Άγιος Βικέντιος και Γρεναδίνες

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Συντεταγμένες: 13°15′N 61°12′W / 13.25°N 61.2°W / 13.25; -61.2

Άγιος Βικέντιος και Γρεναδίνες
Saint Vincent and the Grenadines

Σημαία

Εθνόσημο
Εθνικό σύνθημα: "Pax et justitia"
«Ειρήνη και δικαιοσύνη»
Εθνικός ύμνος: St Vincent Land So Beautiful
«Γη του Αγίου Βικεντίου, που είσαι τόσο ωραία»
Τοποθεσία της χώρας στον κόσμο
Η θέση του Αγίου Βικεντίου και Γρεναδίνων (πράσινο)
και μεγαλύτερη πόληΚίνγκσταουν
13°10′N 61°14′W / 13.167°N 61.233°W / 13.167; -61.233 (Κίνγκσταουν)
Αγγλικά
Βασιλευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία
Κάρολος Γ΄
Σούζαν Ντούγκαν
Ραλφ Γκονσάλβες
Ανεξαρτησία
- από Ην. Βασίλειο
- Ισχύον Σύνταγμα

27 Οκτωβρίου 1979
27 Οκτωβρίου 1979
 • Σύνολο
 • % Νερό
Ακτογραμμή

389 km2 (201η)
αμελητέο
84 km
Πληθυσμός
 • Εκτίμηση 2022 
 • Απογραφή 2011 
 • Πυκνότητα 

110.872[1] (198η) 
109.991  
285,0 κατ./km2 (49η) 
ΑΕΠ (ΙΑΔ)
 • Ολικό  (2019)
 • Κατά κεφαλή 

1,373 δισ. $1[2]  
12.431 $[2]  
ΑΕΠ (ονομαστικό)
 • Ολικό  (2019)
 • Κατά κεφαλή 

864 εκατ. $[2]  
7.827 $[2]  
ΔΑΑ (2021)Μείωση 0,751[3] (89η) – υψηλός
ΝόμισμαΔολάριο Ανατολικής Καραϊβικής (XCD)
(UTC -4)
Internet TLD.vc
Οδηγούν στααριστερά
Κωδικός κλήσης+1-784

Ο Άγιος Βικέντιος και Γρεναδίνες είναι ένα ανεξάρτητο νησιωτικό κρατίδιο στην Καραϊβική Θάλασσα και είναι μέλος της Κοινοπολιτείας των Εθνών, της άλλοτε Βρετανικής Κοινοπολιτείας. Έχει έκταση 389 τετραγωνικά χιλιόμετρα, πληθυσμό 110.872[1] κατοίκους σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση για το 2022 και αποτελείται από το νησί Άγιος Βικέντιος και τις 32 Γρεναδίνες. Επίσημη γλώσσα στο νησί είναι η αγγλική. Εθνική εορτή στη χώρα είναι η ημέρα της ανεξαρτησίας από το Ηνωμένο Βασίλειο, η 27η Οκτωβρίου.

Ετυμολογία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Χριστόφορος Κολόμβος, ο πρώτος Ευρωπαίος που έφτασε στο νησί στις 22 Ιανουαρίου του 1498, ονόμασε το νησί από τον Άγιο Βικέντιο της Σαραγόσας, του οποίου η γιορτή ήταν εκείνη την ημέρα. Οι Γρεναδίνες πήραν το όνομά τους από την ισπανική πόλη της Γρανάδας, αλλά για να διαφοροποιηθούν από το νησί με το ίδιο όνομα, χρησιμοποιήθηκε το υποκοριστικό. Πριν από την άφιξη των Ισπανών, οι Καραΐβοι που κατοικούσαν στο νησί του Αγίου Βικεντίου, αποκαλούσαν το νησί Youloumain, προς τιμήν του Youlouca, του πνεύματος των ουράνιων τόξων, που πίστευαν ότι κατοικούσε στο νησί.[4][5]

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Προ-αποικιακή περίοδος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πριν από την άφιξη Ευρωπαίων και Αφρικανών τον 16ο αιώνα, διάφορες αυτόχθονες αμερικάνικες ομάδες πέρασαν ή εγκαταστάθηκαν στον Άγιο Βικέντιο και τις Γρεναδίνες, συμπεριλαμβανομένων των Κίμπονεϊ, Αραουάκων και Καραΐβων.[6][7] Το νησί γνωστό τώρα ως Άγιος Βικέντιος ονομαζόταν αρχικά Youloumain[8] από τους ντόπιους Καραΐβους που αποκαλούσαν τους εαυτούς τους Καλίνα/ Καρίνα (το «λ» και το «ρ» προφέρονται ακριβώς το ίδιο στη γλώσσα τους).[εκκρεμεί παραπομπή]

Ευρωπαϊκή άφιξη και πρώιμη αποικιακή περίοδο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πιστεύεται ότι ο Χριστόφορος Κολόμβος είδε το νησί το 1498, δίνοντάς του το όνομα Άγιος Βικέντιος.[4] Οι αυτόχθονες Γκαριφούνα, που έγιναν γνωστοί ως «Μαύρες Καραΐβοι», εμπόδισαν επιθετικά την ευρωπαϊκή εγκατάσταση στον Άγιο Βικέντιο.[9][5]

Γαλλικός και βρετανικός αποικισμός και ο πρώτος πόλεμος των Καραΐβων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Απεικόνιση των διαπραγματεύσεων για τη συνθήκη του 1773 μεταξύ των Βρετανών και των Μαύρων Καραΐβων

Έγιναν διάφορες προσπάθειες από τους Άγγλους και τους Ολλανδούς να διεκδικήσουν το νησί αλλά αποδείχτηκαν ανεπιτυχείς και ήταν οι Γάλλοι που κατάφεραν για πρώτη φορά να αποικίσουν το νησί. Εγκαταστάθηκαν στην πόλη Μπαρρουαλί στην υπήνεμη πλευρά του Αγίου Βικεντίου το 1719.[9] Οι Γάλλοι έφεραν μαζί τους Αφρικανούς σκλάβους αιχμαλώτους πολέμου για να εργαστούν στις φυτείες ζάχαρης, καφέ, λουλακί, καπνού, βαμβακιού και κακάου.[10]

Οι Βρετανοί κατέλαβαν το νησί και έδιωξαν τους Γάλλους από το Μπαρρουαλί κατά τη διάρκεια του Επταετούς πολέμου. Η κυριαρχία των Βρετανών επιβεβαιώθηκε με τη Συνθήκη των Παρισίων (1763).[9] Με τον έλεγχο του νησιού το 1763, οι Βρετανοί έθεσαν τα θεμέλια του Φορτ Σαρλότ και επίσης έφεραν μαζί τους Αφρικανούς σκλάβους αιχμάλωτους πολέμου για να εργαστούν στις φυτείες του νησιού. Ωστόσο, οι Μαύροι Καραΐβοι, οι οποίοι ήταν αντίθετοι στη βρετανική παρουσία, πολέμησαν τους Βρετανούς, ξεκινώντας τον πρώτο πόλεμο των Καραΐβων που διήρκεσε από το 1772 έως το 1773.[9]

Κατά τη διάρκεια του Αγγλο-Γαλλικού πολέμου (1778-1783) οι Γάλλοι ανακατέλαβαν τον Άγιο Βικέντιο το 1779. Ωστόσο, οι Βρετανοί ανέκτησαν τον έλεγχο του νησιού με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών (1783).[9][5]

Βρετανική αποικιακή περίοδος και ο Δεύτερος Πόλεμος των Καραΐβων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αποικιακή σημαία (έως το 1979)

Η κακή ειρήνη μεταξύ των Βρετανών και των Μαύρων Καραΐβων οδήγησε στον Δεύτερο Πόλεμο των Καραΐβων, ο οποίος διήρκεσε από το 1795 έως το 1796.[9] Οι Μαύροι Καραΐβοι είχαν αρχηγό τον Γκαριφούνα Joseph Chatoyer και υποστηρίχθηκαν από τους Γάλλους, ιδίως από τον ριζοσπαστικό Victor Hugues από το νησί της Μαρτινίκας. Η εξέγερσή τους τερματίστηκε τελικά το 1797 από τον Βρετανό στρατηγό Ραλφ Άμπερκρομπι. Υπογράφτηκε μία νέα συνθήκη ειρήνης η οποία είχε ως αποτέλεσμα την εξορία περίπου 5.000 Μαύρων Καραΐβων στο Ροατάν, ένα νησί στα ανοικτά των ακτών της Ονδούρας, και στο Μπελίζ και στο Μπαλικώ (Baliceaux) στις Γρεναδίνες.[5] Το 1806 ολοκληρώθηκε το Φορτ Σαρλότ.[εκκρεμεί παραπομπή] Το 1812 εξερράγη το ηφαίστειο Σουφριέρ με αποτέλεσμα σημαντικές καταστροφές.[11][5]

Οι Βρετανοί κατάργησαν τη δουλεία στον Άγιο Βικέντιο (καθώς και στις άλλες αποικίες των Βρετανικών Δυτικών Ινδιών) το 1834, και ακολούθησε μια περίοδος μαθητείας που έληξε το 1838.[5][9] Μετά το τέλος της, προέκυψε έλλειψη εργατών στις φυτείες, και αυτό αντιμετωπίστηκε αρχικά με τη μετανάστευση εργατών με ασφάλιση. Στα τέλη της δεκαετίας του 1840 έφτασαν πολλοί Πορτογάλοι μετανάστες από τη Μαδέρα και μεταξύ 1861 και 1888 έφτασαν Ινδοί εργάτες.[9] Οι συνθήκες παρέμειναν σκληρές τόσο για τους πρώην σκλάβους όσο και για τους μετανάστες εργάτες, καθώς οι χαμηλές τιμές της ζάχαρης κράτησαν την οικονομία στάσιμη μέχρι τα τέλη του αιώνα. Στη συνέχεια, η οικονομία πέρασε σε μια περίοδο παρακμής με πολλούς γαιοκτήμονες να εγκαταλείπουν τα κτήματα τους και να αφήνουν τη γη να καλλιεργηθεί από απελευθερωμένους σκλάβους.[εκκρεμεί παραπομπή]

Ο βασιλιάς του Opobo, Jaja της Νιγηρίας εξορίστηκε στον Άγιο Βικέντιο μετά τη σύλληψή του από τους Βρετανούς το 1887 για τη μεταφορά φορτίων φοινικέλαιου απευθείας στο Λίβερπουλ χωρίς τη μεσολάβηση της Εθνικής Αφρικανικής Εταιρείας.[εκκρεμεί παραπομπή]

20ος αιώνας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1902, το ηφαίστειο Σουφριέρ εξερράγη, σκοτώνοντας 1.500-2.000 ανθρώπους. Πολλές γεωργικές εκτάσεις υπέστησαν ζημιές και η οικονομία επιδεινώθηκε.[5][9][11]

Ο Άγιος Βικέντιος και οι Γρεναδίνες πέρασαν από διάφορα στάδια αποικιοκρατίας υπό τους Βρετανούς. Το 1776 εγκρίθηκε μια αντιπροσωπευτική συνέλευση, το 1877 εγκαταστάθηκε η κυβέρνηση της αποικίας του Στέμματος, το 1925 δημιουργήθηκε ένα νομοθετικό συμβούλιο με περιορισμένο δικαίωμα,[9] και το 1951 καθιερώθηκε η καθολική ψηφοφορία.[9] Κατά την περίοδο αυτή, η Βρετανία έκανε αρκετές προσπάθειες να ενοποιήσει το νησί με άλλα Προσήνεμα Νησιά ως ενιαία οντότητα, με σκοπό την απλοποίηση του βρετανικού ελέγχου σε αυτήν την υποπεριοχή μέσω μιας ενιαίας ενοποιημένης διοίκησης.[9] Στη δεκαετία του 1960, οι Βρετανοί προσπάθησαν και πάλι να ενώσουν όλα τα νησιά της περιοχής, συμπεριλαμβανομένου του Αγίου Βικεντίου, σε μια ενωμένη ενιαία οντότητα υπό βρετανικό έλεγχο, ενοποιημένα πολιτικά. Η ενοποίηση επρόκειτο να ονομαστεί Ομοσπονδία Δυτικών Ινδιών και οδηγούνταν από την επιθυμία να αποκτήσει ανεξαρτησία από τη βρετανική κυβέρνηση. Ωστόσο, η απόπειρα κατέρρευσε το 1962.[9]

Ο Άγιος Βικέντιος έλαβε το καθεστώς «συνεργαζόμενης πολιτείας» από τη Βρετανία στις 27 Οκτωβρίου του 1969.[9] Αυτό έδωσε στον Άγιο Βικέντιο τον πλήρη έλεγχο των εσωτερικών του υποθέσεων, αλλά δεν είχε πλήρη ανεξαρτησία.[εκκρεμεί παραπομπή]

Τον Απρίλιο του 1979 το Σουφριέρ εξερράγη ξανά. Αν και κανείς δεν σκοτώθηκε, χιλιάδες άνθρωποι εκκενώθηκαν από τις εστίες τους και πάλι υπήρξαν εκτεταμένες γεωργικές ζημιές.[11]

Στις 27 Οκτωβρίου του 1979 ο Άγιος Βικέντιος και οι Γρεναδίνες έγιναν τα τελευταία νησιά των Προσήνεμων Νήσων που κέρδισαν την ανεξαρτησία τους,[9][5] και αυτή η ημερομηνία είναι τώρα η Ημέρα Ανεξαρτησίας της χώρας, μια δημόσια αργία.[4] Η χώρα επέλεξε να παραμείνει στη Βρετανική Κοινοπολιτεία, διατηρώντας τη βασίλισσα Ελισάβετ Β΄ ως μονάρχη, που εκπροσωπείται τοπικά από έναν γενικό κυβερνήτη.[12]

Στις 25 Νοεμβρίου 2009 διενεργήθηκε δημοψήφισμα για την εισαγωγή νέου συντάγματος, το οποίο απορρίφθηκε με ποσοστό 55% έναντι 43%. Εάν είχε εισαχθεί το προτεινόμενο σύνταγμα ο βρετανός μονάρχης θα έπαυε να είναι αρχηγός του κράτους του Αγίου Βικεντίου και Γρεναδίνες και η μοναρχία θα είχε καταργηθεί.

Γεωγραφία και κλίμα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Δορυφορική εικόνα της χώρας του 2002

Η χώρα βρίσκεται ανάμεσα στην Αγία Λουκία και στη Γρενάδα, αποτελείται δε από ηφαιστειογενή νησιά. Το μεγαλύτερο από αυτά είναι ο Άγιος Βικέντιος, ο οποίος έχει σχήμα έλλειψης. Εκτός από τον Άγιο Βικέντιο, στη χώρα ανήκει και το νησιωτικό συγκρότημα Γρεναδίνες, το οποίο περιλαμβάνει τα νησιά:

Οι υπόλοιπες Γρεναδίνες, στα νότια, διοικούνται από τη Γρενάδα.

Κλίμα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στα βόρεια του νησιού βρίσκεται το ψηλότερο σημείο του νησιωτικού κράτους, το όρος Σουφριέρ (σε υψόμετρο 1.234 μ.), το οποίο είναι ενεργό ηφαίστειο, υπάρχει μάλιστα λίμνη στον κρατήρα του. Στις 7 Μαΐου του 1902 περίπου 2.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους σε μια έκρηξη του ηφαιστείου αυτού.[13] Η τελευταία του έκρηξη σημειώθηκε το 2021. Η χώρα έχει τροπικό κλίμα, με μία περίοδο ξηρασίας από τον Ιανουάριο μέχρι τον Απρίλιο και μία περίοδο βροχοπτώσεων από τον Ιούνιο ως το Νοέμβριο. Οι βροχοπτώσεις είναι περισσότερες στα ορεινά. Πολύ συχνά τα νησιά πλήττονται από τυφώνες και τροπικές καταιγίδες.

Δημογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η εξέλιξη του πληθυσμού της νησιωτικής χώρας, την περίοδο 1961-2003

Σε πολύ μεγάλο ποσοστό ο πληθυσμός ζει στην ύπαιθρο (75%) ενώ το υπόλοιπο ζει στις πόλεις. Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού, σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2019 του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ήταν 73,2 χρόνια (71,3 χρόνια οι άνδρες και 75,3 οι γυναίκες).[14]

Γλώσσα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι κάτοικοι ομιλούν Αγγλικά, όπως και τη γαλλική διάλεκτο πατουά. Η διάλεκτος αυτή, γνωστή ως βινσεντιανή κρεολική (Vincentian Creole). Γύρω στους 138.000 ανθρώπους ομιλούν την κρεολική διάλεκτο (1989 J. Holm)[15][16][17] ομιλείται από αρκετούς ανθρώπους αλλά δεν είναι επίσημη γλώσσα. Η αγγλική χρησιμοποιείται στην εκπαίδευση, στη θρησκεία και σε επίσημους χώρους, ενώ η κρεολική διάλεκτος χρησιμοποιείται στην επικοινωνία με φίλους και εντός της οικογένειας.

Θρησκεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αναφορικά με το θρήσκευμα, οι κάτοικοι είναι Προτεστάντες (το 13% είναι Ρωμαιοκαθολικοί, ισχυρό είναι το δόγμα των Μεθοδιστών) και αριθμούν περίπου τους 118.000. Υπάρχουν, επίσης, 351 Μάρτυρες του Ιεχωβά[18] και 578 Μορμόνοι της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών[19]. Οι περισσότεροι κάτοικοι είναι έγχρωμοι (Μαύροι Αφρικανοί, 66%), ενώ οι υπόλοιποι είναι μιγάδες, Αμερινδοί, Καραΐβοι και άλλοι αυτόχθονες.

Διεθνείς σχέσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Άγιος Βικέντιος διατηρεί διπλωματικές σχέσεις με οικονομικά αναπτυγμένες χώρες, όπως οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και ο Καναδάς. Επίσης, έχει πρεσβείες στην Ταϊβάν, την Κούβα, τη Βενεζουέλα και το Κυρίαρχο Στρατιωτικό Τάγμα της Μάλτας. Η Ελλάδα εκπροσωπείται διπλωματικώς στον Άγιο Βικέντιο και Γρεναδίνες, μέσω παράλληλης διαπίστευσης, από την ελληνική Πρεσβεία στο Καράκας, στη Βενεζουέλα. Σύμφωνα με στοιχεία του Προξενικού Γραφείου της Πρεσβείας, υπάρχει σήμερα μόνο ένας Έλληνας ομογενής εγκατεστημένος στη νησιωτική χώρα.[20] Η Ελλάδα χορήγησε στον Άγιο Βικέντιο και Γρεναδίνες 30.000 ευρώ ως αναπτυξιακή βοήθεια. Η χώρα έχει ενισχύσει τους διπλωματικούς δεσμούς της με την Κύπρο.[21]

Διοικητική διαίρεση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Διοικητική διαίρεση του Αγίου Βικεντίου και Γρεναδίνων.

Η χώρα διαιρείται σε έξι ενορίες (οι πέντε από αυτές βρίσκονται στον Άγιο Βικέντιο). Οι κοινότητες αυτές λέγονται parishes και είναι:

Πολιτική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το πολίτευμα της χώρας είναι Βασιλευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία στα πλαίσια της Κοινοπολιτείας. Απέκτησε Σύνταγμα στις 27 Οκτωβρίου 1979[22], με το που κατέστη ανεξάρτητο κράτος. Αρχηγός του κράτους είναι ο βασιλιάς Κάρολος Γ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου, ο οποίος εκπροσωπείται από τη Γενική Κυβερνήτρια (από την 1η Αυγούστου 2019 η Σούζαν Ντούγκαν), ενώ πρωθυπουργός είναι ο Ραλφ Γκονσάλβες (Ralph Gonsalves), αρχηγός του κόμματος ULP, από τις 29 Μαρτίου του 2001.

Το Νέο Δημοκρατικό Κόμμα του Τζέιμς Μίτσελ μονοπώλησε τη διακυβέρνηση της χώρας από την ανεξαρτησία μέχρι το 2001. Το 2001, έχοντας νέο ηγέτη τον Άρνχιμ Γιούστας, ηττήθηκε στις εκλογές της 28 Μαρτίου και το Εργατικό Κόμμα της Ενότητας ανέλαβε τα ηνία του κράτους, με νέο Πρωθυπουργό τοn Ραλφ Γκονσάλβες, ο οποίος επανεξελέγη στις εκλογές του 2005 και του 2010. Η χώρα δεν έχει επίσημες ένοπλες δυνάμεις, όμως υπάρχει η Βασιλική Αστυνομία.

Η Βουλή (House of Assembly) αποτελείται από 21 μέλη, 15 εκ των οποίων εκλέγονται κάθε 5 έτη, σε μονοεδρικές περιφέρειες, ενώ υπάρχουν και 6 διορισμένοι γερουσιαστές. Η ψηφοφορία δεν είναι υποχρεωτική και η ηλικία στην οποία χορηγείται το δικαίωμα ψήφου είναι τα 18 έτη.[23]

Νομοθεσία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η δικαστική εξουσία ασκείται από το Ανώτατο Δικαστήριο, που έχει έδρα την Αγία Λουκία (Eastern Caribbean Supreme Court). Η θανατική ποινή στη χώρα είναι σε ισχύ.

Οικονομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η καλλιέργεια μπανάνας αποτελεί την κύρια πλουτοπαραγωγική πηγή με σημαντικές εξαγωγές αν και επλήγη από φυσικές καταστροφές, όπως οι τυφώνες Άλεν και Έμιλι, το 1980 και 1987, αντίστοιχα. Οι κάτοικοι ασχολούνται επίσης με την κτηνοτροφία και την αλιεία, ενώ οι υποδομές για να υποστηριχθεί ο τουρισμός είναι περιορισμένες. Το νόμισμα της χώρας είναι το Δολάριο Ανατολικής Καραϊβικής. Η χώρα προσφέρει σημαία ευκαιρίας στα πλοία ανά τον κόσμο. Η απόφαση της ΕΕ του 1993 για το καθεστώς της μπανάνας, ευνόησε ιδιαίτερα τον Άγιο Βικέντιο. Με την απόφαση αυτή, άνοιξε ο δρόμος για αφορολόγητες εισαγωγές μπανάνας από πρώην αποικίες. Στην απόφαση αυτή αντέδρασαν οι ΗΠΑ και το θέμα έφθασε στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, χωρίς όμως να τερματιστεί η διαμάχη οριστικά.

Μεταφορές και επικοινωνίες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Συγκοινωνίες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι συγκοινωνίες στη χώρα δεν είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένες. Η οδήγηση γίνεται στα αριστερά. Πολλοί από τους επισκέπτες εξυπηρετούνται με θαλαμηγούς. Η χώρα έχει κύριο λιμάνι αυτό της πρωτεύουσας και εκεί βρίσκεται και το αεροδρόμιο, για την εξυπηρέτηση των διεθνών συγκοινωνιών. Λειτουργούν ακόμα 5 αεροδρόμια. Το γνωστότερο διεθνές αεροδρόμιο είναι το Ε. Τ. Τζόσουα, (IATA: SVD – ICAO: TVSV), κοντά στο Άρνος Βέιλ. Εθνικός αερομεταφορέας είναι η SVG Air. Πτήσεις επίσης εκτελούν οι Mustique Airways (και τσάρτερ προς την ανατολική Καραϊβική), όπως επίσης και η Grenadine Airways.

Αεροδρόμια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τοποθεσία Κωδικός ICAO Κωδικός IATA Όνομα αεροδρομίου
Άρνο Βέιλ (κοντά στην Κίνγκσταουν), Άγιος Βικέντιος TVSV SVD Αεροδρόμιο E.T. Joshua [24]
Μπεκία, Γρεναδίνες TVSB BQU Αεροδρόμιο Τζον Φιτς Μίτσελ (J.F. Mitchell Airport)
Κανουάν, Γρεναδίνες TVSC CIW Αεροδρόμιο Κανουάν
Μιστίκ, Γρεναδίνες TVSM MQS Αεροδρόμιο Μιστίκ
Νήσος της Ένωσης, Γρεναδίνες TVSU UNI Αεροδρόμιο Νήσου της Ένωσης

Τηλεπικοινωνίες και ΜΜΕ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι τηλεπικοινωνίες έχουν αρχίσει να αναπτύσσονται και ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι το 2004 υπήρχαν 57.000 κινητά τηλέφωνα στη χώρα. Υπάρχουν ένας τηλεοπτικός (από τις 2 Μαρτίου του 1980[25]) και 9 ραδιοφωνικοί σταθμοί (ανάμεσα στους οποίους οι NBC, Hitz FM, We FM, Hot 97 και Nice FM - οι τρεις τελευταίοι είναι ιδιωτικοί).[26] Το ραδιοφωνικό δίκτυο είναι μερικώς χρηματοδοτούμενο από το Κράτος. Η χώρα διαθέτει δύο υπηρεσίες παροχής Διαδικτύου, τις Cable and Wireless και Karib Kable. Το Σύνταγμα εγγυάται μεταξύ άλλων την ελευθερία του Τύπου. Κυκλοφορούν 3 εβδομαδιαίες (The News, Searchlight και The Vincentian) και μία καθημερινή εφημερίδα (The Herald).

Πολιτισμός[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι τέχνες στη χώρα αντανακλούν το αποικιακό παρελθόν, αγγλικό και γαλλικό. Αρχαιότερο δείγμα καλλιτεχνίας αποτελούν οι βραχογραφίες των Αραουάκων της περιοχής Λέιγιου, στις νοτιοδυτικές ακτές του Αγίου Βικεντίου, οι οποίες χρονολογούνται από τον 8ο αιώνα μ. Χ. Σημαντική παράδοση αποτελεί το ετήσιο θερινό καρναβάλι της χώρας, το Βίνσι Μας. Το εν λόγω καρναβάλι γιορτάζεται επί δέκα ημέρες, από τα τέλη του Ιουνίου μέχρι τις αρχές του Ιουλίου. Στις Γρεναδίνες, ενδιαφέρον παρουσιάζει η Γιορτή του Μεγάλου Τυμπάνου, η οποία επίσης διεξάγεται κάθε χρόνο και χαρακτηρίζεται από ανιμιστικές τελετές αφρικανικής καταγωγής. Η μουσική καλίψο, ρέγγε και η σάκα έχουν τη δική τους παράδοση. Διάσημος καλλιτέχνης της χώρας είναι ο μουσικός και τραγουδιστής Κέβιν Λιτλ, ο οποίος έκανε επιτυχία το 2003 με το τραγούδι "Turn me on". Εθνικό φαγητό της χώρας είναι το τηγανητό ψάρι του είδους jackfish και ο ψητός αρτόκαρπος (breadfruit)[27], εθνικό πτηνό είναι ο παπαγάλος του είδους Amazona Guildingii, ενδημικό μόνο στη χώρα και εθνικό φυτό είναι το δέντρο Σουφριέρ (Soufriere Tree) [28].

Αθλητισμός[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα νησιά έχουν τη δική τους εθνική ομάδα ποδοσφαίρου και βρίσκονταν στην 142η θέση στον κόσμο στην παγκόσμια κατάταξη της FIFA τον Δεκέμβριο του 2010.[29] Πολύ δημοφιλές είναι και το κρίκετ.

Αξιοθέατα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Βοτανικός Κήπος στην πρωτεύουσα (από το 1762) του Κίνγκσταουν αποτελεί σημαντικό πόλο έλξης για τους τουρίστες, καθώς θεωρείται ο αρχαιότερος βοτανικός κήπος στο Δυτικό Ημισφαίριο. Άλλα τουριστικά αξιοθέατα είναι το Εθνικό Μουσείο και η Βιβλιοθήκη της πρωτεύουσας, το Κάστρο Σαρλότ (αρχές 19ου αιώνα) όπως επίσης οι αποικιοκρατικής εποχής ναοί, όπως ο Ναός της Παναγίας του 1823 και ο αγγλικανικός Καθεδρικός Ναός του Αγίου Γεωργίου του 1880.

