Άννα Συνοδινού
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
| Άννα Συνοδινού | |
|---|---|
 Ο Ντίνος Ηλιόπουλος και η Άννα Συνοδινού, σε μία από τις λίγες κινηματογραφικές της εμφανίσεις (Θανασάκης ο πολιτευόμενος) | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Άννα Συνοδινού (Ελληνικά) |
| Γέννηση | Άννα Συνοδινού-Μαρινάκη 21 Νοεμβρίου 1927 Λουτράκι, Νομός Κορινθίας, Ελλάδα |
| Θάνατος | 7 Ιανουαρίου 2016 (88 ετών) Αθήνα, Ελλάδα |
| Τόπος ταφής | Κοιμητήριο Βύρωνα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ελληνικά[1] |
| Σπουδές | Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου (1946–1949)[2] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ηθοποιός |
| Πολιτική τοποθέτηση | |
| Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | Νέα Δημοκρατία |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Γιώργος Μαρινάκης (1956-2009) |
| Αδέλφια | Νίκος Συνοδινός |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Ευρωβουλευτής μέλος της Βουλής των Ελλήνων (εκλογική περιφέρεια Α΄ Αθηνών)[3] Υφυπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών της Ελλάδας |
| Βραβεύσεις | Θεατρικό έπαθλο Κοτοπούλη (2 φορές), Σταυρός Ευποιίας Ελλάδος, Σταυρός του Ιππότη του Ντάνεμπρο της Δανίας, του Ιππότη της Ιταλικής Λεγεώνας, παράσημο του Κέδρου του Λιβάνου. |
Η Άννα Συνοδινού (21 Νοεμβρίου 1927 - 7 Ιανουαρίου 2016[4]) ήταν μία απο τις σημαντικότερες Ελληνίδες ηθοποιούς. Για αρκετά χρόνια ασχολήθηκε ενεργά και με την πολιτική.[5]
Διακρίθηκε κυρίως σε ρόλους της αρχαίας τραγωδίας αλλά και του νεώτερου ελληνικού και ξένου ρεπερτορίου.[4][5] Η ερμηνεία της στην Αντιγόνη του Σοφοκλή το Καλοκαίρι του 1956 στο θέατρο της Επιδαύρου, την καθιέρωσε ως μία από τις μεγαλύτερες Ελληνίδες τραγωδούς που άφησαν ανεξίτηλο το αποτύπωμά τους στα πρόσωπα του αρχαίου θεάτρου.[4][5] Ενσάρκωσε όλες σχεδόν τις τραγικές μορφές, όπως την Πολυξένη, τις δύο Ιφιγένειες, την Άλκηστη, την Ανδρομάχη, την Ελένη, την Ηλέκτρα, την κορυφαία στις αισχύλειες Ικέτιδες, την Ιώ στον Προμηθέα δεσμώτη, την Ιοκάστη στον Οιδίποδα Τύραννο και τις Φοίνισσες, την Κλυταιμνήστρα στην Ορέστεια και την Εκάβη στην ομώνυμη τραγωδία αλλά και στις Τρωάδες του Ευριπίδη.[4][5]
Εμφανίσθηκε, επίσης, σε ελληνικές και ξένες κινηματογραφικές ταινίες, τηλεοπτικές σειρές και θεατρικές παραγωγές για την τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Η εμφάνισή της ως Ηλέκτρα στην ομώνυμη τραγωδία του Σοφοκλή από τα Επιδαύρια του 1961 αποτυπώθηκε στο σελιλόιντ, σε κινηματογραφική σκηνοθεσία Τεντ Ζάρπα.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Άννα Συνοδινού γεννήθηκε στο Λουτράκι Κορινθίας στις 21 Νοεμβρίου 1927.[4][5] Ήταν το όγδοο παιδί της οικογένειας της, που καταγόταν από την Αμοργό.[4][6] Τελείωσε το Γυμνάσιο στην Αθήνα και στη συνέχεια φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου (1947-1949).[7] Στη σκηνή πρωτοεμφανίστηκε το 1948 στο έργο του Εντμόν Ροστάν «Σιρανό ντε Μπερζεράκ», που σκηνοθέτησε για το Εθνικό Θέατρο ο Δημήτρης Ροντήρης.[7][8] Κατόπιν συνεργάστηκε με τον Ντίνο Ηλιόπουλο, τον Μίμη Φωτόπουλο και τον Νίκο Χατζίσκο στο ελεύθερο θέατρο.[6]
Καριέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Καθιέρωση ως πρωταγωνίστρια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Έπειτα από μερικές σποραδικές εμφανίσεις με το Εθνικό Θέατρο, υπήρξε μόνιμο στέλεχός του από το 1956 έως το 1964 και διέπρεψε για τις ερμηνείες της πλάι στην Κατίνα Παξινού, τον Αλέξη Μινωτή και τον Θάνο Κωτσόπουλο σε πρωταγωνιστικούς ρόλους της αρχαίας τραγωδίας, αλλά και του νεώτερου κλασικού ρεπερτορίου.[8][6] Το 1955 και το 1957 τιμήθηκε με το έπαθλο της Μαρίκας Κοτοπούλη. Ο Καραγάτσης γράφει για εκείνη: «Η Άννα Συνοδινού ανεβαίνει σταθερά την κλίμακα της καθιερώσεως. Ένα μόνο αναφέρω: ότι η ερμηνεία του ρόλου της Πολυξένης στάθηκε ισάξια πλάι στην κολοσσιαία ερμηνεία της Εκάβης της Παξινού» (Βραδυνή, 21-6-1955). Ενδιάμεσα παντρεύτηκε τον πρωταθλητή του τριπλούν και καπνέμπορο Γιώργο Μαρινάκη (1921-2009).[8][6]
Το 1965, η Άννα Συνοδινού ίδρυσε τον θίασο «Ελληνική Σκηνή» και αναζητώντας θεατρική στέγη εκμίσθωσε το παλαιό λατομείο του Λυκαβηττού και δημιούργησε το πασίγνωστο Θέατρο Λυκαβηττού σε σχέδια του αρχιτέκτονα Τάκη Ζενέτου.[8][6]
Τα χρόνια της Χούντας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Με την επιβολή της δικτατορίας το 1967, διέκοψε τη θεατρική της δραστηριότητα.[7][4] Η Χούντα ανακάλεσε την άδεια χρήσης του Θεάτρου του Λυκαβηττού και της αφαίρεσε το διαβατήριό της, ματαιώνοντας έτσι περιοδεία της στο εξωτερικό.[7][8][4] Το διάστημα αυτό εργάστηκε ως δακτυλογράφος στην εμπορική εταιρεία του συζύγου της.
Το 1972 επανήλθε στο θέατρο. Εμφανίστηκε στο ρόλο της Ηλέκτρας στο Ηρώδειο και λίγο αργότερα ανασυγκρότησε την «Ελληνική Σκηνή», στην οποία συνεργάστηκε με τον Θάνο Κωτσόπουλο. Από το 1973 έως το 1975 πραγματοποίησε εμφανίσεις με το Εθνικό Θέατρο και το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.
Πολιτική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μετά την πτώση της δικτατορίας αφοσιώθηκε στην πολιτική. Εξελέγη βουλευτής με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας στην Α΄ Αθηνών (1974, 1977, 1981, 1985, 1989) και διετέλεσε υφυπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών στην κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή (1977-1980).[8][4][6] Κατά τη διάρκεια της πολιτικής της σταδιοδρομίας εισηγήθηκε νομοθετικές προτάσεις για την προστασία των γερόντων, της μητρότητας, των παιδιών και ατόμων με ειδικές ανάγκες.[4] Στον καλλιτεχνικό τομέα εισήγαγε τα μαθήματα καλλιτεχνικής παιδείας στη Μέση Εκπαίδευση, πρότεινε την ένταξη των ηθοποιών στο ΙΚΑ και την ίδρυση της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης.[4] Το 1986 εξελέγη δημοτικός σύμβουλος Αθηναίων με τον συνδυασμό «Νέα Εποχή» του Μιλτιάδη Έβερτ.[8]
Τον Μάρτιο του 1990 παραιτήθηκε του βουλευτικού της αξιώματος κατά τη διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας και την αντικατέστησε στη Βουλή ο Βάιος Σταθόπουλος.[8] Σε μία από τις ψηφοφορίες, η βουλευτής Οικολόγων Εναλλακτικών Μαρίνα Δίζη, όταν κλήθηκε να ψηφίσει, άνοιξε ένα πανό, το οποίο έγραφε «Φτάνει το θέατρο για το +1, τον Πρόεδρο και το νέφος».[6][5][9] Η ενέργεια αυτή εξόργισε την Άννα Συνοδινού, που σε ένδειξη διαμαρτυρίας υπέβαλε την παραίτησή της, τόσο από το βουλευτικό της αξίωμα, όσο και από το κόμμα της.[5][9] Έκτοτε, δεν ξανασχολήθηκε με την πολιτική.[6][9]
Επιστροφή στο θέατρο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τον ίδιο χρόνο επανήλθε στη θεατρική δραστηριότητα, ερμηνεύοντας, εκτός από αρχαίο δραματολόγιο, ρόλους του νεώτερου ελληνικού θεάτρου με το Εθνικό Θέατρο («Το μυστικό της κοντέσσας Βαλέραινας» του Γρηγόρη Ξενόπουλου, «Ο αγαπητικός της Βοσκοπούλας» του Δημήτρη Κορομηλά).
