 2.168 μέτρα ψηλότερο από το Έβερεστ και αυτό γιατί η Γη δεν είναι τέλεια σφαίρα και τα σημεία κοντά στον Ισημερινό είναι πιο μακριά από το κέντρο της Γης από τα σημεία της υπόλοιπης επιφάνειας. Παραδείγματος χάριν η απόσταση από το κέντρο της Γης και οποιοδήποτε σημείο στον Ισημερινό της Γης με την απόσταση από το κέντρο της Γης και τον βόρειο ή νότιο πόλο, είναι 21,3 χιλιόμετρα μεγαλύτερη (21.300 μέτρα).
Η κορυφή του Έβερεστ βρίσκεται μεταξύ Νεπάλ και Θιβέτ, σε γεωγραφικές συντεταγμένες 28ο Β, 87ο Α. Το ύψος της μεταβάλλεται κατά μερικά χιλιοστά κάθε έτος λόγω της διαδικασίας ορογένεσης που δημιούργησε τα Ιμαλάια και συνεχίζεται και στην εποχή μας καθώς η Ινδική τεκτονική πλάκα συγκρούεται με την Ευρασιατική. Συχνά αναφέρεται εσφαλμένα ως «η Στέγη του Κόσμου», αλλά αυτός ο όρος («the Roof of the World») στην πραγματικότητα αφορά το σύνολο της οροσειράς των Ιμαλαΐων.
Τα 8.850 μέτρα είναι τα δύο τρίτα του ύψους της Τροπόσφαιρας. Σε αυτό το ύψος, ο αέρας είναι αραιός και η έλλειψη οξυγόνου, οι δυνατοί άνεμοι και οι εξαιρετικά χαμηλές θερμοκρασίες εμποδίζουν την ανάπτυξη χλωρίδας ή πανίδας στις ανώτερες πλαγιές, που βρίσκονται όλες πάνω από τη γραμμή χιονιού.
Προέλευση της ονομασίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το Έβερεστ ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του Τζορτζ Έβερεστ, διευθυντή ενός τμήματος της Μεγάλης Τριγωνομετρικής Έρευνας της Ινδίας, που έλαβε χώρα όταν η Ινδία ήταν ακόμα βρετανική αποικία. Ένα απόγευμα του 1852 στο Ντέχρα Ντουν της αυτοκρατορικής Ινδίας, ο υπάλληλος-υπολογιστής (αυτή ήταν τότε η επίσημη ονομασία των υπαλλήλων που έκαναν υπολογισμούς) Χένεσι μπήκε στο γραφείο του προϊσταμένου του ανακράζοντας: «Κύριε, ανακάλυψα το ψηλότερο βουνό του κόσμου». Ο προϊστάμενός του, Άντριου Γουό, ενθουσιασμένος έδωσε το όνομα του διευθυντή-προκατόχου του στο ψηλότερο βουνό της Γης. Το τοπικό του όνομα είναι Τσομολάνγκμα, που σημαίνει «Θεά Μητέρα της Γης».
Προσπάθειες ανάβασης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι πρώτοι που κατάφεραν να ανέβουν στην κορυφή ήταν ο Έντμουντ Χίλαρι (1919–2008) και ο Τένσινγκ Νοργκέι στις 29 Μαΐου του 1953. Μέχρι το τέλος της ορειβατικής σεζόν του 2010, το κατόρθωμά τους επαναλήφθηκε άλλες 5.104 φορές από 3.142 ανθρώπους. Μέχρι τον Νοέμβριο του 2022, συνολικά 310 ήταν οι ορειβάτες που απεβίωσαν, ή σκοτώθηκαν από ατύχημα, προσπαθώντας να φτάσουν στην κορυφή του Έβερεστ, ενώ πάνω από 200 πτώματα παραμένουν στο βουνό και δεν έχουν απομακρυνθεί από αυτό, λόγω επικίνδυνων συνθηκών.[6] Ωστόσο, η κορυφή του Έβερεστ παραμένει σταθερά ελκυστικός στόχος και πρόκληση για τους ορειβάτες και η διαρκώς αυξανόμενη δημοτικότητα του Έβερεστ ως ανάβαση φαίνεται από το γεγονός ότι το 77% των επιτυχημένων αναβάσεων έγιναν από το έτος 2000 και μετά. Μόνο το 2007, καταγράφηκαν 633 αναβάσεις.
Στις 16 Μαΐου 1975 ανέβηκε στο Έβερεστ η πρώτη γυναίκα, η Γιαπωνέζα Τζούνκο Ταμπέι. Η Ταμπέι και ο σέρπα της, Ανγκ Τσερίνγκ Ι, ήταν το 38ο και 39ο άτομο που έφτασε ως την κορυφή.
Προσπάθειες ανάβασης από την πλευρά του Θιβέτ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ήδη από το 1912, έγιναν διάφορες απόπειρες για την ανάβαση από την Θιβετιανή πλευρά. Από το 1920 με την κατάληψη του Θιβέτ από τους Βρετανούς άρχισαν οι πιο συστηματικές προσπάθειες.
Η πρώτη που έγινε το 1921 από τον Συνταγματάρχη Τσαρλς Χάουαρντ-Μπέρι με τους Ρέμπουρν, τον Τζορτζ Μάλορι, τον Μπράιαν Ντόναχιου, τον Γκάι Μπούλοκ και τον Έντουαρντ Όλιβερ Γουΐλερ επέτρεψε να εντοπίσουν τον δρόμο για την κορυφή. Η ομάδα αυτή κατάφερε να φθάσει στη βόρεια πλευρά, αλλά μετά υποχώρησε.
Η δεύτερη έγινε το 1922, με επικεφαλής τον Τσαρλς Γκρανβιλ Μπρους και τον Έντουαρντ Λισλ Στρατ, τον τον Τζορτζ Μάλορι, τον Τζορτζ Φιντς και τον Τζέφρι Μπρους. Οι Φιντς και Μπρους κατάφεραν να φθάσουν στη βόρεια κόψη και σε υψόμετρο 8.320 μέτρων. Έγιναν έτσι οι πρώτοι άνθρωποι που ανέβηκαν πάνω από τα 8.000 μέτρα. Όμως μια χιονοστιβάδα σκότωσε τους σέρπα και έβαλε τέλος στην αποστολή.
Η τρίτη έλαβε χώρα το 1924, με επικεφαλής και πάλι τον Τσαρλς Γκρανβιλ Μπρους, που όμως έπαθε ελονοσία και υποχώρησε. Τον διαδέχτηκε ο Έντουαρντ Νόρτον με τους Τζορτζ Μάλορι, Τζέφρι Μπρους, Χάουαρντ Σάμοερβελ, Τζον Νόελ, Νόελ Όντελ και Άντριου Ιρβάιν. Οι Τζορτζ Μάλορι και Άντριου Ιρβάιν εθεάθησαν λίγο πριν φτάσουν στην κορυφή, αλλά μετά δεν ξαναγύρισαν ποτέ πίσω και πέθαναν χωρίς να γίνει ποτέ γνωστό αν έφθασαν στην κορυφή. Το πτώμα του Μάλορι βρέθηκε το 1999.
Τη δεκαετία του 1930 έλαβαν χώρα πολλές άλλες αποστολές, με σημαντικότερη αυτή του 1933, όλες όμως απέτυχαν. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος τερμάτισε όλες τις απόπειρες και μόνο η κινεζική απόπειρα του 1960 από την βορειοανατολική πλευρά στέφθηκε με επιτυχία.
Έλληνες ορειβάτες στο Έβερεστ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο πρώτος Έλληνας που ανέβηκε στην κορυφή του Έβερεστ ήταν ο Κωνσταντίνος Νιάρχος, στις 13 Μαΐου 1999, σε αποστολή του γραφείου OOT Expeditions.
Τον Μάιο του 2004, ελληνική αποστολή κατέκτησε διαδοχικά το Έβερεστ στις 16 με 18 του μήνα. Από τη νότια πλευρά σκαρφάλωσαν ο Γιώργος Βουτυρόπουλος, ο Αντώνης Αντωνόπουλος, ο Μιχάλης Στύλλας, ο Παναγιώτης Κοτρωνάρος, ο Παύλος Τσιαντός και την επομένη ο Νίκος Μαγγίτσης. Από τη βόρεια πλευρά, στις 18 Μαΐου 2004 ανέβηκαν ο Γεώργιος-Ιωάννης Τσιάνος, ο Γ. Αργύρης, ο Κώστας Αποστολόπουλος.[7]
Ο Παντελής Μιχαηλίδης κατέκτησε την κορυφή σε συνεργασία με ολλανδική αποστολή το 2005.[8][9]
Ο Αντώνης Συκάρης και ο Μάικ Ευμορφίδης σε αποστολή του Συνδέσμου Ελλήνων Ορειβατών, σκαρφάλωσαν από τη νότια πλευρά και έφτασαν στην κορυφή στις 22 Μαΐου 2017.[10]
Στις 20 Μαΐου του 2019, η Χριστίνα Φλαμπούρη και η Βανέσα Αρχοντίδου, έγιναν οι πρώτες Ελληνίδες που κατέκτησαν το Έβερεστ, προτελευταίο σταθμό στα πλαίσια της προσπάθειάς τους για την κατάκτηση των 7 κορυφών.[11]
Με μία μέρα διαφορά, την 21η Μαΐου 2019, σε ανεξάρτητη αποστολή, ολοκληρώθηκε και η ανάβαση της Αλίκης Αναστασοπούλου.[12]
Στις 23 Μαΐου 2019, ολοκλήρωσε την δεύτερη ανάβασή του ο Γιώργος Τσιάνος, από την Βόρεια πλευρά (Θιβέτ).[13]
Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ www
.spiegel .de /wissenschaft /natur /mount-everest-ist-jetzt-86-zentimeter-hoeher-a-df628d5e-9344-4fa2-af33-783c7ddcfc1f. - ↑ www
.bbc .com /news /world-asia-55218443. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2020. - ↑ «Mount Everest». Ανακτήθηκε στις 28 Ιανουαρίου 2019.
- ↑ Mount Everest 80. Ανακτήθηκε στις 28 Ιανουαρίου 2019.
- ↑ https://www.nationalgeographic.com/science/article/new-height-of-mount-everest-announced-by-china-and-nepal
- ↑ https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_people_who_died_climbing_Mount_Everest
- ↑ «Αναβάσεις-Αναρριχήσεις | Ελληνική Ομοσπονδία Ορειβασίας - Αναρρίχησης». www.eooa.gr. Ανακτήθηκε στις 20 Απριλίου 2019.
- ↑ «Συνοπτική Ιστορία της Ελληνικής Ορειβασίας». ΕΟΣ Αριδαίας. Ανακτήθηκε στις 20 Αυγούστου 2014.[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ «Ελληνική «εκστρατεία» στο Εβερεστ, του Σάκη Ιωαννίδη | Kathimerini». http://www.kathimerini.gr/901883/article/epikairothta/ellada/ellhnikh-ekstrateia-sto-everest. Ανακτήθηκε στις 2017-03-23.
- ↑ «Δύο Έλληνες πάτησαν στην κορυφή του Έβερεστ (Βίντεο & φωτο)». candianews.gr. 3 Ιουνίου 2017. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Αυγούστου 2017. Ανακτήθηκε στις 15 Ιουνίου 2017.
- ↑ «Οι Χριστίνα Φλαμπούρη και Βανέσα Αρχοντίδου πάτησαν το Έβερεστ». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Ιουλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 23 Μαΐου 2019.
- ↑ «Η Αλίκη Αναστασοπούλου, τρίτη Ελληνίδα που ανεβαίνει στο Έβερεστ μέσα σε δύο μόλις ημέρες!».
- ↑ Γ. Τσιάνος στην κορυφή του Έβερεστ από την βόρεια διαδρομή! https://anevenontas.gr/o-g-tsianos-sthn-koryfh-tou-everest-apo-th-voreia-diadromh/ Γ. Τσιάνος στην κορυφή του Έβερεστ από την βόρεια διαδρομή! Check
|url=value (βοήθεια). Missing or empty|title=(βοήθεια)
.
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Astill, Tony (2005). Mount Everest: The Reconnaissance 1935.
- Boukreev, Anatoli· DeWalt, G. Weston (1997). The Climb: Tragic Ambitions on Everest. Saint Martin's Press. ISBN 978-0-312-16814-8.
- Hillary, Edmund (1953). High Adventure. London: Hodder & Stoughton.
- Messner, Reinhold (1989). The Crystal Horizon: Everest – the first solo ascent. Seattle: The Mountaineers. ISBN 978-0-89886-207-2.
- Murray, W.H. (1953). The Story of Everest, 1921–1952. London: J.M. Dent & Sons.
- Norgay, Tenzing· Ullman, Ramsey James (1955). Tiger of the Snows. New York: Putnam.
- Tilman, H.W. (1952). Nepal Himalaya. Cambridge University Press.
- Washburn, Bradford (November 1988). «Mount Everest: Surveying the Third Pole». National Geographic 174 (5): 652–659. ISSN 0027-9358. OCLC 643483454.
- Fleetwood, Lachlan (Μαΐου 2022). Science on the Roof of the World: Empire and the Remaking of the Himalaya. Science in History. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-1-009-12311-2.
| |||||
| ||||||||||||||||||||||||||
|