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Συλλογικό έργο, Παγκόσμιος Γεωγραφικός Άτλας, τόμος 6, εκδ. ΔΟΜΗ, 2006.
  • Bobrow, Jill & Jinkins, Dana. 1985. St. Vincent and the Grenadines. 4th Edition Revised and Updated, Concepts Publishing Co., Waitsfield, Vermont, 1993.
  • Gonsalves, Ralph E. 1994. History and the Future: A Caribbean Perspective. Quik-Print, Kingstown, St. Vincent.
  • Williams, Eric. 1964. British Historians and the West Indies, P.N.M. Publishing, Port-of-Spain.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,0 1,1 «Επίσημη εκτίμηση». Ανακτήθηκε στις 27 Ιουνίου 2023. 
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 https://www.imf.org/external/pubs/ft/weo/2019/01/weodata/weorept.aspx?pr.x=71&pr.y=15&sy=2017&ey=2024&scsm=1&ssd=1&sort=country&ds=.&br=1&c=364&s=NGDPD%2CPPPGDP%2CNGDPDPC%2CPPPPC&grp=0&a=
  3. Human Development Report 2021-22: Uncertain Times, Unsettled Lives: Shaping our Future in a Transforming World (PDF). hdr.undp.org. United Nations Development Programme. 8 Σεπτεμβρίου 2022. σελίδες 272–276. ISBN 978-9-211-26451-7. Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 8 Σεπτεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 2022. 
  4. 4,0 4,1 4,2 «CIA World Factbook – St Vincent». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Φεβρουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 7 Ιουλίου 2019. 
  5. 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 5,6 5,7 «The Commonwealth – St Vincent and the Grenadines». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Ιανουαρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 7 Ιουλίου 2019. 
  6. «The Commonwealth – St Vincent and the Grenadines». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Ιανουαρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 7 Ιουλίου 2019. 
  7. Yurumein (Homeland): A Documentary on Caribs in St. Vincent
  8. Frere. Adrien Le Breton SJ. (1662–1736). Historic Account of Saint Vincent, the Carib Youroumayn, the island of the Karaÿbes. Paris: Museum of Natural History, Fonds Jussieu. 
  9. 9,00 9,01 9,02 9,03 9,04 9,05 9,06 9,07 9,08 9,09 9,10 9,11 9,12 9,13 9,14 David Lawrence Niddrie, Richard Tolson, Adrian Fraser (21 Οκτωβρίου 2019). «Saint Vincent and the Grenadines». Encyclopædia Britannica. Ανακτήθηκε στις 7 Ιουλίου 2019. CS1 maint: Πολλαπλές ονομασίες: authors list (link)
  10. «St Vincent Genealogy Resources». svgancestry.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Μαρτίου 2012. 
  11. 11,0 11,1 11,2 Pyle, David. «A volcanic retrospective: eruptions of the Soufrière, St Vincent». Ανακτήθηκε στις 7 Ιουλίου 2019. 
  12. corporateName=Commonwealth Parliament; address=Parliament House, Canberra. «Sir David Smith "An Australian Head of State: An Historical and Contemporary Perspective [1]"». www.aph.gov.au (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 12 Αυγούστου 2020. 
  13. Infoplease.com
  14. Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, Προσδόκιμο ζωής και υγιές προσδόκιμο ζωής, Δεδομένα ανά χώρα
  15. Gordon, Raymond G., Jr. (ed.) (2005). «Ethnologue: Languages of the World, 15th edition». Dallas, TX: SIL International. CS1 maint: Extra text: authors list (link)
  16. «St. Vincentians». everyculture.com. 
  17. «Country Fact Sheet on Saint Vincent and the Grenadines». Research Directorate of the Immigration and Refugee Board of Canada. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Μαΐου 2020. Ανακτήθηκε στις 26 Ιανουαρίου 2009. 
  18. Βιβλίο Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 2014, Watch Tower Bible And Tract Society of Pennsylvania, σελ. 186
  19. "Facts and Statistics", mormonnewsroom.org
  20. Υπουργείο Εξωτερικών, Διμερείς σχέσεις με Άγιο Βικέντιο
  21. Voice of America, Ενίσχυση διπλωματικών σχέσεων Κύπρου με Άγιο Βικέντιο και Γρεναδίνες, 4 Αυγούστου 2006
  22. Το Σύνταγμα της χώρας του 1979
  23. INTER-PARLIAMENTARY UNION
  24. «Στοιχεία για το αεροδρόμιο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Φεβρουαρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 26 Ιανουαρίου 2009. 
  25. SVG Television Αρχειοθετήθηκε 2012-01-08 στο Wayback Machine. - επίσημος ιστότοπος
  26. Προφίλ της χώρας στο BBC
  27. Η χώρα Αρχειοθετήθηκε 2009-03-02 στο Wayback Machine. στον ιστότοπο της Caricom
  28. «Σύμβολα του Αγίου Βικεντίου και Γρεναδίνων». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Φεβρουαρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 26 Ιανουαρίου 2009. 
  29. «Παρουσίαση της χώρας στον επίσημο ιστότοπο της FIFA». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Ιουνίου 2015. Ανακτήθηκε στις 26 Ιανουαρίου 2009. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]