Διδασκαλία-Συγγραφή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Αξιοσημείωτο ήταν το εκπαιδευτικό της έργο. Δίδαξε στις θεατρικές σχολές του Εθνικού Θεάτρου, του Πέλου Κατσέλη, της Καλλιτεχνικής Εταιρείας Αθηνών και του Ωδείου Αθηνών. Ήταν η συγγραφέας του αυτοβιογραφικού «Πρόσωπα και Προσωπεία» (Εκδόσεις Βλάση,1998) και του βιβλίου θεατρικών αναμνήσεων «Αίνος στους άξιους» (Καστανιώτης, 1999).
Διακρίσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τιμήθηκε με τα παράσημα Ευποιΐας και τον Ταξιάρχη του Φοίνικος του Ελληνικού κράτους καθώς και με το μετάλλιο της πόλεως των Αθηνών.[4] Τιμές της έχουν αποδοθεί και από ξένα κράτη για την καλλιτεχνική της προσφορά (Δανία, Γαλλία, Λίβανος, Ιταλία).[5]
- Σταυρος του Τάγματος της Ευποιΐας
- Σταυρός του Ιππότη του Ντάνεμπρο της Δανίας
- Σταυρός του Ιππότη της Ιταλικής Λεγεώνας
- Παράσημο του Κέδρου του Λιβάνου
Προσωπική Ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Υπήρξε παντρεμένη με τον πρωταθλητή του τριπλούν και έμπορο Γιώργο Μαρινάκη (1921-2009).[8] Η Άννα Συνοδινού εφυγε απο τη ζωή σε ηλικία 88 ετών.[4] Το τελευταίο διάστημα της ζωής της νοσηλευόταν σε κλινική στην Κυψέλη, ενώ για περισσότερο από ένα χρόνο αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας.[4] Η κηδεία της ηθοποιού έγινε στο Νεκροταφείο του Βύρωνα, παρουσία του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλου και χοροστατούντος του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερώνυμου Β΄.[8][5]
Θεατρικές παραστάσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Όλες οι πληροφορίες προέρχονται από το έντυπο πρόγραμμα της κάθε παράστασης ή/και από σχετικά δελτία τύπου.
Αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb16539606c. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ anemourion
.blogspot .com /2019 /03 /blog-post _989 .html. Ανακτήθηκε στις 8 Νοεμβρίου 2020. - ↑ Βουλή των Ελλήνων. f534d43d-1b85-4f3f-b638-b94ad0bf0a6f. Ανακτήθηκε στις 23 Απριλίου 2022.
- ↑ 4,00 4,01 4,02 4,03 4,04 4,05 4,06 4,07 4,08 4,09 4,10 4,11 4,12 4,13 «Πέθανε η Άννα Συνοδινού». LiFO. 7 Ιανουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 2023.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 5,6 5,7 5,8 Παπουτσή, Μαρία (7 Ιανουαρίου 2016). «Στιγμές από τη ζωή της Άννας Συνοδινού». in.gr. Ανακτήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 2023.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 6,5 6,6 6,7 Σκιαδάς, Ελευθέριος Γ. (22 Απριλίου 2020). «H θεατροδέσποινα Άννα Συνοδινού». Τα Αθηναϊκά. Ανακτήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 2023.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 Καλτάκη, Ματίνα (7 Ιανουαρίου 2019). «Η Συνοδινού δεν συζητείται. Επιβάλλεται». LiFO. Ανακτήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 2023.
- ↑ 8,00 8,01 8,02 8,03 8,04 8,05 8,06 8,07 8,08 8,09 Συκκά, Γιώτα (8 Ιανουαρίου 2016). «Αννα Συνοδινού: Αρχοντική, παθιασμένη και υπερήφανη». Η Καθημερινή. Ανακτήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 2023.
- ↑ 9,0 9,1 9,2 «Η άγνωστη Άννα Συνοδινού: Πως εγκατέλειψε την 16χρονη πολιτική της καριέρα μέσα σε λίγα λεπτά». HuffPost Greece. 7 Ιανουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 2023.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Απονομή επάθλου Κοτοπούλη στην Άννα Συνοδινού (Πρακτορείο Ηνωμένων Φωτορεπόρτερ, 1958). Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο.
|
- Βουλευτές Α΄ Αθηνών
- Βουλευτές εκλεγμένοι με τη Νέα Δημοκρατία
- Έλληνες υφυπουργοί Κοινωνικών Υπηρεσιών
- Τάγμα της Ευποιΐας
- Ελληνίδες ηθοποιοί κινηματογράφου
- Ελληνίδες ηθοποιοί θεάτρου
- Μέλη της ΕΠΟΝ
- Έλληνες ιταλικής καταγωγής
- Καθηγητές του Ωδείου Αθηνών
- Απόφοιτοι της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου
- Καθηγητές της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου